Χαιρετισματα... σε οσους νεους μεταναστευουν.
10:22 π.μ.
Press and shout
, Posted in
«Εγώ στα νιάτα μου ξημέρωνα Ελλάδα, Ευρώπη, Αμερική». Από τους πιο επιτυχημένους στίχους. Δίνονται εικόνες, έντονα περιγραφικές, χωρίς καν να επιστρατεύονται λέξεις που παραπέμπουν σε ταξίδι ή μετάβαση. Αποτελεί επίσης ωδή για τη νεανική ηλικία και για την έντονη κινητικότητά της – κυριολεκτικά και μεταφορικά.
Γνωρίζω πολλούς νέους ανθρώπους που θέλουν να «ρουφήξουν» τον κόσμο. Όχι, δεν εννοώ την κλασσική αμερικανοφερμένη εικόνα ενός νέου με ένα σακίδιο πλάτης. Είναι και αυτό αλλά όχι κυρίως αυτό.
Γεννηθήκαμε σε μια ενωμένη Ευρώπη που μας επέτρεψε να ταξιδέψουμε. Μεγαλώσαμε σε μια ευμάρεια που μας χρηματοδότησε, ώστε να ταξιδέψουμε.
Τώρα όμως, για να συνεχίσουμε ή να ξεκινήσουμε πρέπει να ταξιδέψουμε.
Δε μιλάω για ταξίδια αναψυχής ή σπουδών, αλλά για ταξίδια με εξαιρετικά αμφίβολο τον επαναπατρισμό. Γιατί άλλο το να θέλω να «ρουφήξω» τον κόσμο και άλλο το να αφήνομαι να με «ρουφήξει» ο κόσμος.
Πολλοί θα υποστηρίξουν πως και παλαιότερα, που τα πράγματα ήταν καλύτερα, πάλι οι νέοι άνθρωποι αρέσκονταν να αποδημούν – πρωτίστως για σπουδές και μετά για δουλειά. Ισχύει. Αλλά είχαν περιθώριο επιλογής. Σήμερα μπορεί και όχι.
Όπως και να έχει, είναι συχνό φαινόμενο σήμερα οι γονείς να λένε στα παιδιά τους να φύγουν, κάτι που στο παρελθόν ήταν εξαιρετικά σπάνιο σε κάθε οικογενειακό μόρφωμα. Η εικόνα γονιών να αποχαιρετούν τα παιδιά τους στα ελληνικά αεροδρόμια είναι σχεδόν καθημερινή.
Δεν ξέρω ούτε ποσοστά, ούτε κατά πόσο επαληθεύεται η θεωρία του “brain drain” (όταν τα καλύτερα μυαλά μεταναστεύουν). Ξέρω μόνο πως η επιλογή της φυγής ανέβηκε τόσες θέσεις στην ιεραρχική κλίμακα των νέων, που ενίοτε μπορεί να χαρακτηριστεί και «άτακτη φυγή».
Θεωρώ επίσης εξαιρετικά αμφίβολο το αν ποτέ θα υπάρξει επαναπατρισμός. Όταν μεταναστεύεις σε μια άλλη χώρα που γνωρίζεις τη γλώσσα, μπορείς πιο εύκολα να ενσωματωθείς ακόμη και αν δε σου αρέσει. Όταν γνωρίζεις το αντικείμενο της εργασίας σου και έχεις μια θέση αξιόλογη, μπορείς πιο εύκολα να ανελιχθείς. Όταν δεν υπάρχει καμία προοπτική πίσω, μπορείς και να μη γυρίσεις. Γίνεται φανερή η έντονη διαφοροποίηση από τα μεταναστευτικά κύματα των Ελλήνων πριν από 60 χρόνια, όπου το όνειρο του «νόστου» τους κατέτρωγε.
Παλιά ήθελε σθένος το να φύγεις, σήμερα θέλει σθένος το να μείνεις. Ανεξάρτητα από την άποψη του καθενός, εμείς στέλνουμε τα «Χαιρετίσματά» μας σ’ αυτούς που φεύγουν και σ’ αυτούς μένουν – με ή χωρίς τη συνοδεία του ομώνυμου τραγουδιού του Γιάννη Πουλόπουλου...
Πέτρος Λεμονίδης
0 Response to "Χαιρετισματα... σε οσους νεους μεταναστευουν."
Δημοσίευση σχολίου