SPIDER-MAN 2.0

8:00 π.μ. Press and shout , Posted in , 1 Comment


   Όλοι οι πιστοί, θεατές και κριτικοί, δυσπιστούν στη σκέψη ενός “reboot”. Aυτή η τάση ενισχύθηκε στην περίπτωση του Spider-Man, του οποίου η αρχική τριλογία ήταν αρκετά κερδοφόρα και επιτυχημένη. Το 2010, ωστόσο, ασυμφωνία μεταξύ του σκηνοθέτη και των σεναριογράφων είχε ως αποτέλεσμα τη καταδίκη του Spider-Man 4. Nα ‘μαστε τώρα 2 χρόνια αργότερα, αντιμέτωποι με μία νέα διασκευή του μύθου του αραχνοειδούς υπερήρωα. Τί κατάφερε άραγε το ολοκαίνουριο και φρεσκόφερτο «The Amazing Spider-Man»;
   H πλοκή της ταινίας επιστρέφει σε πολλά στοιχεία που παρουσίασε η πρώτη ταινία Spider-Man, 10 χρόνια πριν, αλλά τώρα ο κίνδυνος υπάρχει στο αν η ταινία καταφέρνει να πει την ίδια ιστορία διαφορετικά. Οι κριτικοί, λοιπόν, συγκλίνουν στο ότι η ταινία πράγματι «αναγέννησε» την ιστορία του ήρωα και έδωσε, πέρα από τα αναβαθμισμένα οπτικά εφέ, έναν βαθύτερα συναισθηματικό καμβά για την εξέλιξη της ιστορίας. Στη συνταγή αυτή προστέθηκε και η όλη ιστορία της γονεϊκής απώλειας μαζί με έναν καινούριο «κακό», που είναι και από τους δημοφιλέστερους στα κόμικς, τον «Lizard». Όπως συμβαίνει και με κάθε ταινία του Spider-Man, η ατμόσφαιρα είναι «μετέωρη» ανάμεσα στους ουρανοξύστες της Νέας Υόρκης και τα ίχνη ιστών που αφήνει πίσω του ο αγαπημένος πρωταγωνιστής, οπότε τα 136 λεπτά της ταινίας ξεγλιστρούν γρήγορα. Ένα «μαργαριτάρι» που πλούτισε την πλοκή είναι η προσθήκη της Gwen Stacy στο cast, της πρώτης «αγάπης» του Spider-Man, πριν ακόμα γνωρίσει τη κοκκινομάλλα Mary Jane.
   To cast της ταινίας ήταν αρκετά ταλαντούχο. Πρωταγωνιστικό ρόλο είχε ο σχετικά φρέσκος στα κόκκινα χαλιά του Χόλυγουντ, Andrew Garfield, ο οποίος έδωσε στο ρόλο μία παιδική αφέλεια και υφή. Ο Rhys Ifans υποδύθηκε το ρόλο του Lizard, του τυπικού τρελού επιστήμονα που μεταμορφώνεται σε μια CGI διασταύρωση σαύρας και δεινοσαύρου. Μέσα από όλο αυτό το σουρεαλιστικό σενάριο επιστημονικής φαντασίας, ο ηθοποιός, πάραυτα, καταφέρνει να δώσει μία εξαιρετική ερμηνεία. Το δυνατότερο χαρτί της ταινίας, όμως, είναι η ερμηνεία της Emma Stone ως Gwen Stacy, μιας απλής συμμαθήτριας του Peter Parker/Spider-Man που ερωτεύεται μαζί του και ανακαλύπτει το μυστικό του. Ένα από τα πιο έντονα συστατικά υποκριτικής της ταινίας ήταν η χημεία μεταξύ των δύο ηθοποιών που κρίθηκε δυνατή και πειστική.
   Τα ειδικά εφέ ήταν μία ενδιαφέρουσα πτυχή της ταινίας. Η στολή του υπερήρωα βελτιώθηκε. Ο ιστός του επίσης. Ο “Lizard” ήταν εξίσου καλοδουλεμένος. Τα πλάνα της Νέας Υόρκης πάντοτε εξαιρετικά και τα ακροβατικά το ίδιο. Το soundtrack επιμελήθηκε ο James Horner αλλά, παρόλο που ήταν καλό, δεν έφτασε το επικό επίπεδο αυτού της αρχικής τριλογίας.
   Η σκηνοθεσία του Marc Webb ήταν μία πρόσκληση για πρόκληση, εφόσον το πρόβλημα της προηγούμενης τριλογίας ήταν ότι παραιτήθηκε ο σκηνοθέτης. Πάντα, όταν αλλάζει η σκηνοθεσία μιας ταινίας, το αποτέλεσμα κινδυνεύει να πάρει εντελώς άλλη κατεύθυνση και η ίδια η ταινία έναν τόνο που ίσως δεν της ταιριάζει. Για παράδειγμα, δείτε τη περίπτωση του Twilight Saga που κάθε ταινία του έχει διαφορετική σκηνοθεσία. Εν πάσει περιπτώσει, ο Webb κατάφερε να δώσει μια κινητικότητα και ζωντάνια στο τελικό προϊόν με πολυπληθή εναλλασσόμενα πλάνα, γεγονός που είναι πρωταρχική ανησυχία και ατού για τις ταινίες του Spider-Man. Εν τέλει, λοιπόν, ο σκηνοθέτης έδειξε πολλά υποσχόμενες προοπτικές.
   H ταινία έφτασε κέρδη 743 εκατομμυρίων δολλαρίων και έγινε η τέταρτη πιο κερδοφόρα ταινία για το 2012 και 46η όλων των εποχών με μόλις 230 εκατομμύρια δολλάρια έξοδα. Οι κριτικοί λάτρεψαν την ταινία και την θεώρησαν κατάλληλη αρχή για μία νέα τριλογία. Άλλωστε, ήδη έχουν προγραμματιστεί τουλάχιστον δύο sequel.
   Η ταινία The Amazing Spider-Man είναι όντως μία επιτυχημένη «ζεστή» επανεκκίνηση για τον υπερήρωα-μασκότ της MARVEL και αξίζει το κόπο να την απολαύσετε στις κινηματογραφικές αίθουσες. Είναι ο ιδανικός ιστός τρελών «βουτιών» στο κενό και γαλλικών φιλιών κάτω από το νεοϋορκέζικο ουρανό, οπότε μη φοβηθείτε να «πιάσετε αράχνες» πάνω στην αναπαυτική σινεματική πολυθρόνα. Αξίζει το καθισιό!

