ΑΥΤΟΣ Ο ΚΑΣΤΟΡΑΣ ΑΥΤΟΣ, ΗΤΑΝ Ο ΑΛΛΟΣ ΜΟΥ ΕΑΥΤΟΣ...
7:30 π.μ.
Press and shout
, Posted in
Οι ψυχικές ασθένειες μας τρομοκρατούν πολύ περισσότερο από τις σωματικές. Δεν είναι καθόλου περίεργο αφού κατά πρώτον ανήκουν στον εν πολλοίς άγνωστο χώρο της ανθρώπινης ψυχής και κατά δεύτερον είναι «αόρατες» στο μάτι. Ο γείτονας μας, το αφεντικό μας, ο οποιοσδήποτε μπορεί να πάσχει από κατάθλιψη και να μην το έχουμε αντιληφθεί. Τα πράγματα είναι διαφορετικά βέβαια όταν αυτό αφορά ένα μέλος της οικογένειας μας.
Ο Γουόλτερ (Μέλ Γκίμπσον) πάσχει από κατάθλιψη. Παντρεμένος, πατέρας δύο αγοριών και ιδιοκτήτης της –πρώην επιτυχημένης, νυν στα πρόθυρα της χρεωκοπίας- εταιρείας παιχνιδιών του πατέρα του. Η γυναίκα του (Τζόντι Φόστερ) αποφασίζει ότι εξαντλήθηκε η υπομονή της και τον αφήνει ενώ η σχέση του με τους γιούς του είναι ζόρικη αφού ο μικρός δείχνει να τον λατρεύει ενώ ο μεγάλος να μην τον αντέχει (κυρίως γιατί φοβάται την κληρονομικότητα). Έτσι ο Γουόλτερ αποφασίζει να αυτοκτονήσει. Με μεγάλη αποτυχία. Μετά και από αυτό (ούτε να αυτοκτονήσει δεν είναι ικανός) μπαίνει στη ζωή του ξαφνικά μια μαριονέτα-κάστορας μέσω της οποίας αποφασίζει ότι θα απευθύνει το λόγο και θα συναναστρέφεται τους γύρω του. (χμ, αυτό μου δίνει ιδέες)
Ο Γκίμπσον δίνει μια από τις καλύτερες ερμηνείες του σε έναν ρόλο που πρέπει να παλέψεις για να μην φανεί εντελώς κωμικός. Νομίζω ότι αυτό στο οποίο στόχευε η σκηνοθέτιδα Τζόντι Φόστερ είναι το κωμικοτραγικό και σε ένα μεγάλο βαθμό το πέτυχε. Στην ερμηνεία της, από την άλλη, δεν έφτασε σε νέα υποκριτικά ύψη. Μου άρεσαν πολύ τα οπτικά κάδρα του κάστορα (τα οποία κάποιες φορές έδιναν και λίγο «ανατριχιαστικό» τόνο στην ταινία- κρίμα και είναι τόσο γλυκό ζωάκι). Στα θετικά της ταινίας η μουσική επένδυση του –ελληνικής καταγωγής- Marcelo Zarvos η οποία κατατάσσεται στο είδος που εγώ ονομάζω «γλυκόπικρο μίνιμαλ» (βλέπε American Beauty).
Τα τελευταία χρόνια αυξάνονται οι ταινίες που εκτυλίσσονται εντός δυσλειτουργικών οικογενειών (βλέπε Descendants). Τυχαίο; Η ιστορία του Γουόλτερ είναι σε ισόποσες δόσεις ακραία και αληθοφανής. Από τη μια μεριά σκέφτεσαι ότι δεν είναι δυνατόν ένας άνθρωπος να αποφασίσει στα καλά του καθουμένου να ζήσει μέσα από μια μαριονέτα-κάστορα και από την άλλη έχουμε δει και ακούσει τόσα πολλά που αυτό είναι απλώς άλλο ένα αξιοπερίεργο. Ο μηχανισμός της μαριονέτας δεν είναι παρά μια μεταφορά της εσωτερικής κατάστασης του Γουόλτερ που προσπαθεί να ανασάνει και να πιαστεί από κάπου με κάθε κόστος και που επιβεβαιώνει το κλισέ ότι ο δυσκολότερος εχθρός είναι ο ίδιος ο εαυτός σου ακόμα κι όταν σου εμφανίζεται με τη μορφή… κάστορα.
Οι επικριτές της ταινίας λένε ότι άγγιξε μόνο επιφανειακά το θέμα αυτής της πολύ σοβαρής ψυχικής διαταραχής καταλήγοντας να είναι μια feelgood ταινία. Σκέφτηκαν όμως πως ίσως αυτός να είναι ο σκοπός; Εννοώ, δεν χρειάζεται να πάθεις ο ίδιος κατάθλιψη βλέποντας μια ταινία για την κατάθλιψη. Ούτε χρειάζεται να ζυγίζει ένα τόνο καταχνιά και μαυρίλα (όπως θα ήταν αν έπιανε το θέμα ο Μπεργκμαν ας πούμε) για να αντιληφθείς ότι μιλάει για κάτι πολύ σοβαρό και τραγικό. Η ζωή ποτέ δεν είναι ποτέ μόνο σοβαρή ή μόνο μαύρη. Το λέει και η λαική σοφία: γάμος χωρίς κλάμα και κηδεία χωρίς γέλιο δεν γίνονται.
Υ.Γ. “People seem to love a train wreck when it's not happening to them” (ο κόσμος τρελαίνεται για ένα ναυάγιο αρκεί αν μην συμβαίνει σε αυτούς). Μελ, παραδέξου το, αυτό είναι μπηχτή για την προσωπική σου ζωή, έτσι;
Μελάκη Μάτα
.jpg)
0 Response to "ΑΥΤΟΣ Ο ΚΑΣΤΟΡΑΣ ΑΥΤΟΣ, ΗΤΑΝ Ο ΑΛΛΟΣ ΜΟΥ ΕΑΥΤΟΣ..."
Δημοσίευση σχολίου