Βαρέθηκες να βλέπεις τον μοντελοπνίχτη τον J.Statham να ξυλοφορτώνει όποιον βρει μπροστά του? Κουράστηκες να παρακολουθείς τον Jedi τον L.Neeson πότε να κυνηγάει λύκους και πότε να ψάχνει την κόρη του, την προσωπικότητα του, κτλ? Η τελευταία προβολή μου έρχεται για να σπάσει τη action μονοτονία σου αγαπητέ σινεφίλε. Μετά από οικογενειακά προβλήματα, εξωτικά αλκοολίκια και διαδρομές αυτοπροσδιορισμού, μια έκρηξη αδρεναλίνης είναι ότι πρέπει. Και τι καλύτερο από μια ταινία δράσης που ακόμη και ο τίτλος της, προφερόμενος στα ελληνικά, ακούγεται hardcore! «Contraband», δηλαδή ελληνιστί, «Κόντραμπαντ, φάκ γιέ!» (διότι «Το Τελικό Χτύπημα», για να μην επαναλαμβάνομαι, απλώς δεν μου κάνει).

   Ο Farraday είναι ένας φιλήσυχος σεκιουριτάς που έχει εγκαταλείψει την μεγαλοπρεπή καριέρα του λαθρέμπορου για χάρη της νόμιμης οικογενειακής ζωής. Όταν ο μικρός αδερφός της γυναίκας του μπλέκει, καθώς καταλήγει να χρωστάει σε ανθρώπους επικίνδυνους, ο σκληροτράχηλος κουνιάδος αναγκάζεται να βουτήξει και πάλι στο βούρκο της παρανομίας για να τον ξελασπώσει. Μπαρκάρει για Παναμά, έρχεται αντιμέτωπος με την εγκληματική ελίτ και, παρόλο που κάπου στο μεσοδιάστημα η προδοσία και η κακοτυχία τον δυσκολεύουν κομματάκι, τελικά καταφέρνει να επιστρέψει νικητής με λάφυρα ναρκωτικά, πλαστά εκατομμύρια δολάρια, και έναν κλεμμένο πίνακα J. Pollock , που αποτελεί και το μοναδικό καλλιτεχνικό στοιχείο της ταινίας.

   Το στόρι σας θυμίζει κάτι? Είναι επειδή έχετε δει προ τριετίας το ιρλανδικό «Reykjavik Rotterdam», του οποίου το «Contraband» αποτελεί την χολιγουντιανή μεταφορά. Δεν το έχετε δει, αλλά πάλι σας θυμίζει κάτι? Προφανώς διότι η ταινία είναι απλά ένα ατημέλητο κολλάζ όλων αυτών των τετριμμένων συστατικών που περιέχει κάθε action b-movie. Από τη μια πλευρά ο ζόρικος πρωταγωνιστής, του οποίου η φαμίλια κινδυνεύει, και έτσι οδηγείται  στο να τσαλακώσει τα πάντα στο πέρασμα του για να φτάσει με κάθε κόστος σε ένα προσοδοφόρο happy ending. Από την άλλη, ένας αδίστακτος εγκληματίας με αμέτρητα τατουάζ, μπριγιαντίνη στο μαλλί και μουστάκι “Danny Trejo”. Kάπου ανάμεσα, ένας φλώρος που προκαλεί το όλο πανδαιμόνιο, μια σύζυγος-εξιλαστήριο θύμα, και ένας παιδικός φίλος τον οποίο – παρόλο που εσύ ζόρικε τύπε μπορείς σε δυο ώρες και με έναν νυχοκόπτη να ρίξεις τα ποσοστά της εγκληματικότητας στο ήμισυ – έχεις ψυχογραφήσει λανθασμένα την μισή ζωή που κάνετε παρέα. Η σκηνοθεσία με τις σκοτεινές και γρήγορες λήψεις και η μουσική με τις ηλεκτρικές κιθάρες να ακολουθούν την ένταση της δράσης, δεν θεωρούνται άξιες αναφοράς, καθώς ακολουθούν δουλικά και χωρίς καμία απολύτως παρέκκλιση τη ρουτίνα μιας τέτοιου είδους ταινίας.

  Το cast των ηθοποιών συνήθως αποτελεί το βασικότερο μέσο προώθησης action παραγωγών. Ωστόσο και στον τομέα αυτό θεωρώ πως η ταινία, παρά την παρουσία γνωστών ερμηνευτών, δεν πείθει ιδιαίτερα. Ο Wahlberg σαν πρωταγωνιστής αγγίζει την μετριότητα καθώς το συνοφρυωμένο ύφος δεν είναι αρκετό ούτε για να κάνει τον J.Rambo σε μια ντουζίνα καχεκτικούς παναμέζους μούτσους, αλλά ούτε για να πείσει πως τις Κυριακές πηγαίνει στην εκκλησία και κάνει barbeque στην πίσω αυλή. Τη Beckinsale είμαι σχεδόν σίγουρος ότι οι απανταχού fans του είδους την προτιμούν μελαχρινή, να ξεκληρίζει λυκάνθρωπους φορώντας εφαρμοστά δερμάτινα και όχι ξανθιά με μώλωπες και σωληνάκια στα ρουθούνια, ενώ ο Ribisi παρά το ταλέντο του, δίνει για ακόμη μια φορά αυτό το κάτι παραπάνω στον ρόλο και τον οδηγεί – όπως μόνο αυτός ξέρει – στα όρια του γραφικού.