Ισχνόπουλος Ανέστης

ΚΑΛΗ ΑΡΧΗ!

8:00 π.μ. Press and shout , Posted in , 0 Comments


    «Η αρχή είναι το ήμισυ του παντός» έλεγαν οι αρχαίοι ημών πρόγονοι κάνοντας τον αχό της παραπάνω φράσης να ακούγεται μέχρι σήμερα κάθε φορά που αποφασίζουμε να κάνουμε ένα καινούργιο βήμα. Ίσως είναι ο φόβος απέναντι στο άγνωστο που έχουμε να αντιμετωπίσουμε σε κάθε νέο ξεκίνημα, η αίτια που μας ωθεί να δώσουμε τιτάνια σημασία στην αρχή. Η πρώτη εντύπωση είναι, άλλωστε, αυτή που μετρά. Όπως και να το κάνουμε, η βαρύτητα που συνοδεύει την αφετηρία είναι εφάμιλλη ολόκληρης της διαδρομής που έχουμε να διανύσουμε. Τόσα και τόσα γνωμικά για τα νέα ξεκινήματα όλο και κάτι παραπάνω θα ήξεραν. Ακόμη και ο Πάολο Κοέλιο στον «Αλχημιστή» υποστήριξε πως κάθε φορά που κάνουμε μια νέα αρχή έχουμε την τύχη φανατικό σύμμαχο μας μια και ολόκληρο το σύμπαν συνωμοτεί για να πραγματοποιήσουμε τον Προσωπικό μας Μύθο. Είτε θέλεις, όμως, είτε δεν θέλεις η ζωή είναι γεμάτη από αφετηρίες και πολλές από αυτές συνηθίζουν να μην διαθέτουν τέλος. Είναι που η ζωή δεν σε αφήνει έρμαιο της αδράνειας- κυλά σαν το ποτάμι. Μικρό το κακό!
   Υπάρχει, βέβαια, και ένα ιδιαίτερο ξεκίνημα που χαράζεται στην μνήμη πολλών από εμάς και αρκετές είναι οι φόρες που παίζει καθοριστικό ρολό στην μετέπειτα κοινωνική μας ζωή. Αναφέρομαι, φυσικά, στην πρώτη μέρα της σχολικής ζωής ενός ανθρώπου, σε ένα από τα πιο ουσιαστικά βήματα προς την κοινωνικοποίηση του. Ο κυριότερος θεσμός που δημιουργεί δεσμούς οι οποίοι με την πάροδο του χρόνου μπορούν να αποδειχτούν αρκετά γεροί και να αντέξουν στον χρόνο. Το σχολείο είναι η μετέπειτα ζωή σε μικρογραφία, λιγάκι πιο εξευγενισμένη. Ακόμη και αν περιβάλλεται από τόσα και τόσα προβλήματα τα παιδιά πάντοτε έχουν την ιδιότητα να εστιάζουν και να προβάλουν τα θετικά – κάτι παραπάνω θα ξέρουν.
   Θυμάμαι την προετοιμασία που λάβαινε μέρος λίγα χρονιά πριν, με τα σχολικά ειδή να παρελαύνουν σαν καλλονές στους διάδρομους του σχολειού. Ευτυχώς τέτοιου είδους πολυτέλειες παύουν σταδιακά να υφίστανται και τα παιδιά επαναπαύονται στα δεδομένα της σημερινής εποχής. Ας μάθουμε και κάτι από την οικονομική κρίση. Ας συγκεντρωθούμε στην ουσία και όχι στην επικάλυψη…


