toys in my hands, people in my mind
10:14 π.μ.
Press and shout
, Posted in
Μαζεύω τα παιχνίδια του κάθε βράδυ, περπατάω ανάμεσα τους, σκύβω και σηκώνομαι, τα κρατάω και σκέφτομαι για την φαντασία. Το ολόδικο σου, προσωπικό και άνετο όχημα, το καλύτερο ταξί του κόσμου, σε πηγαίνει όπου επιθυμείς, είναι μόνο για σένα. Αυτή η κούρσα είναι πριβέ. Κοιτάω τα ανθρωπάκια και τα αμαξάκια, τόσο μικρά όσο μικροί είμαστε κι εμείς, μόνο που αυτά είναι άδεια, έρμαια στα δικά σου χέρια, έτοιμα να τα πάρει η φαντασία σου και να φτιάξει ιστορίες και σκηνικά, μπερδεμένα ή απλά, εσύ επιλέγεις. Η φαντασία μπορεί να σε πάει εκεί ψηλά, ξέρεις εκεί που είναι όλα πολύ μπλε, μπορεί να σου καταστρέψει και τη ζωή, ξέρεις από αυτές που τις έχτιζες με αργά και σταθερά βήματα και μια μέρα τα κλώτσησες όλα κι έμεινες να κοιτάς αυτό που έχει -ή δεν έχει- μείνει πίσω.
Η κυρία φαντασία λοιπόν είναι παντού, είναι μέσα σου, είναι μέσα στη φύση, είναι μέσα στα παραμύθια. Εσάς σας αρέσουν τα παραμύθια; Τα σκέφτεστε πού και πού; Τα ζείτε πότε πότε; Ποιο είναι το αγαπημένο σας; Δεν ξέρω ποιο είναι το αγαπημένο μου, μ’ άρεσε όμως η Σταχτοπούτα. Και η ωραία κοιμωμένη. Και χαρά και πόνος, όλα μαζί. Σαν τις ζωές μας. Όλα μαζί.
Άραγε πόσοι άνθρωποι ζουν ζωές παραμυθένιες; Πόσοι αγωνίζονται για να τις κάνουν να μοιάζουν με παραμύθι; Έχουν πιο πολύ πόνο ή χαρά; Πολλές φορές αναρωτιόμουν για ποιο λόγο υπάρχουν τα παραμύθια, άραγε για να αποκοιμίζονται εύκολα τα παιδιά; Για να τα κάνουμε να καταλάβουν νοήματα και μηνύματα μ' έναν απλουστευμένο τρόπο; Ή τελικά για να μας θυμίζουν πόσο σκληρή είναι η δική μας ζωή και πόσες λίγες ομοιότητες έχει με παραμύθι; Ποιος ξέρει. Ποιο είναι το δικό σας αγαπημένο; Το δικό μου, ούτε εγώ δεν ξέρω τελικά.
Κοιτάζω τ ’αμαξάκια του και σκέφτομαι ταξίδια, σκέφτομαι φυγή, όλα τα αμάξια στα οποία δεν μπήκα ποτέ τελικά, όλα τα ταξίδια που άφησα για όταν θα βόλευε, μετά βλέπω το άδειο ποτήρι από το γάλα του και γελάω, αν τα είχα κάνει μάλλον δεν θα ήμουν εδώ τώρα να μαζεύω αμαξάκια, έτσι δεν είναι; Αμάξια σε αυτοκινητόδρομο, έτσι είμαστε κι εμείς, πηγαίνουμε, ερχόμαστε. Επιταχύνουμε, κόβουμε ταχύτητα, πατάμε φρένο. Προσπερνάμε. Τυχεροί αυτοί που προσπερνάνε, πονάνε λιγότερο, βρίσκονται γρηγορότερα εκεί που θέλουν. Βλέπουν συνεχώς άλλα μέρη, άλλους ανθρώπους. Και τους προσπερνάνε κι εκείνους, πάμε για άλλα, πάλι ξανά. Εσείς τι κάνετε, γκαζώνετε, φρενάρετε ή προσπερνάτε;
Ο Δάντης έγραφε κάποτε πως η κόλαση είναι οι άλλοι, είναι εδώ, δεν είναι κάπου αλλού. Εδώ είναι, αλλά βρίσκεται μέσα στους άλλους ή μήπως είναι μέσα μας; Οι άλλοι λοιπόν, αυτοί που ξέρουμε κι αυτοί που ακόμη δεν έχουμε γνωρίσει. Παντού γύρω μας άλλοι, άλλοι που μας νιώθουν, άλλοι που μας απλώνουν το χέρι. Άλλοι που μας δίνουν σφαλιάρες, πού μας ξυπνάνε, μας δίνουν κίνητρα και αυτοί οι άλλοι που θάβουν μέσα μας το πιο πολύτιμο κομμάτι του εαυτού μας. Ίσως και το δικό τους μαζί. Στο τέλος πάντα μένει μια απορία, γιατί άλλοι σου έφυγαν κι άλλοι σου έμειναν, έμειναν γιατί το αμάξι τους πήγαινε πιο αργά και τους πρόλαβες ή μήπως το δικό σου αμάξι χρειαζόταν ένα άλλο μαζί με σκοινί για να σε τραβήξει..;
Άννα Τζούτζου
Άννα Τζούτζου
Πηγή φωτογραφίας: weheartit.com
0 Response to "toys in my hands, people in my mind"
Δημοσίευση σχολίου