Επηρεασμένος από το κλίμα κατάνυξης και τη χριστιανική μου διάθεση στο ζενίθ, την περασμένη εβδομάδα προσευχήθηκα. Εκτός λοιπόν από τις τετριμμένες πλέον προσευχές για υγεία, μακροημέρευση, και παγκόσμια ειρήνη, προσευχήθηκα και για θεία φώτιση, διότι με τις πρεμιέρες της Μ. Πέμπτης αισθάνθηκα πως θα την έχω ανάγκη. Και η τελευταία προσευχή μου πραγματικά εισακούστηκε, καθώς άγγελος Κυρίου ήρθε στον ύπνο μου και υπό τους ήχους σαλπίγγων μου είπε : “Τέκνον, γράψε σχόλια σε avant premiere, και ου αναλωθείς σε παγανιστικά παραμύθια με πρωταγωνίστριες πρώην κινηματογραφικές πόρνες και σατανικές ιστορίες με ήρωες δαιμόνια του χξς”. Αδυνατώντας να παραβλέψω τις επιταγές εκ των άνωθεν λοιπόν, θα γράψω σήμερα για το “We bought a zoo” που κάνει πρεμιέρα μεθαύριο στις ελληνικές αίθουσες.

  Ο Benjamin είναι ένας δημοσιογράφος που έχει προσφάτως χηρέψει. Ο θάνατος της γυναίκας του έχει επηρεάσει τόσο την επαγγελματική του καριέρα, όσο και την προσωπική του ζωή, καθώς αναγκάζεται να επωμιστεί την πλήρη φροντίδα των δύο του παιδιών που βρίσκονται ακόμη υπό το ψυχολογικό σοκ της μητρικής απώλειας.  Δυσκολευόμενος να διαχειριστεί την προβληματική συμπεριφορά του μεγαλυτέρου γιου του και αδυνατώντας να προσαρμοστεί και ο ίδιος στη νέα πραγματικότητα  καθώς τα πάντα γύρω του θυμίζουν «εκείνη», ο παιδικός ενθουσιασμός της μικρής του κόρης τον οδηγεί στην επιπόλαιη αγορά ενός ζωολογικού κήπου σε κατάρρευση, κάπου έξω από την πόλη. Περιβαλλόμενος από κάθε είδους άγρια ζώα αλλά και τους ανθρώπους που εργάζονται στον ερειπωμένο ζωολογικό κήπο θα ξεκινήσει μια προσπάθεια για την επανέναρξη αφενός της ζωής του και αφετέρου της λειτουργίας του νέου του σπιτικού.

  Ο σκηνοθέτης Cameron Crowe εμπνέεται από τη ζωή του βρετανού συγγραφέα Benjamin Mee, και μέσα από το φακό του προβάλλεται μια οικογενειακή γλυκόπικρη ιστορία, με συναίσθημα, συγκινησιακή υφή, αλλά και με δόσεις χιούμορ και περιπέτειας. Οι συναισθηματική κυκλοθυμία των ηρώων, η παράλληλη εξέλιξη δυο ερωτικών ιστοριών και η αγχώδης προσπάθεια για την επιτυχή επαναλειτουργία του ζωολογικού κήπου, δένουν ένα σενάριο που καλύπτει σε ικανοποιητικό βαθμό τις απαιτήσεις του θεατή, ωστόσο δεν καταφέρνει να υπερβεί τα πλαίσια του αναμενόμενου και ενώ εκτυλίσσεται ευχάριστα, είναι προβλέψιμο και χωρίς ιδιαίτερες ανατροπές. Εύπεπτο, διασκεδαστικό και ρομαντικό, δεν έχει ιδιαίτερες απαιτήσεις και είναι ενδιαφέρον, χωρίς όμως να αποφεύγει τα «κλισέ».

 Η ίδια σχεδόν ελαφρότητα χαρακτηρίζει και τις ερμηνείες. Η φύση των ρόλων θεωρώ πως είναι τέτοια που πραγματικά δεν προκαλεί τους ηθοποιούς να υπερβάλλουν ερμηνευτικά και να εντυπωσιάσουν, ωστόσο ανταποκρίνονται βέλτιστα στις μέτριες απαιτήσεις των χαρακτήρων. Ο ταλαντούχος κύριος Damon δεν δυσκολεύεται καθόλου για να αρέσει στον πρωταγωνιστικό ρόλο και η Scarlett Johansson αποδεικνύει πως ακόμη και φορώντας γαλότσες μπορεί να αποτελέσει αντικείμενο πόθου. Συμπληρώνοντας, οι Colin Ford, Elle Fanning και Maggie E. Jones,  μπορεί να μην αποτελούν την ελίτ των ηθοποιών της γενιάς τους, ωστόσο καταφέρνουν, ο καθένας ξεχωριστά, να εκπλήξουν ευχάριστα με τον εύστοχο τρόπο που προβάλλουν τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά των ρόλων τους.

  Το “We bought a zoo” είναι μια ταινία που απευθύνεται σε κοινό όλων των ηλικιών καθώς διοχετεύει θετικά μηνύματα. Μπορεί η προβολή της να μην σας σημαδέψει τη ζωή, αλλά σίγουρα θα σας κεντρίσει το ενδιαφέρον περισσότερο από τον «Ιησού» του Τζεφιρέλι που έχοντας καθιερωθεί πια στο μυαλό μας σαν την δεύτερη δημοφιλέστερη παράδοση των ημερών (μετά το βάψιμο των αυγών φυσικά), συνόδευσε για ακόμη μια φορά την Μεγάλη μας εβδομάδα θέτοντας σε replay mode τον ευλαβικό αμφιβληστροειδή μας.