Σώτος Χαβαλές

Ο ΓΚΡΙΖΟΣ ΙΠΠΟΤΗΣ ΔΥΕΙ...

8:00 π.μ. Press and shout , Posted in , 0 Comments


  Έφτασε και η ώρα της νυχτερίδας. Όπως φαντάζομαι σας είναι ή θα πρεπε να σας είναι γνωστό, κατέφτασε και ο επίλογος της τριλογίας Batman του Christopher Nolan, The Dark Knight Rises. Είναι πολύ σημαντικό για κάποιον σκληροπυρηνικό fan του υπερήρωα και της τριλογίας που τα τελευταία χρόνια τον ξαναφέρνει στη μόδα να τρέξει στο πλησιέστερο σινεμά (αν δεν το έχει κάνει ήδη). Είναι χρέος ηθικό και αξιοπερίεργο. Αν και προσωπικά, δεν με ενθουσίασε!  
  Όλοι λατρεύουμε τον Batman σαν ιδεολογία και ως μοντέλο του εναλλακτικού, πιο σκοτεινού και αμφιλεγόμενου ήρωα, χωρίς υπερδυνάμεις και αντιμέτωπου με μία διεφθαρμένη πόλη, που ακούραστα παλεύει να προφυλάξει. Αυτός και ο κόσμος του είναι αξιοθαύμαστοι και στις ταινίες -την οποία δε δεύτερη λάτρεψε η σινεματική υφήλιος…- και στα κόμικς, εάν έχετε κάποια επαφή με DC. O θρυλικός επίλογος, όμως, της τριλογίας ήταν βαρύς ημίγλυκος. Όχι ότι οποιοσδήποτε εκεί μέσα θα ξεπερνούσε ποτέ το Joker στη δεύτερη ταινία, αλλά θα μπορούσε να είναι πιο «καθαρό» ως έργο.
  Βασικό πρόβλημα της ταινίας, είναι η διάρκεια της: 2 ώρες και 3 τέταρτα.  Έχει, φυσικά, τις στιγμές της, αλλά είναι πολύ βαρυσήκωτη ταινία (με κοινωνικό-πολιτικά στοιχεία που βρίσκουν αντίκρισμα στην εποχή μας)  για να κρατήσει το μάτι ακίνητο και προσηλωμένο στην ασημένια οθόνη.
   Όσο για την πλοκή, αυτή λαμβάνει τη μερίδα του λέοντος στο φταίξιμο. Μη έχοντας επαφή με τα κόμικς, η ιστορία ξεκινάει με το Batman άχρηστο και κλασσικά απογοητευμένο, ώσπου σιγά σιγά ξεφυτρώνουν από το πουθενά χαρακτήρες, όπως η ολοκαίνουρια αποτυχημένη Catwoman version της Hathaway (λεπτομέρειες παρακάτω!). Το ζουμί της υπόθεσης είναι πρακτικά ότι η κόρη του κακού της πρώτης ταινίας επιστρέφει για να φέρει χάος με ένα σωματοφύλακα που μιλάει σαν κλιματιστικό και ο Batman πρέπει να ξαναπροπονηθεί, να νικήσει και να παραιτηθεί στο τέλος. Βέβαια, εντάξει, αυτό το genre ταινιών συγκλίνει συνήθως σε κομβικά plot points, οπότε δεν φταίει η ταινία. Και γενικότερα, οι superhero απαιτήσεις από τον εν λόγω hero πρέπει να είναι de facto μειωμένες, καθώς ο Batman δεν έχει υπερδυνάμεις, αλλά ηθική και δεοντολογία. Ο μόνος τρόπος να βγει χρήμα με αυτά τα συστατικά είναι να μετουσιωθούν σε ταινία κοινωνικοπολιτική που είναι και της μόδας τελευταία.
