ΜΟΝΟ ΜΕ ΛΙΓΑ ΛΟΓΙΑ*
9:05 π.μ.
Press and shout
, Posted in
Μετά το “Contraband” της προηγούμενης εβδομάδας που μάλλον θα έπρεπε να προβάλλεται σε υπόγειο βασανιστήριο στο Γιανγκσού της Κίνας, όφειλα στον εαυτό μου (και σε εσάς εννοείται, αναρίθμητο φανατικό αναγνωστικό κοινό) μια προβολή που αν μη τι άλλο θα είχε βάθος κατάτι μεγαλύτερο από τον πάτο μιας μπανιέρας και φυσικά θα προκαλούσε το φιλοθεάμον ενδιαφέρον. Εσύ λοιπόν που έχεις δει, μεταξύ άλλων, ένα “Amores Perros” και ένα “Cidade de Deus”, γνωρίζεις καλά πως ο λατινοσπανιόλικος τίτλος αποτελεί επαρκέστατο πρωτογενές κριτήριο για την επιλογή ταινίας. “Las Acacias” δηλαδή «Ωδή στον μινιμαλισμό», διότι η μεταφραστική ακρίβεια του «Οι Ακακίες» μου είναι δύσπεπτα συνεπής.
Ο Ruben είναι ένας μοναχικός επαγγελματίας οδηγός φορτηγού που μεταφέρει ξυλεία ακλουθώντας για χρόνια τη διαδρομή Ασουνσιόν-Μπουένος Άιρες. Στο τελευταίο του ταξίδι ωστόσο αναλαμβάνει να μεταφέρει την Jacinta και την μερικών μηνών κόρη της, Anahi, στον τελικό του προορισμό. Μέσα σε μια δυσβάσταχτα ολιγομίλητη διαδρομή, αναπτύσσεται μια υποβόσκουσα πλατωνική σχέση μεταξύ των πρωταγωνιστών, για την οποία ο αποχαιρετισμός στο Μπουένος Άιρες, φαντάζει περισσότερο σαν μια πολλά υποσχόμενη αφετηρία.
Το “Las Acacias” αποτελεί το κινηματογραφικό ντεμπούτο του ντοκιμαντερίστα Pablo Giorgelli. Η αφαιρετικότητα και η βραδύτητα, στυλοβάτες όλων των παραμέτρων της ταινίας, κυριαρχούν τόσο στην σκηνοθεσία όσο και στην ιστορία που εκτυλίσσεται. Ο σκηνοθέτης αποδεικνύεται ιδιαίτερα απαιτητικός, καθώς επιλέγει να αφηγηθεί και να προβάλει την ιστορία του απέριττα και στωικά, παραχωρώντας σχεδόν επιτακτικά στον θεατή άπλετο χώρο για προβληματισμούς, εικασίες και συμπεράσματα. Δυο τηλεφωνήματα, τέσσερα τσιγάρα, αργό μοντάζ και μονότονα πλάνα που μοιάζουν καρφωμένα στους καθρέφτες του φορτηγού, ολοκληρώνουν το σύνολο της αφαιρετικής διάθεσης που αναβλύζει από την ταινία.
Οι πρωταγωνιστές ανταποκρίνονται με αξιοσημείωτο επαγγελματισμό στις μινιμαλιστικές ιδιαιτερότητες των ερμηνειών τους που κάλλιστα θα μπορούσαν να τους μετατρέψουν σε καρικατούρες μεξικάνων μπεκρήδων που κάθονται για ώρες οκλαδόν, σκυφτοί και αμίλητοι κάτω από την παχιά σκιά των πελώριων σομπρέρος τους. Με χαρακτηριστική εκφραστικότητα στη φυσιογνωμία και στο βλέμμα, με ταπεινή ερμηνεία χωρίς φαμφάρες και υπερβολές, υπερκαλύπτουν την άπνοια της σιωπής, και αποτελούν τον μίτο για τον νοηματικό λαβύρινθο στον οποίο προσπαθεί να εγκλωβίσει ο Giorgelli τους θεατές. Ανταλλάσοντας γενικές αλλά ουσιαστικές πληροφορίες με δίαυλο επικοινωνίας και αγωγό προσέγγισης την τρισχαριτωμένη Anahi , ξεκινούν συνεπιβάτες αλλά γίνονται συνοδοιπόροι σε μια προσπάθεια αλληλοκάλυψης των προσωπικών βιωματικών τους χασμάτων.
Το “Las Acacias” δεν είναι για όλους. Οι περισσότεροι πιθανότατα στο τέταρτο θα βαρεθούν και στο σαραντάλεπτο θα κάνουν παρέα με τον Μορφέα. Θεωρώ πως η προβολή χρειάζεται υπομονή και κίνητρο κάτι περισσότερο από τα τρία βραβεία που απέσπασε στο περσινό Φεστιβάλ Καννών, για να ικανοποιήσει. Απαιτείται διάθεση κατανάλωσης φαιάς ουσίας κ πρόθεση κριτικής σκοπιάς από τον θεατή. Η ταινία ζητά και χρειάζεται. Αυτοπροσδιορήσου λοιπόν σινεφίλε/η και δες την, ή για να το θέσω καλύτερα, δες τη λοιπόν σινεφίλε/η, και αυτοπροσδιορήσου.
*Φυσικά μόνο για αυτή τη φορά και ένεκα της μίνιμαλ διάθεσης που μου εξέπεμψε η ταινία.
Αγαπημένε μου φίλε και συμπορευόμενε στο κακοτράχαλο μονοπάτι της αρθρογραφίας, ένα έχω να σου πω.Κάθε φορά που σε αναγιγνώσκω, σκέφτομαι πόσο ταιριαστό ζευγάρι θα ήμασταν εμείς οι δυο.Επαγγελματικό εννοώ.
Never Stop Writting my poor boy..Love
Meta apo olon auto ton minimalismo kai ta arga plana, xreiazomaste omos ena "John Carter" i "Wrath of the Titans" gia na strosoume....
Dear Αngie, αν και το δικό σου level μάλλον θα μου προκαλούσε αμηχανία,ένα τέτοιο επαγγελματικό "πάντρεμα" θα ήταν πράγματι προκλητικά ενδιαφέρον. Beleboy, ένα blockbuster θα σου το χρωστάω. Για τα συγκεκριμένα επιφυλάσσομαι καθώς γράφω για μία ταινία τη εβδομάδα και είναι στη μέση και ένα γαλλικό που έχει ισοπεδώσει ταμεία......