Ο Γ. με ρώτησε για εκείνη τη μέρα στο λιμάνι.
Ξέρει την ιστορία πολύ καλά, του αρέσει όμως να την ακούει ξανά και ξανά.
Κι έτσι ξεκινάω..

Είχα κατέβει στο λιμάνι για μια βόλτα κι όλα φαίνονταν καλά και όλοι περνούσαν όμορφα και γελούσαν.
Δεν ξέρω αν πρόσεξε κανείς τον ουρανό, που ήταν τόσο χαμηλά, όσο ποτέ, λίγα μέτρα πάνω από τα κεφάλια μας. Τα σύννεφα έμοιαζαν σαν ανακατεμένα βαριά μάλλινα ρούχα, κουβαριασμένα κι είχαν χρώμα μολυβί και σκούρο, πολύ σκούρο μπλε.
Δεν πρόσεξε κανείς τη θάλασσα; Ήταν κι αυτή παράξενη. Γεμάτη σπασμένα καφάσια, γυάλινα μπουκάλια, πράσινους αφρούς. Έμοιαζε σάπια και παλιά, όμως μύριζε όμορφα.
Κανείς δεν είδε τις βάρκες; Ήταν η τελευταία τους μέρα εδώ. Αύριο, φέρναν τα καράβια από σίδερο κι από γυαλί. Αύριο οι βάρκες θα έβγαιναν απ' το νερό, θα γίνονταν τραπέζια, ράφια και καρέκλες σε κάτι σπίτια πιο μακριά..
Η βόλτα συνεχίστηκε, μέχρι το βράδυ. Ύστερα σκορπίσαμε και φύγαμε απ' το λιμάνι.

Δεν ήμουν ο πρώτος, είχε κι άλλο κόσμο το πρωί να περιμένει. Όλοι ήθελαν να δουν τα καράβια και περίμεναν με λουλούδια στις αγκαλιές τους και με μπαλόνια τα παιδιά. Ποιος ξέρει τι φαντάζονταν..
Μέχρι το μεσημέρι.. περίμεναν
Μέχρι το απόγευμα.. κανείς δεν έφυγε, λίγο κουραστήκαμε μόνο
Το βράδυ καταλάβαμε πως δε θα 'ρθει κανείς και φύγαμε

Τι όμορφα που ήταν εκείνο το βράδυ στο λιμάνι
Άνθρωποι ντυμένοι στ' άσπρα, να αγκαλιάζουν λουλούδια και παιδιά με μπαλόνια να περπατούν δίπλα στις βάρκες, δίπλα στη θάλασσα, χωρίς κανείς να ενοχλεί

Ελένη Παρχαρίδου