   Ο πρωταγωνιστής Christian Bale έκανε ότι του είπαν να κάνει. Ήταν σοβαρός και μπάσος. Ο Morgan Freeman πάντοτε χρωματίζει κάθε ταινία ως από μηχανής
«θεός». Η Marion Cotillard μπήκε στο cast ως η προαναφερθείσα κακιά της υπόθεσης μαζί με τον Tom Hardy, o οποίος ήταν αρκετά καλός ως «κακός». Η γλυκύτατη και ταλαντούχα Anne Hathaway σαφώς και είναι μια σταρ αλλά όχι για ταινία δράσης. Δεν φταίει ούτε το σώμα της, γιατί προς Θεού η κοπέλα πετσί και κόκκαλο έμεινε για την ταινία, ούτε η έλλειψη ταλέντου, γιατί  η δεσποινίδα είναι βόμβα πολλών μεγατόνων. Απλώς, δεν της πάνε τέτοιοι ρόλοι. Ως Catwoman, δηλαδή, η Halle Berry ήταν πολύ καλύτερη και το υποστηρίζω ανεπιφύλακτα. O Michael Caine και ο Gary Oldman, όμως, αποτέλεσαν φως στο τούνελ. Ειδικά, η ερμηνεία του Cain, ως μπάτλερ και καρδιακός φίλος του Bruce Wayne/Batman, που απεγνωσμένα τον παροτρύνει να βρει την ευτυχία στον εαυτό του μακριά από τη δυστυχία της Gotham City, ήταν συγκινητική!
   Τα ειδικά εφέ ήταν ακόμη λιγότερα από τις προηγούμενες ταινίες και δεν έδειξαν κάτι πέρα από ένα ανανεωμένο batmobile-διαστημόπλοιο και εκρήξεις. Η μουσική υπόκρουση προσπάθησε να ακουμπήσει το επικό συστατικό που όλοι οι καλοί συνθέτες αποζητούν για έναν καλοφτιαγμένο επίλογο κι εν μέρει τα κατάφερε.
   Εκεί που η ταινία, όμως, διέπρεψε, ήταν στη "μάσκα". Το marketing και το promotion της ταινίας ήταν τόσο φανταχτερά, έξυπνα και ψαγμένα που δικαίως η ταινία κέρδισε καρδιές μικρών, μεγάλων, κριτικών -που απειλήθηκαν προκειμένου να εκφράσουν καλές απόψεις για την ταινία- και γενικώς, του κοινού που έδωσε στη μέτρια, κατ' εμέ, ταινία πάνω από 1 δισεκατομμύριο δολλάρια. Ο κόσμος μίλησε. Οι συνάδελφοι κριτικοί δίστασαν. Ο Batman από τη μεριά του, κλασσικά, άχνα δεν έβγαλε. Το σενάριο μόνο βράχνα διέταξε.
   Εν τέλει, λοιπόν, φίλοι και φίλες μου, λυπάμαι που ενδεχομένως να επέλεξα μία δημοφιλή ταινία να κακολογήσω, μα εδώ πέρα απλά μου τα σκοτείνιασε! Ωστόσο,  μου αρέσει ο Batman σαν χαρακτήρας και εξίσου εκτιμώ τη δουλειά του Nolan στα προηγούμενα μέρη της τριλογίας. Απολαύστε τον αγαπημένο σας χαρακτήρα ανεπιφύλακτα στους κινηματογράφους. Για τους υπόλοιπους, όμως, που αμφιταλαντεύονται, σας παρακαλώ, σώστε τον εαυτό σας, την τσέπη και το χρόνο σας από μία ακόμα ταινία που παρεξηγεί τον ίδιο της τον εαυτό...

Ισχνόπουλος Ανέστης



ΩΡΑ ΓΙΑ ΣΥΓΚΙΝΗΣΕΙΣ...

