Κάτι μια παλιά ταινία που είδα, κάτι οι Spice Girls (που αλήθεια δεν ακούω πια!) με κάνανε και κατάλαβα σε πόσο σάπια εποχή ζούμε! Όπως επίσης, ότι πριν μερικά χρόνια τα όνειρα, η ανθρωπιά, η επικοινωνία,  η αγάπη και οι στόχοι δεν ήταν απλά λέξεις αλλά κάτι εφικτό σε πολύ μεγάλο βαθμό.

  Σήμερα, οι λέξεις αυτές κοντεύουν να σβήσουν από το λεξιλόγιο μας . Τι εννοώ; Δεν βλέπεις κι εσύ πως την θέση των αθώων (σχεδόν) και μεγάλων ονείρων έχει πάρει ο ψυχρός  ρεαλισμός; Η ανθρωπιά, σιγά σιγά, αντικαθίσταται με  τη βία, τον ρατσισμό, την αδιαφορία και την κλεψιά. Η επικοινωνία έγινε ένα με το facebook,  πάει το παλιό καλό «Έλα σπίτι μου να τα πούμε», τώρα λέμε «Μπες λίγο στα inbox να chatάρουμε» . Η λέξη αγάπη πάει για απόσυρση γιατί ζητάει πολλά (κατανόηση, υποστήριξη, μπλα, μπλα, μπλα!) και έρχεται η λέξη σεξ, μόνη της, χωρίς αγάπη, βλέπεις αυτή είναι ολιγαρκής! Και τέλος οι στόχοι έχουν γίνει συμβιβασμοί γιατί πλέον δεν υπάρχει άλλη λύση.

  Αυτή την περίοδο καταλαβαίνω πόσο μου λείπει εκείνος ο καιρός που δεν με έπαιρναν οι δικοί μου συνέχεια τηλέφωνο για να δουν αν είμαι καλά, γιατί πολύ απλά τότε δεν υπήρχαν καθημερινά οι ειδήσεις που υπάρχουν τώρα. Τότε επίσης πίστευα πως θα γίνω αυτό που θέλω να γίνω (αεροσυνοδός – μεταφράστρια -  δημοσιογράφος – αστροναύτης!) και μάλιστα στα 25 θα έχω και δικό μου σπίτι ή διαστημόπλοιο (!), το οποίο θα αγόραζα από τα λεφτά που θα έβγαζα από την δουλειά μου (χαχαχαχαχα), βλέπεις όνειρα και στόχοι που γίνανε καπνός!

 Αλλά περισσότερο απ’όλα μου λείπει η αθωότητα και οι τρόποι επικοινωνίας που είχαμε τότε οι γνωστές σε όλους αναπάντητες, όχι τα  like στο facebook αλλά οι αναπάντητες και τα μηνύματα στο ΚΙΝΗΤΟ. Θυμάμαι από κάποιον συγκεκριμένο τα περίμενα πως και πως.

  Πριν λίγο καιρό άκουσα από μια γνωστή ότι μιλάει μέσω mail με έναν τύπο και υπέθεσα ότι ή τον γνώρισε στον κυβερνοχώρο ή ότι ένας από τους δύο δεν έχει κάρτα ούτε για what’s up! Η σκληρή αλήθεια είναι ότι γνωρίστηκαν σε ένα μαγαζί και αντάλλαξαν mailκαι όχι τηλέφωνα. Οκ δεν λέω ότι είμαστε όλοι γκαου (sorry αλλά εγώ γκαου το θεωρώ) και λέμε «δώσε μου το mail σου να κανονίσομε» αλλά με την φόρα που έχουμε πάρει, θα γίνουμε!

  Κι ενώ έχω όλες αυτές τις σκέψεις στο μυαλό μου, ανοίγω την τηλεόραση και ακούω «Αλλοδαπός σκότωσε/έδειρε/ έκλεψε. Ομάδα κουκουλοφόρων έδειρε/σκότωσε ( να κλέψει δεν παίζει προς το παρόν αλλά κατά εκεί το πάμε) αλλοδαπό. Μειώνονται οι μισθοί. Έρχεται και πάλι η τρόικα». Οπότε με πιάνει μια μεγαλύτερη απελπισία. Πόση ψυχρότητα παίζει να υπάρχει;

  Καθώς περνάει όμως η ώρα καταλαβαίνω πως στο χέρι μου είναι να το αλλάξω αυτό. Οκ δεν γίνεται να αλλάξω την οικονομική κατάσταση ούτε να κάνω όλους τους ανθρώπους καλούς, δεν είμαι ο Harry Potter, μπορώ όμως να κάτσω με την οικογένειά μου και να γεμίσω χαρά και ελπίδες , έλα παραδέξου το όσες ελπίδες σου δίνουν οι δικοί σου δεν σου δίνει ο κόσμος όλος. Αργότερα να πάρω τις φίλες μου να μαζευτούμε κάπου και συγκεκριμένα όλες κείνες τις φίλες που μαζί μου σκέφτονταν τι να πω στο μήνυμα που θα στείλω, έπιναν από το ίδιο μπουκάλι μ’εμένα (the best part of the story, μετά γινόμασταν κουρούμπελα) και που κοιτούσαν το ίδιο ταβάνι μ’εμένα κάνοντας όνειρα. Και τέλος μπορώ να κάνω μια έρευνα στο internet για το που μπορώ να πάω για να πραγματοποιήσω εκείνα τα όνειρα και εκείνους τους στόχους. Βλέπεις το internet δεν είναι πάντα κακό αρκεί να το χρησιμοποιείς για τους σωστούς λόγους.

  Το μόνο που δεν μπορώ να κάνω είναι το να πάρω εκείνο το παιδί τηλέφωνο (είμαι πια μεγάλη για αναπάντητες μάλλον!). Δεν πειράζει έχω να θυμάμαι, ξες σαν ασπρόμαυρη ταινία, όλα τα εκείνα τα τηλέφωνα που κάναμε παλιά, ακόμα και τα εξευτελίστηκα!