ΧΑΙΡΕΤΙΣΜΑΤΑ... ΣΤΙΣ 25ες ΜΑΡΤΙΩΝ!
9:00 π.μ.
Press and shout
, Posted in
Ξυπνάς Κυριακή. Έχει τόσο καλή μέρα και αποφασίζεις να βγεις για καφέ. Άλλωστε ο καιρός σου τον χρωστά, μετά από όλον αυτόν τον παρατεταμένο χειμερινό κουρνιαχτό. Έχεις μια διάθεση αργίας αλλά γιατί; Είναι Κυριακή.
Το σκηνικό γνωστό απλά πιο πολυπληθές. Καφέδες, γυαλιά ηλίου, ξένη μουσική. Μια Κυριακή σαν τις άλλες. Και όμως νιώθεις πως κάτι ξεχνάς. Ξαφνικά περνούν από μπροστά σου ορδές εφήβων ντυμένοι στα άσπρα – μπλε με ταμπελάκι καρφιτσωμένο στη μπλούζα που αναγράφει τα διακριτικά του σχολείου τους. Ρε συ 25η Μαρτίου! Να τι ξεχνάς.
Σε κάθε εθνική επέτειο αλλάζει και η ώρα. Μάλλον το κάνανε επίτηδες για να το θυμόμαστε. Και μιας και μίλησα για ώρα, να καταγραφεί στα πρακτικά πως, ως κλασσικοί Έλληνες, όλες τις μεγάλες εθνικές αποφάσεις τις αφήναμε για το τέλους του μήνα!
Να μην ξεχάσεις να πεις Χρόνια Πολλά και στη θεία σου τη Βαγγελίτσα. Κάθε χρονιά τα ίδια. «Και εμένα δε με θυμάται κανείς. Μα είναι γιορτή αυτή;». Και συ το ίδιο λες: «Πιο πιθανό είναι να σε θυμηθούμε αν το αλλάξεις και το κάνεις κάτι σε Μπουμπουλίνα – Λασκαρίνα (είτε κομμάτι - κομμάτι είτε σετ, όπως σε βολεύει). Έστω Πετρόμπεη!».
Να μην ξεχάσεις επίσης να φας κάτι έξω. Χρόνια τώρα, κάθε σήμερα, τη θέση σου στο τραπέζι την πιάνει ο Mr. Bacaliaros (avec Madame Skordalia). Φταίει που δεν είναι μεταμοντέρνο Fish & Chips, γι’ αυτό το σνομπάρεις.
Και όμως, εμένα κάτι δε μου αρέσει σε όλο αυτό. Συμφωνώ πως η σημειολογία της ημέρας είναι πολύ μακρινή από τα σημερινά δεδομένα. Συμφωνώ πως η εθνική υπερηφάνεια οριοθετείται πλέον σε άλλα πλαίσια αλλά μέχρι να αρχίσουν να εορτάζονται οι νέες εθνικές επέτειοι τι θα πρέπει να κάνουμε;
Παλιά κατεβαίναμε στις παρελάσεις με στραγάλια. Όσο χαζό και να ακούγεται, είναι αληθές. Δεν γνωρίζω ποια παιδική ανάγκη καλυπτόταν, αλλά τουλάχιστον ήταν απολαυστικό. Σήμερα δεν επιτρέπεται ούτε να πετάξεις στραγάλια αλλά ούτε και να προσεγγίσεις σε χώρους παρελάσεων, όπου παρίστανται πολιτικοί. Συνεχίζω και αναρωτιέμαι ρητορικά ποιο από τα δυο είναι χειρότερο.
Από την άλλη πάλι, πόσες φορές μπορεί κανείς να παρακολουθήσει το παρεάκι Κόγκα Δράκου – Βαγγελής (η Βαγγελή) – Μαντούς Μαυρογένους και Παπαφλέσσα; Και πόσες φορές μπορεί ο μέσος άνθρωπος να δει το Κούγκι να καίγεται ή τις Σουλιώτισσες να πέφτουν – έστω και με συνοδεία χορού;
Αλλά νομίζω πως η παιδική μου ανάμνηση με επιβεβαιώνει. Όσο δε θα υπάρχει κάτι για να αντικαταστήσουμε τη μέρα αυτή, απλά ας τη συνεχίζουμε όπως τη βρήκαμε – μιας και πολλές αλλαγές δεν μπορούν να γίνουν. Έστω ως έθιμο ή απλή συνήθεια. Να ξέρετε πως μια μονοτονία μπορεί να σπάσει ακόμη και από μια άλλη μονοτονία.
Τα «Χαιρετίσματά» μας, λοιπόν, σε όλες τις 25ες των Μαρτίων που περάσανε – αντιλαμβάνομαι πως δεν είναι και πολύ δόκιμος ο πληθυντικός- και σε όσες θα ακολουθήσουν, ακόμη και αν μοιάζουν σαν απλές καθημερινές μέρες ή Κυριακές.
Πέτρος Λεμονίδης
0 Response to "ΧΑΙΡΕΤΙΣΜΑΤΑ... ΣΤΙΣ 25ες ΜΑΡΤΙΩΝ!"
Δημοσίευση σχολίου