9:00 π.μ. Press and shout , Posted in , 0 Comments


   Και αν η μασκότ των ολυμπιακών αγώνων είναι τα ρεκόρ τότε η σύνοδος των παραολυμπιακών αγώνων είναι η ανθρωπιά που πάντοτε την συνοδεύει. Οι πρώτοι παραολυμπιακοί αγώνες, οι όποιοι ξεκίνησαν το 1960 στην Ρώμη και συνεχίζονται μέχρι σήμερα εμπλουτιζόμενοι από όλο και περισσότερα αθλήματα, είναι μια εμπειρία που επικεντρώνεται περισσότερο στην ψυχική δύναμη που αποπνέουν τα άτομα με ειδικές ικανότητες παρά στην σωματική ρώμη που στην συγκεκριμένη περίπτωση προτιμά το ρολό του δευτεραγωνιστή. Οι σχετικοί αγώνες λαμβάνουν χωρά κάθε 4 χρόνια λίγες μέρες μετά την τελετή λήξης των ολυμπιακών αγώνων και οι αθλητές που συμμετέχουν δεν παραλείπουν να μας υπενθυμίζουν πως ο αγώνας για τη ζωή είναι υποχρέωση και όχι επιλογή. Επί σειρά ετών και έπειτα από μακροχρόνιες διεκδικήσεις για ισότητα δικαιωμάτων στη ζωή, τα άτομα με ειδικές ικανότητες κατάφεραν τελικά να κερδίσουν τον πρέποντα σεβασμό, καθώς μηδαμινές είναι εκείνες οι χώρες που δεν προστατεύουν τα προαναφερθέντα άτομα με ένα θεσμικό πλαίσιο κανόνων. Μας έμαθαν πως το να είσαι διαφορετικός τις περισσότερες φορές δεν είναι επιλογή και σε καμία περίπτωση δεν αποτελεί μειονέκτημα. Γκρεμίζουν το τείχος των προκαταλήψεων και των στενόμυαλων ιδεών για να σημειώσουν ακόμη έναν θρίαμβο της δημοκρατίας σε παγκόσμια κλίμακα.
   Βέβαια, θα ήταν ιδεαλιστικός και πρώιμος ο ισχυρισμός πως έχουν πάψει να υφίστανται  ψήγματα ρατσισμού απέναντι σε άτομα με ειδικές δεξιότητες. Ο δρόμος που έχουν να διανύσουν οι μειονότητες κρύβει με περίσσια δεξιότητα το τέλος του μα δεν είναι πια τόσο στενόχωρος όσο ήταν και εκτός των άλλων βρίθει ατόμων. Σημάδια απολυτότητας και αδιαλλαξίας παρατηρήθηκαν πρόσφατα και πάλι από τα γραφεία της Χρυσής Αυγής. Όπως αναφέρει δημοσίευμα που αναρτήθηκε στην ιστοσελίδα της Πράσινης Πτέρυγας του προαναφερθέντος κόμματος, συμφώνα με την ερευνά ενός Καναδού ιατρού σχετικά με την φυλετική καθαρότητα και το ανάλογo ξεσκαρτάρισμα, ο στόχος επικεντρώνεται στους αναπήρους καθώς θεωρούνται μη παραγωγικοί, και συγκεκριμένα αναφέρεται πως τα «κληρονομικώς βεβαρημένα άτομα όπως οι παρανοϊκοί, οι πνευματικώς καθυστερημένοι, οι σχιζοφρενείς, οι επιληπτικοί, οι φορείς μεταλλαχθέντων(sic) γονιδίων, οι αθεράπευτοι αλκοολικοί, οι προχωρημένοι τοξικομανείς και άλλοι, θα πρέπει να υποβάλλονται σε στείρωση».
   Φέτος, τους παραολυμπιακούς αγώνες μπορεί καθένας να τους παρακολουθήσει από τους τηλεοπτικούς του δέκτες από τις 29 Αύγουστου έως και τις 9 Σεπτεμβρίου και να μας γεμίσει αμείωτες συγκινήσεις. Η Ελλάδα έχει τρανό παρελθόν στους συγκρινόμενους αγώνες, με την λαμπρή πορεία της να ξεκινά στο Σύδνεϋ με 11 μετάλλια, συνέχισε στην Αθήνα με 20 ενώ στο Πεκίνο με 24 μετάλλια υψώνοντας πολλάκις την ελληνική σημαία και την περηφάνια στα στήθη μας. Η φετινή διοργάνωση των Παραολυμπιακών αγώνων μας υπόσχεται πολλές ανθρώπινες στιγμές αλλά και πολλά μετάλλια καθώς οι αρμόδιοι της ελληνικής αποστολής μας έταξαν πάνω από 10 μετάλλια. Ας αφεθούμε στην συνέχεια…


