ΒΑΝΙΛΙΑ - ΣΟΚΟΛΑΤΑ...
8:05 π.μ.
Press and shout
, Posted in
Παγωτό. Η πρώτη σκέψη που πέρασε από το μυαλό μου μόλις τελείωσε η προβολή, ήταν παγωτό. Εκείνα τα ξυλάκια βανίλια με επικάλυψη σοκολάτας που ξεκινούσαμε τέτοιον καιρό, καλή ώρα, να αγοράζουμε από τον κυρ-Τάκη τον μπακάλη, την κατανάλωση των οποίων με μαθηματική ακρίβεια και ευλαβική ανταγωνιστικότητα μετρούσαμε μέχρι το τέλος του καλοκαιριού, θαρρείς και κέρδιζε τρόπαιο όποιος θα φάει τα πιο πολλά. Και μέχρι να μάθουμε πως παγωτά υπάρχουν όλο το χρόνο και να σταματήσουμε να μετράμε, όλοι, μηδενός εξαιρουμένου, τρώγαμε τη σοκολάτα «γύρω -γύρω» και την «κρέμα» στο τέλος. “Intouchables” λοιπόν, στα ψυγεία του Press&Shout από σήμερα και για όλο το καλοκαίρι.
Ο Driss είναι ένας μαύρος, προσφάτως αποφυλακισθείς, νέος από τις φτωχογειτονιές στα προάστια του Παρισιού. Με μοναδικά κίνητρα μια ολοδική του μπανιέρα και μια κοκκινομάλλα γραμματέα, αναλαμβάνει την καθημερινή φροντίδα του Philippe, ενός βαθύπλουτου τετραπληγικού μεσήλικα. Ο Philippe, καθηλωμένος σε αναπηρικό καροτσάκι, έχει αποσυρθεί εθελούσια από τη ζωή και έχει αυτοπεριοριστεί στην έπαυλή του, αρνούμενος οποιαδήποτε ανθρώπινη επαφή εκτός αυτής. Η αναπάντεχη συνύπαρξη αυτών των τόσο διαφορετικών ιδιοσυγκρασιών, θα έχει ως αποτέλεσμα τη δημιουργία μιας αυθόρμητης φιλίας που θα στιγματίσει αμφότερους τους ήρωες, μέσα από μια ευεργετική συνδιαλλαγή μεταξύ των δύο εκ διαμέτρου αντίθετων πεποιθήσεων και στάσεων ζωής.
Το σενάριο είναι βασισμένο σε πραγματική ιστορία. Το γεγονός αυτό προδιαθέτει εξ αρχής τον θεατή να δει με πιο ορθολογική σκοπιά την εξέλιξη της πλοκής, κάτι που ομολογουμένως δεν διαρκεί πολύ. Παρά το γεγονός ότι επιδερμικά πραγματεύεται μια «bitter» – όπως η γεύση της σοκολάτας– κατάσταση ενός ανάπηρου ανθρώπου, οι στιγμές πηγαίου χιούμορ είναι τόσο εύστοχες και καταιγιστικές, που τελειώνοντας η ταινία, αντιλαμβάνεσαι πως την παρακολούθησες με ένα σχεδόν μόνιμα σχηματισμένο μειδίαμα στα χείλη, σαν αυτό που σου αφήνει η γλυκιά γεύση της βανίλιας. Η συγκίνηση εκρήγνυται στην τελευταία μόλις σκηνή, ενώ η ελάχιστη παρουσία δράματος κατά τη διάρκεια της προβολής, συνοδεύεται από την εκπληκτική μελωδία πιάνου. Και ενώ η σκηνοθεσία από τεχνικής απόψεως δεν προσφέρει κάτι το ιδιαίτερο καθώς είναι βατή και ανάλαφρη, οι μουσικές επιλογές κερδίζουν τα εύσημα από την πρώτη στιγμή. Δεν το τονίζω επειδή τυχαίνει να ακούγονται οι “4 Eποχές” του Vivaldi και το “Feeling Good” της Ν. Simone που είναι προσωπικές αδυναμίες, αλλά διότι η μουσική ως θέμα, αποτελεί εξ’ αρχής ένα απτό και οφθαλμοφανές μέτρο σύγκρισης μεταξύ των χαρακτήρων των ηρώων, ενώ το εύρος της ποικιλίας της στην ταινία είναι τόσο μεγάλο όση και η απόσταση μεταξύ των χαρακτήρων αυτών.
Μιλώντας για ήρωες, το παγωτό ξυλάκι συνεχίζει να στροβιλίζει στο μυαλό μου. Τον Driss θα τον παρομοίαζα με τη σοκολάτα του παγωτού. Ένας επιφανειακός, θεόρατος μαυρούκος, είρων σε βαθμό κακουργήματος, με σαρκαστική διάθεση ακόμη και απέναντι στις δυσλειτουργίες του τετραπληγικού αφεντικού του. Επιπόλαιος και αυθόρμητος, αλλά φύσει συμπαγής με τραχεία υφή λαξεμένη από την φτωχική ζωή στα γαλλικά γκέτο. Ο Philippe από την άλλη είναι η «κρέμα» κάτω από τη σοκολάτα. Λεπτεπίλεπτος και γλυκός, με κλασσική παιδεία και αριστοκρατικούς τρόπους, μεγαλωμένος με πλούτη και ανέσεις, αρχοντικός όσο ο ανθός της βανίλιας αλλά και εύθραυστος όσο η υφή της. Οι ηθοποιοί κερδίζουν με τις θαυμάσιες ερμηνείες τους, αλλά αυτό που μένει στο τέλος είναι εκείνη η διφυής συνδυαστική γεύση που έχεις στο στόμα όταν έχεις «ωριμάσει» αρκετά για να δαγκώσεις τη σοκολάτα και τη βανίλια – δύο τόσο διαφορετικά και όμως τόσο κοινά «υλικά» – ταυτόχρονα.
Η ταινία δεν γυρίστηκε με τα φόντα μιας υπερπαραγωγής. Οι ηθοποιοί είναι εγχώριοι Γάλλοι stars και οι παραγωγοί μάλλον δεν έβαλαν το χέρι βαθιά στην τσέπη. Ωστόσο έχει καταφέρει να ισοπεδώσει τα ταμεία σε Γαλλία και Ευρώπη γενικότερα, με αποτέλεσμα να είναι η τρίτη μεγαλύτερη εισπρακτική επιτυχία στην ιστορία του γαλλικού κινηματογράφου. Όσοι από εσάς «γευτείτε» το “Intouchables” θα αντιληφθείτε πού έγκειται αυτή η ανταπόκριση του κόσμου. Άλλωστε, όσα χρόνια και αν περάσουν, το παγωτό θα συνεχίσει να αρέσει σε όλους μας…
Σάββας Κυριακίδης
Σάββας Κυριακίδης
0 Response to "ΒΑΝΙΛΙΑ - ΣΟΚΟΛΑΤΑ..."
Δημοσίευση σχολίου