Όλοι λατρεύουμε τον Batman σαν ιδεολογία και ως μοντέλο του εναλλακτικού, πιο σκοτεινού και αμφιλεγόμενου ήρωα, χωρίς υπερδυνάμεις και αντιμέτωπου με μία διεφθαρμένη πόλη, που ακούραστα παλεύει να προφυλάξει. Αυτός και ο κόσμος του είναι αξιοθαύμαστοι και στις ταινίες -την οποία δε δεύτερη λάτρεψε η σινεματική υφήλιος…- και στα κόμικς, εάν έχετε κάποια επαφή με DC. O θρυλικός επίλογος, όμως, της τριλογίας ήταν βαρύς ημίγλυκος. Όχι ότι οποιοσδήποτε εκεί μέσα θα ξεπερνούσε ποτέ το Joker στη δεύτερη ταινία, αλλά θα μπορούσε να είναι πιο «καθαρό» ως έργο.

  Βασικό πρόβλημα της ταινίας, είναι η διάρκεια της: 2 ώρες και 3 τέταρτα.  Έχει, φυσικά, τις στιγμές της, αλλά είναι πολύ βαρυσήκωτη ταινία (με κοινωνικό-πολιτικά στοιχεία που βρίσκουν αντίκρισμα στην εποχή μας)  για να κρατήσει το μάτι ακίνητο και προσηλωμένο στην ασημένια οθόνη.

   Όσο για την πλοκή, αυτή λαμβάνει τη μερίδα του λέοντος στο φταίξιμο. Μη έχοντας επαφή με τα κόμικς, η ιστορία ξεκινάει με το Batman άχρηστο και κλασσικά απογοητευμένο, ώσπου σιγά σιγά ξεφυτρώνουν από το πουθενά χαρακτήρες, όπως η ολοκαίνουρια αποτυχημένη Catwoman version της Hathaway (λεπτομέρειες παρακάτω!). Το ζουμί της υπόθεσης είναι πρακτικά ότι η κόρη του κακού της πρώτης ταινίας επιστρέφει για να φέρει χάος με ένα σωματοφύλακα που μιλάει σαν κλιματιστικό και ο Batman πρέπει να ξαναπροπονηθεί, να νικήσει και να παραιτηθεί στο τέλος. Βέβαια, εντάξει, αυτό το genre ταινιών συγκλίνει συνήθως σε κομβικά plot points, οπότε δεν φταίει η ταινία. Και γενικότερα, οι superhero απαιτήσεις από τον εν λόγω hero πρέπει να είναι de facto μειωμένες, καθώς ο Batman δεν έχει υπερδυνάμεις, αλλά ηθική και δεοντολογία. Ο μόνος τρόπος να βγει χρήμα με αυτά τα συστατικά είναι να μετουσιωθούν σε ταινία κοινωνικοπολιτική που είναι και της μόδας τελευταία.

   Ο πρωταγωνιστής Christian Bale έκανε ότι του είπαν να κάνει. Ήταν σοβαρός και μπάσος. Ο Morgan Freeman πάντοτε χρωματίζει κάθε ταινία ως από μηχανής
«θεός». Η Marion Cotillard μπήκε στο cast ως η προαναφερθείσα κακιά της υπόθεσης μαζί με τον Tom Hardy, o οποίος ήταν αρκετά καλός ως «κακός». Η γλυκύτατη και ταλαντούχα Anne Hathaway σαφώς και είναι μια σταρ αλλά όχι για ταινία δράσης. Δεν φταίει ούτε το σώμα της, γιατί προς Θεού η κοπέλα πετσί και κόκκαλο έμεινε για την ταινία, ούτε η έλλειψη ταλέντου, γιατί  η δεσποινίδα είναι βόμβα πολλών μεγατόνων. Απλώς, δεν της πάνε τέτοιοι ρόλοι. Ως Catwoman, δηλαδή, η Halle Berry ήταν πολύ καλύτερη και το υποστηρίζω ανεπιφύλακτα. O Michael Caine και ο Gary Oldman, όμως, αποτέλεσαν φως στο τούνελ. Ειδικά, η ερμηνεία του Cain, ως μπάτλερ και καρδιακός φίλος του Bruce Wayne/Batman, που απεγνωσμένα τον παροτρύνει να βρει την ευτυχία στον εαυτό του μακριά από τη δυστυχία της Gotham City, ήταν συγκινητική!

   Τα ειδικά εφέ ήταν ακόμη λιγότερα από τις προηγούμενες ταινίες και δεν έδειξαν κάτι πέρα από ένα ανανεωμένο batmobile-διαστημόπλοιο και εκρήξεις. Η μουσική υπόκρουση προσπάθησε να ακουμπήσει το επικό συστατικό που όλοι οι καλοί συνθέτες αποζητούν για έναν καλοφτιαγμένο επίλογο κι εν μέρει τα κατάφερε.