Σωτήρης Χαβαλές

ΕΚΔΗΛΩΣΕΙΣ ΜΕ ΦΟΝΤΟ ΤΗΝ ΠΑΝΣΕΛΗΝΟ…

9:37 μ.μ. Press and shout , Posted in , 0 Comments


   Ενός λεπτού σιγή… Ο τίτλος της χθεσινής παράστασης που δόθηκε για τη λήξη των Μερκουρείων 2012 στο Ανοικτό Θέατρο Συκεών ‘’ Μάνος Κατράκης’’.  Ήταν ένα μπόλιασμα ποίησης μαζί με χορό, τραγούδι και σκετς. Ακούσαμε αποσπάσματα από ποιήματα των: Δημουλά, Γώγου, Βλαβιανού, Κατακουζηνού, Χειμωνά,  Παπαχαράλαμπου, Γκανά, Εμπειρίκου, Σαχτούρη, Γονατά, Χριστιανόπουλου, Καβάφη, Καπάνταη, Ελύτη, Παπαντωνίου, Σινόπουλου, Σολωμού, Πολυδούρη, Γκούμα, Σερέφα, Αμανατίδη, Βαρβέρη, Σουρή και Μαστοράκη. Η τελετή λήξης ήταν απλή, λιτή, χωρίς φανφάρες.. Μία ήσυχη ποιητική βραδιά με μουσική!
  Τα Μερκούρεια 2012 με αυτήν την παράσταση τελείωσαν δίνοντας την σκυτάλη στην έναρξη της Βαλκανικής Πλατείας, τα οποία τα τελευταία 13 χρόνια μας ταξιδεύουν σε μουσικές διαδρομές – και όχι μόνο- των Βαλκανίων. Και φέτος, αρκετοί διάσημοι θα δώσουν το παρών, με πρώτο να δίνει το εναρκτήριο λάκτισμα τον Διονύση Σαββόπουλο με μία συναυλία την Κυριακή 2 Σεπτεμβρίου. Ακολουθεί ο Goran Bregovic, μια νεανική βραδιά με το Κακό Συναπάντημα, συναυλία με τραγούδια του Σταύρου Κουγιουμτζή. Η Βαλκανική Πλατεία θα ρίξει αυλαία την Κυριακή 9 Σεπτεμβρίου, με συναυλία της Γλυκερίας μαζί με την Dile Koc και την Αρετή Κετιμέ.

Αναλυτικά το πρόγραμμα εδώ:       

http://voria.gr/index.php?module=news&func=display&sid=105574


Καλή διασκέδαση!

Καλλιόπη Θεοδωρακάκη

ΛΥΚΕ, ΛΥΚΕ ΕΙΣΑΙ ΕΔΩ;...

