Τις νύχτες, φορούσε τα πιο ωραία της φορέματα
και γλιστρούσε έξω στο δρόμο.

Το μόνο που ακουγόταν ήταν το βήμα της και το σούρσιμο του φουστανιού.

Κρυβόταν πίσω απ' τους τοίχους και έγλυφε τα χείλη της, μόλις έβλεπε τα υποψήφια θύματά της. Έναν έναν κάθε φορά...

Οι καημένοι άνθρωποι δεν ήξεραν πια τι να κάνουν, η κατάσταση είχε ξεφύγει από κάθε έλεγχο κι από κάθε λογική. Μόνο κακό γνώριζαν εκείνες τις μέρες. Το καλό τους είχε ξεχάσει και φαινόταν ότι δε θα ξανάρθει. Ο ήλιος έβγαινε μόνο για το φως κι αυτή όλο πεινούσε κι έφτανε πια το καθετί

Περίμεναν μόνο το θαύμα κι αυτό δεν αργούσε πολύ

Ελένη Παρχαρίδου