Με αφορμή το πρώτο gay pride που πραγματοποιήθηκε στη Θεσσαλονίκη αλλά και τις ποίκιλες αντιδράσεις που έχει εγείρει, αποφάσισα αυτή τη φορά να γράψω για το τόσο δύσπεπτο θέμα των μειονοτήτων και ειδικότερα των ομοφυλόφιλων. Ανέκαθεν μου άρεσε να χαρακτηρίζω άνθρωπο εκείνον που υπερασπίζεται την αξία της ύπαρξης του και αγωνίζεται να εξισωθεί με όλες τις θεωρούμενες κανονικότητες με τις οποίες συνυπάρχει. Η πλειονότητα των ανθρώπων φαίνεται να πάσχει από το σύμπλεγμα της φοβίας απέναντι σε καθετί το ξενικό. Μου είναι, επίσης, τόσο δύσκολο να στιγματίσω ένα σύνολο ανθρώπων με τον όρο ‘μειονότητα’ διότι ξέρω πως το στίγμα αυτό είναι ανεξίτηλο αλλά και ανυπόστατο μαζί. Με λίγα λόγια, μειονότητες δεν υπάρχουν! Ο καθένας μας αποτελεί μειονότητα για τον δικό του λόγο. Και μόνο το γεγονός ότι σκέφτεται διαφορετικά σε καθιστά μονάδα και άρα μειονότητα. Το θέμα δεν είναι ο διαχωρισμός και η διαβολή των ανθρώπων αλλά η ομόνοια (όσο ουτοπικό και αν φαντάζει κάτι τέτοιο). Η διαφορετικότητα δεν είναι μειονέκτημα διότι είναι δεδομένη. Παλαιοτέρα μας έλεγαν «κοιτά πρώτα τον εαυτό σου και μετά τον άλλον» μα φαίνεται κάποιοι δεν τολμούν να κοιτάξουν κατάματα τον εαυτό τους και εναποθέτουν τα επικριτικά βλέμματα στην αντίπερα όχθη.

Πιο συγκεκριμένα, όσον αφορά την πρώτη διοργάνωση του gay pride  στη Θεσσαλονίκη, όπου η συμμέτοχη ήταν αρκετά μεγάλη και διεξήχθη σχετικά ομαλά αν εξαιρέσουμε κάποια μικροεπεισόδια που έλαβαν μέρος κατά τη διάρκεια της παρέλασης, οι αντιδράσεις που αναδυθήκαν κυρίως από την θρησκευτική κοινότητα, αν και αναμονές, ήταν όπως πάντα βαρύγδουπες. Ο μητροπολίτης της Θεσσαλονίκης, Άνθιμος, μιλώντας σε τηλεοπτική εκπομπή εξέφρασε την αδιάλλακτη αντιπάθεια, τόσο προσωπική όσο και από μέρους του θρησκευτικοί κόσμου, προς την κοινότητα των ομοφυλόφιλων και γενικότερα της LGTP κοινωνίας. Ιδιαίτερα, τον τσίγκλησε το γεγονός ότι οι ομοφυλόφιλοι παρήλαυναν μπροστά από τον ναό της Αγίας Σοφίας θεωρώντας κάτι τέτοιο βεβήλωση της ιεροσύνης. Ποσό ιερή και καθαγιασμένη μπορεί να θεωρηθεί μια κοινότητα η όποια απορρίπτει ανθρώπους σαν να είναι σκουπίδια μετατρέποντας του σε παρίες της κοινωνίας; Να τη βράσω τέτοια αγιοσύνη! Ακόμη, ειπώθηκε πως η εκδήλωση αυτή ήταν άνευ λόγου μα η αλήθεια είναι πως τέτοιες διοργανώσεις βρίθουν από λογούς. Ένας από αυτούς είναι πως σε έναν κατεξοχήν ρατσιστικό κόσμο κάποιοι έχουν το θάρρος να βροντοφωνάζουν για την ίση αντιμετώπιση τους και να διαλαλούν την ύπαρξη τους σε εκείνους που απλώς κλείνουν τα μάτια ή γυρίζουν την πλάτη.

   Τέλος, δεν ήταν μόνο η εκκλησία που στάθηκε εμπόδιο στην ομαλή διεξαγωγή του gay pride αλλά και τα ανεξάντλητα υβριστικά συνθήματα που ήταν γραμμένα σε τοίχους ανά την διαδρομή της παρέλασης που πραγματοποιήθηκε το απόγευμα του περασμένου Σαββάτου. Ωστόσο η παρέλαση κατάφερε να φτάσει στον προορισμό της, τον Λευκό πύργο ο όποιος φωταγωγήθηκε με τα χρώματα της σημαίας της LGTP κοινωνίας, για να υψώσει το δικαίωμα της ελευθέρια της έκφρασης και να υπενθυμίσει στους δύσπιστους πως η Θεσσαλονίκη είναι μια εκσυγχρονισμένη πόλη απαλλαγμένη από στερεότυπα και ανασφάλειες. Ας της μοιάσουμε!