8:00 π.μ. Press and shout , Posted in , 0 Comments


    Πάντα τα παιδιά τρέφονταν με παραμύθια τα όποια έβρισκαν τον δρόμο τους προς το υποσυνείδητο του παραλήπτη έως ότου να μετατραπούν, έπειτα από μακροχρόνια ωρίμανση, σε επέκταση της πραγματικότητας. Οι άνθρωποι μαθαίνουμε να εξοικειωνόμαστε με τα καλά τέλη που παραμονεύουν στην εκπνοή κάθε παραμυθιού και μαθαίνουμε να επαναπαυόμαστε στα χέρια της μοίρας με μονή ελπίδα την υποτιθέμενα αναπόφευκτα ευτυχή έκβαση. Πέραν όμως αυτής της απατηλής προσδοκίας τα άτομα συνηθίζουν τους κακούς χαρακτήρες των παραμυθιών και προσαρμόζονται με την παρουσία τους ξέροντας, όμως, πως στο τέλος πάντοτε το καλό θα υπερισχύσει.
   Ίσως τα παραμύθια να μην είναι απλά αποκύημα της φαντασίας αλλά να αποτελούν πραγματικά γεγονότα που με τον καιρό αλλοιωθήκαν. Χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι η ιστορία της Χιονάτης που φαίνεται να αναφέρεται σε ένα κορίτσι το όποιο ζούσε περίπου το 1500 στην βορειοδυτική Γερμάνια. Το κορίτσι που ονομαζόταν Margarete von Waldeck ζούσε σε ένα μικρό χωριό όπου πολλά παιδιά εργάζονταν σε ανθρακωρυχείο της περιοχής, γεγονός που μας θυμίζει έντονα την κοντή συνοδεία της Χιονάτης, τους επτά νάνους. Εξαιτίας των προβλημάτων που αντιμετώπιζε η κοπέλα με την μητριά της, στα δεκαεπτά της χρόνια αποφάσισε να μετακομίσει στο Brussels όπου προσέλκυσε με την ομορφιά της τον Φίλιππο τον δεύτερο της Ισπανίας. Όμως λίγα χρόνια αργότερα αρρώστησε πολύ βαριά και πολλοί ήταν εκείνοι που ισχυριστήκαν πως ο θάνατος της οφειλόταν σε δηλητηρίαση. Το πρόσωπο που την δηλητηρίασε δεν είναι γνωστό ωστόσο η μητριά της αποκλείεται από τα πιθανά ενδεχόμενα καθώς εκείνο τον καιρό είχε ήδη πεθάνει.
   Αν το καλοσκεφτούμε, οι κακοί μοιάζουν περά για περά αληθινοί και θυμίζουν έντονα ανθρώπους ή καταστάσεις στις οποίες έχουμε βρεθεί. Φυσικά, δεν έχουν την μορφή με την όποια τους συναντούμε στα παραμύθια, αλλά μια πιο ανθρωπινή υπόσταση και ίσως λιγάκι πιο τρομακτική. Κάτι τέτοιο άρχισε να γίνεται αντιληπτό από πολλούς σκηνοθέτες ανά τον κόσμο που έχουν κατακλύσει τις κινηματογραφικές αίθουσες με ταινίες εμπνευσμένες από κλασσικά παραμύθια που, όμως, τις περισσότερες φορές ανήκουν στην κατηγορία ταινιών τρόμου. Χαρακτηριστικά παραδείγματα είναι η ‘Κοκκινοσκουφίτσα’ που εισέβαλε στην ζωή μας το 2011σημειωνοντας μεγάλη εμπορική επιτυχία αλλά και ‘Η Χιονάτη και ο Κυνηγός’, ταινία την όποια παρακολουθήσαμε πριν από μερικούς μήνες. Επίσης, αρκετές είναι οι ταινίες βασισμένες σε παραμύθια που αναμένουμε στο επικείμενο κινηματογραφικό μέλλον και θα κρατήσουν αμείωτο το ενδιαφέρον για την καινούργια αυτή οπτική γωνία που μας προσφέρει η κινηματογραφική βιομηχανία. Μερικοί τίτλοι είναι οι εξής: ‘Oz the Great and Powerful’ , ‘Jack the Giant Killer’ και ‘Hansel and Gretel: Witch Hunters’.


