Χαιρετισματα... στο διαφορετικο!

“Do not fear to be eccentric in opinion, for every opinion now accepted was once eccentric”.
Bertrand Russell

«Καλά που το δες αυτό γραμμένο; Πόσες φορές θα σου πω ακόμη πως κάτι τέτοιο δε μπορεί να γίνει;». Φαντάζομαι πως όλοι μας έχουμε ακούσει τα παραπάνω λόγια ή παρόμοια. Άλλοι συχνότερα, άλλοι σπανιότερα, έχουμε νιώσει να χτυπάμε πάνω σε τοίχο. Πρόκειται για αυτό το καταπληκτικό αίσθημα της πλήρους «γειώσεως».

Μας μαθαίνουν πολλά για να είμαστε ικανοί να ακολουθήσουμε όσους ήδη τα ξέρουν. Η γνώση, λένε κάποιοι, είναι εφόδιο. Άλλοι πάλι ισχυρίζονται πως η γνώση είναι παγίδευση. Ποιος άραγε να έχει δίκιο; Ποντάρω όσα έχω και δεν έχω πως η απάντηση θα είναι το : «Εξαρτάται. Ανάλογα πως τη χρησιμοποιεί ο καθένας». Η περιπτωσιολογία είναι μια συνηθισμένη πρακτική που βραχυπρόθεσμα φαίνεται να λύνει τα προβλήματα, ενώ μακροπρόθεσμα μας βυθίζει όλο και πιο πολύ σ’ αυτά – φαντάζομαι πως αυτό ίσως ηχεί άσχημο και αρκετοί υπέρμαχοι του ορθολογισμού έχουν ήδη σηκώσει τα μανίκια τους, αλλά μήπως να το ξανασκεφτούμε;

Πόσο ανοιχτοί είμαστε στο διαφορετικό και πόσο διαφορετικό μπορούμε να αντέξουμε; Βλέπουμε γύρω μας  ανθρώπους που είναι απόλυτα σύμφωνοι με όλους τους κανόνες των ορίων της λογικής, της ευαισθησίας, ακόμη και της αισθητικής των πολλών και χαιρόμαστε, γιατί νιώθουμε να ταιριάζουμε στο ίδιο πλαίσιο. Εν αντιθέσει, όταν δούμε κάτι που δε συνάδει με τα παραπάνω, σχεδόν υποχρεούμαστε να νιώσουμε αμήχανα. Συχνά το σαρκάζουμε κιόλας για να δείξουμε την υπεροχή μας.

Όσο απλά μπορούμε να χαρακτηρίσουμε κάποιον ακραίο και εκκεντρικό με αυτά που κάνει, λέει ή φοράει, το ίδιο εύκολα μπορούμε να συμφωνήσουμε με κάποιον που ακολουθεί μια μετριοπαθή πλειοψηφία. Ακόμη και να μην συμφωνούμε απόλυτα, η ασπίδα της πεπατημένης είναι εξαιρετικά εξασφαλιστική - Όμοιος ομοίω αεί πελάζει, που έλεγε και ο Πλατωνάκος.

Ενώ θέλουμε να ξεχωρίζουμε, φοβόμαστε να διαφέρουμε. Μάθαμε να μην προκαλούμε, γιατί η «πρόκληση» χρωματίστηκε αρνητικά ως όρος, από τα παιδικά μας χρόνια ακόμη. Και ειλικρινά δεν κάνω λόγο για μια διαφορετικότητα – αυτοσκοπό (αν και στη show biz συνήθως είναι το κύριο ζητούμενο) αλλά για μια αναγκαία διαφορετικότητα που προσφέρει μια άκακη ποικιλία, χωρίς να θίγει, να προσβάλει ή να μειώνει κανέναν. Η έννοια του σεβασμού είναι πάντα ο βασικός πυλώνας σε κάθε τι , το διαφορετικό.  

 Δεν είμαστε όλοι ίδιοι και δε θα μπορούσαμε άλλωστε. Μα ο καθένας έχει κάτι ξεχωριστό και μπορεί να το προσφέρει – στην παρούσα κατάσταση δε, πρέπει να το προσφέρει. Ωστόσο κάτι μας κρατάει πίσω. Πολύ φοβάμαι πως αυτό το κάτι έχει πρόσωπο και είναι οι γύρω μας. Αναλογιστείτε μόνο πως κάποτε, ενώ όλοι πίστευαν ότι η γη είναι ακίνητη, κάποιος υποστήριξε το αντίθετο και ήρθε αντιμέτωπος με την Ιερά Εξέταση (Γαλιλαίος).

Σκεφτείτε λοιπόν διπλά την επόμενη φορά που θα περάσει κάποιος από δίπλα σας, φορώντας κάτι ασυνήθιστο, αν θα τον κοροϊδέψετε ή αν θα τον θαυμάσετε, γιατί έχει τα «κότσια» να κάνει κάτι που εσείς, ως μέσος άνθρωπος, φοβάστε. Το ίδιο να σκέφτεστε και όταν είστε σε ένα κλαμπ και κανείς δεν χορεύει αλλά εσείς θέλετε. Αυτά είναι από τα πιο «αθώα» ενδεικτικά παραδείγματα που μπορεί κάποιος να σκεφτεί. Υπάρχουν πλείστα άλλα, στα οποία ο καθένας πρέπει να κάνει τη δική του αναγωγή, πάντα χωρίς φόβο αλλά με έντονο πάθος.

Συνταγματικά τουλάχιστον, θα έπρεπε να ζούμε σε μια κοινωνία  ανεκτικότητας. Η κοινωνία της ανεκτικότητας όμως, εύκολα παρερμηνεύεται σε κοινωνία της «ανοχής». Συνεπώς, το θέμα είναι το ποιος και με τι κριτήρια παρερμηνεύει.

Τα «Χαιρετίσματά» μας λοιπόν σε κάθε τι, το διαφορετικό που σέβεται τα όμοια.  Και μην ξεχνάτε αυτό που επέμενε να λέει κάποιος γνωστός μας, «Κι όμως η γη γυρίζει …».  


Πέτρος Λεμονίδης 


0 Response to "Χαιρετισματα... στο διαφορετικο!"

Δημοσίευση σχολίου

powered by Blogger | WordPress by Newwpthemes | Converted by BloggerTheme