Everybody fly in the end...
9:44 π.μ.
Press and shout
, Posted in
Θυμάμαι το καλοκαίρι του 2011 όταν είδα στις ειδήσεις ότι πέθανε η Amy Winehouse εξαιτίας των ναρκωτικών. Από τότε έχω παρατηρήσει πως όλο και ποιο συχνά ακούω στην τηλεόραση ή διαβάζω σε κάποιο site για κάποιον διάσημο που έφυγε, και όχι μόνο διάσημο αφού στους καιρούς που ζούμε συχνά πυκνά ακούμε την λέξη θάνατος δίπλα στην λέξη πόλεμος, πείνα, αρρώστια κ.λ.π. αλλά αυτό είναι ένα άλλο θέμα.
Harry Morgan, Elizabeth Taylor, Steve Jobs, Kim Jong Il και Muammar Gaddafi ( αυτοί οι δύο πάνε πακέτο γιατί δεν τους χώνευα και πολύ! ), Etta James, Βασίλης Τσιβιλίκας, Δόμνα Σαμίου, Steve Bridges, Whitney Houston, Νίκος Δαδινόπουλος, Νίκος Παπάζογλου και άλλοι πολλοί είναι αυτοί που άφησαν από το 2011 μέχρι σήμερα τον μάταιο τούτο κόσμο και πήγαν αλλού από γηρατειά, από κάποια αρρώστια, από φόνο ή από ναρκωτικά. Το τελευταίο το θεωρώ το πιο άσχημο, διότι υπάρχουν εκεί έξω κάποιοι άνθρωποι που θέλουν να ζήσουν και παλεύουν γι’αυτό και υπάρχουν και κάποιοι άλλοι που ενώ έχουν μια καλή ζωή, έχουν την υγεία τους πάνε και κάνουν χρήση πετώντας την ευκαιρία τους. Άλλοι άφησαν ένα κενό που δύσκολα μπορεί να καλυφθεί και άλλοι ( αν και κακία αυτό που θα πω) καλά έκαναν και την έκαναν για αλλού γιατί όσο λιγότεροι παλιάνθρωποι υπάρχουν τόσο το καλύτερο!
Όλα αυτά με έκαναν να συνειδητοποιήσω πως όσο μεγαλώνω τόσο πιο συχνά θα ακούω ότι κάποιος έφυγε. Δηλαδή τώρα τι; Όσο μεγαλώνω θα χάνω και πολύ δικούς μου ανθρώπους; Μάλλον ναι, αυτή είναι η ζωή και έτσι εξελίσσεται. Δεν μπορούμε να το αλλάξουμε, να σταματήσουμε τον χρόνο, να παρέμβουμε σ’αυτήν. Πιάνω τον εαυτό μου τρομοκρατημένο όταν δικοί μου άνθρωποι πονάνε κάπου . Σκέφτομαι πως θα είναι η ζωή μου χωρίς αυτούς και τα χάνω ( OMG, φαντάσου τι παθαίνουν αυτοί όταν σκέφτονται ότι μπορεί να με χάσουν!!!)
Μετά λέω ότι αυτό είναι το φυσικό. Άλλοι πεθαίνουν, άλλοι μας παρατάνε και άλλους τους παρατάμε εμείς, πάντα όμως όλοι προχωράμε κουβαλώντας τις αναμνήσεις μας και τις πληγές μας. Αντί λοιπόν να κάθομαι και να φαντάζομαι διάφορα κάνοντας τον εαυτό μου να υποφέρει, πρέπει να παλεύω για αυτό που θέλω να είμαι και γι’αυτά που θέλω να καταφέρω έτσι ώστε να κάνω πράγματα που θα κάνουν τους δικούς μου και εμένα περήφανους, χαρούμενους. Να κάνω κάθε μέρα κάτι μικρό και ωραίο για αυτούς που αγαπάω γιατί εκεί κρύβεται η χαρά, σε μια ωραία πράξη, σε ένα φιλί, σε ένα έτοιμο πρωινό, στο σφουγγάρισμα (!). Δεν ξες τι σου ξημερώνει αύριο και έχουμε και τον χρόνο που δεν κάνει κι ένα διάλειμμα, όλο τρέχει και φεύγει πολύ γρήγορα, χαμπάρι δεν παίρνουμε για πότε πέρασε. Είναι κρίμα να γυρνάμε το κεφάλι μας πίσω και να καταλαβαίνουμε ότι δεν κάναμε όσα θέλαμε γιατί νομίζαμε πως έχουμε ακόμα χρόνο, πως πάντα θα μπορούμε .
Carpe – Diem που σημαίνει “ Ό,τι είναι να γίνει θα γίνει.” και με την πάροδο των χρόνων “Άδραξε την μέρα.” Εμένα με βολεύουν και οι δύο μεταφράσεις, εσένα;
Μαριάμη Ζαρνάτζε
Πηγή εικόνας : http://www.travelmuse.com/
0 Response to "Everybody fly in the end..."
Δημοσίευση σχολίου