Σωτήρης Χαβαλές

ΠΡΙΝ ΠΕΙΝΑΣΕΙΣ, ΔΕΣ ΚΑΙ ΜΙΑ ΚΑΛΗ ΤΑΙΝΙΑ

8:00 π.μ. Press and shout , Posted in , 0 Comments

 
  Αναπόφευκτα, εάν πλησιάσατε καθόλου τα κινηματογραφικά ταμεία και τα ενίοτε υπερμεγέθη διαφημιστικά πόστερ τους, θα είδατε σίγουρα έστω και μία αφίσα με ένα μεγάλο χρυσαφένιο σχήμα πουλιού με μια κοπέλα πίσω να σημαδεύει απειλητικά τον περαστικό με ένα τόξο. Αξίζει άραγε η ταινία; Μας κάνει αρκετή εντύπωση για να ξοδέψουμε τα δυσεύρετα και καταϊδρωμένα μας ευρώ;;
  Σας μιλώ, φυσικά, για την ταινία The Hunger Games, μία περιπέτεια επιστημονικής φαντασίας που κέρδισε τις ανυποψίαστες εντυπώσεις και καρδιές μικρών, μεγάλων, κριτικών και βαρβάρων. Η ταινία προβλήθηκε τον περασμένο Μάρτιο και μόλις βγήκε σε DVD. Ας δούμε αναλυτικότερα περί τίνος πρόκειται!
   Η ιστορία είναι απλή. Σε μια φουτουριστική εκδοχή της Αμερικής, κυρίαρχη δύναμη είναι ένα τρυφηλό Καπιτώλιο που άρχεται των τριγύρω πενιχρών 13 περιοχών. Η 13η, ωστόσο, στασίασε και μετά την απόλυτη και ολοκληρωτική καταστροφή της, η ολιγαρχία του Καπιτωλίου θέσπισε τα «Παιχνίδια Πείνας», στα οποία ετησίως συμμετέχουν δύο κάτοικοι κάθε περιοχής για να θυμάται ο λαός τη βαρβαρότητα του πολέμου και να αποφευχθεί οποιαδήποτε απόπειρα εξέγερσης. Κανόνες: 24 συμμετέχοντες και νικητής, ο μοναδικός επιζών.
   Το concept είναι αρκετά λιτό και θυμίζει την αρχαιοελληνική και ρωμαϊκή μυθολογία με το λαβύρινθο του Μινώταυρου, τα παιχνίδια στο Κολοσσαίο και την ιστορία του Θησέα. Η πλοκή είναι περίτεχνα κεντημένη με αναδρομές, flashbacks και σουρεαλιστικές απεικονίσεις πολεμικών συρράξεων. Το αξιοθαύμαστο, όμως, έγκειται στην ικανότητα της ταινίας να προβάλλει μια τόσο ευρεία πληθώρα κοινωνικοπολιτικών θεμάτων μέσω μιας σχετικά γραμμικής και απλουστευμένα νατουραλιστικής πλοκής.
  To cast κρίνεται εξαιρετικά ταλαντούχο. Η Jennifer Lawrence (Χ-Μen First Class) υποδύεται την πρωταγωνίστρια Katniss, την ηρωίδα-έρμαιο των ιστορικοοκονομικών επιταγών και «απαγωγών» της παραβατικής εξουσίας που καταφέρνει να βγει νικήτρια και να κερδίσει ελευθερία, ζωή και την ελπίδα ότι ο λαός θα δει μέσα της ένα «αύριο» διαφορετικό και σωστότερο από το γκρίζο «σήμερα» που επιβάλλει η απολυταρχική αρχηγεσία. Συμπρωταγωνιστής της ο Josh Hutcherson (Zathura, Bridge to Terabithia, Journey to the Center of the Earth) στο ρόλο του Peeta, ενός επιφυλακτικού αγοριού από τη περιοχή της Katniss με λιγότερες πιθανότητες επιβίωσης που, όμως, τα καταφέρνει μαζί της, «πουλώντας» στο αιμοδιψές κοινό την εικόνα του ερωτοχτυπημένου ζευγαριού.
   Με budget 78 εκατομμυρίων δολλαρίων, η παραγωγή κατάφερε adaptation της τριλογίας βιβλίων της Suzanne Collins από την οποία και προήλθε το τελικό προϊόν, η 1η ταινία που πλέον έχετε όλη την ευκαιρία να παρακολουθήσετε. Τα κέρδη της ταινίας που ανέρχονται σε 685 εκατομμύρια παγκοσμίως μιλούν από μόνα τους για την πρωτοτυπία, απήχηση, δημοτικότητα και ριζοσπαστική δημιουργικότητα που ενέπνευσε η ταινία, γεγονός που σαφέστατα την καθιστά μια ενδιαφέρουσα και σχεδόν υποχρεωτική κινηματογραφική εμπειρία. Άλλωστε, αναμένονται και sequels… Και μια παροιμία λέει «πριν πεινάσεις και βγει sequel για τα Παιχνίδια Πείνας, μαγειρεύεις»!



Ισχνόπουλος Ανέστης

Εγγραφή σε: Αναρτήσεις (Atom)
Twitter Facebook Favorites More

    Press and Shout

    Ένα νέο blog για τον σχολιασμό της επικαιρότητας και τη ψυχαγωγία σας! Για οποιαδήποτε παρατήρηση ή αν θελήσετε να ενταχτείτε στην ομάδα μας στείλτε μας στο pressandshout@gmail.com Την εμφάνιση του blog επιμελήθηκε ο Ανέστης Σταμάτης (astam@it.teithe.gr)

    Δημοφιλεις αναρτησεις

    Η μουσικη μας...


    MusicPlaylist
    Music Playlist at MixPod.com

    Our Supporters

    Our Supporters
powered by Blogger | WordPress by Newwpthemes | Converted by BloggerTheme