Η Πηνελοπη των δρομων
6:26 μ.μ.
Press and shout
, Posted in
Όταν ήμουν μικρή νόμιζα πως οι άνθρωποι με ψυχικές νόσους έτσι γεννιούνται, δεν γίνονται. Δεν ξέρω τι αποφαίνεται η επιστήμη και ούτε με ενδιαφέρει, να σας πω την αλήθεια. Όλοι μας ίσως έχουμε ακούσει για κάποιους ανθρώπους οι οποίοι είχαν μια φυσιολογική ζωή και μια μέρα η λεπτή γραμμή περάστηκε. Μια τέτοια ιστορία θα σας πω κι εγώ. Μια ιστορία όπου τα συρτάρια στο μυαλό μιας γυναίκας, μια μέρα άνοιξαν απότομα, χάσανε την θέση τους και μείνανε πεταμένα στο πάτωμα. Σπασμένα.
Στη γωνία πιο πέρα από το φροντιστήριο αγγλικών έβλεπα πάντα μια γυναίκα να ξαποσταίνει και να έχει δίπλα της βαλίτσες. Πολλές βαλίτσες και τσάντες. Γεμάτη πολύ, όμορφα ντυμένη, περιποιημένη αλλά καταλάβαινες ότι το βλέμμα της ήταν θολό. Καθόταν πάντα σε κείνη την γωνία, παραμιλούσε χαμηλόφωνα και μετά συνέχιζε. Κάποιες φορές την πετύχαινα λίγο πιο πάνω ή λίγο πιο κάτω και απορούσα πώς άντεχε να κουβαλάει τόσα πράγματα. Ήταν όμως ήρεμο το πρόσωπο της, κι εκεί μπερδευόμουν. Καταλάβαινα πως κάτι δεν είναι φυσιολογικό, αλλά η δυστυχία έχουμε μάθει να ζωγραφίζεται αλλιώς στα πρόσωπα των ανθρώπων.
Όσο περνούσε ο καιρός η περιέργεια έτρεχε και αρχίσαμε όλοι από την τάξη να ρωτάμε τι συνέβαινε με την γυναίκα με τις βαλίτσες. Ηλικιωμένοι γείτονες μας είπαν την ιστορία της Πηνελόπης. Κορίτσι αγαπάει αγόρι. Αγόρι αγαπάει κορίτσι, προτείνει γάμο. Μια γιαγιά μου είχε πει πως κανονίζανε τον γάμο, ήρθε ο πόλεμος και το αγόρι έπρεπε να φύγει στο μέτωπο. Της είπε να περιμένει, να τον περιμένει. Ο πόλεμος σκοτώνει, σκοτώθηκε κι εκείνος. Δεν θυμάμαι εάν διάβασε κάπου τον θάνατο του, εάν της έστειλαν γράμμα ή της το είπανε. Θυμάμαι πόσο έκλαιγα όταν άκουσα πως εκείνη απλά δεν το πίστεψε, μάζεψε όλα της τα πράγματα και βγήκε στους δρόμους να τον ψάξει.
Η αγάπη σε κάνει ανόητο, σε κάνει τυφλό, σε κάνει κουφό. Σου βάζει τα γυαλιά που θέλει εκείνη και μετά η όραση σου δεν είναι πια η ίδια. Σου σιγοψιθυρίζει τα δικά της λόγια και μπερδεύονται οι ήχοι, δεν ξέρεις πια τι ακούς. Πόση αγάπη μπορεί να κρύβεται σε δύο χέρια που μια ολόκληρη ζωή κουβαλάνε βαλίτσες; Πόσο απότομα δίνεις μια και περνάς την γραμμή αυτή που διαχωρίζει λογική και τρέλα; Δεν σταμάτησε ποτέ να τον ψάχνει, αυτό με νοιάζει. Μπορεί να μην είχε κανέναν να την σταματήσει. Ή απλά να μην μπόρεσε να διαχειριστεί αυτό το νέο. Μπορεί όταν παραμιλούσε να μιλούσε σε κείνον, μπορεί να της έλειπε αυτό που δεν πρόλαβε να ζήσει.
Σήμερα κανένας δεν ψάχνει κανέναν. Κανενός τα χέρια δεν κουβαλάνε τόσο βάρος. Εάν αυτός που περιμένεις σε εκνευρίσει απλά πας στην επόμενη γωνία. Κανείς δεν θέλει να είναι μόνος κι όμως διώχνει ότι τον πλησιάζει πραγματικά. Η Πηνελόπη έχει πεθάνει, κι ο Οδυσσέας μαζί κι ίσως κι η αγάπη έτσι όπως θα πρεπε να είναι. Δεν χρειάζεται ξέρεις να τρελαθείς, ούτε να κουβαλάς όλο το βάρος του κόσμου στους ώμους σου. Απλά βλέπε καλύτερα, άκου καλύτερα κι ίσως τελικά ακούσεις αυτό που τόσο θές.
Άννα Τζούτζου
0 Response to "Η Πηνελοπη των δρομων"
Δημοσίευση σχολίου