Σε μια αγκαλια, λιγο πριν τις 12...
2:12 μ.μ.
Press and shout
, Posted in
Στεναχωριέσαι που το βατραχάκι βγάζει τη γλώσσα και τρώει την μύγα. «Τώρα πέθανε;», με ρωτάς. Για τους ανθρώπους να στεναχωριέσαι σού λέω, τα ζωάκια είναι πολλά, δεν τελειώνουν.
Ρωτάς για τον ουρανό, τι έχει εκεί πάνω. Ανθρώπους σου λέω. «Πίσω από τα σύννεφα;» Παντού, είναι μαζί με τα σύννεφα, με τα πουλιά, τα αεροπλάνα. Έχει και τα αστέρια βέβαια, το φεγγάρι και τον ήλιο, αλλά έχει κυρίως αυτούς. Κοιτάω πάνω και αναρωτιέμαι αν πρέπει, λένε εάν δεν κοιτάς εκεί που θέλεις, θα πας εκεί που κοιτάς. Τα αστέρια βγαίνουν άραγε για μας, δίνουν φως τελικά ή τονίζουν το σκοτάδι; Ο ήλιος κουράζεται όλη την μέρα στη δουλειά, δίνει φως για να βλέπουν οι άνθρωποι τι κάνουν, να μαζεύουν δύναμη τα λουλούδια και για να λάμπουν τα μαλλάκια των παιδιών σού λέω. Μετά έρχεται το φεγγάρι και αλλάζουν πόστο. Αγαπιούνται πολύ, αλλά δεν μπορούν να είναι ποτέ μαζί δίπλα δίπλα. Όχι, δεν κλαίνε, κάνουν υπομονή. Γιατί δεν γίνεται διαφορετικά, ναι, γίνεται η αγάπη χωρίς το μαζί. Ψέμα νούμερο ένα.
Γιατί μεγαλώνουμε και φωνάζουμε; Πονάμε μάλλον, λέμε πράγματα που δεν θέλαμε και λέξεις που πρέπει, δεν τις λέμε ποτέ. Όχι ,όχι..καλές λέξεις εννοώ. Πονάμε γιατί κάποιος φεύγει ή γιατί εμείς δεν χωράμε εκεί. Έχει κρύο μερικές φορές και δεν ξέρεις πώς να ζεσταθείς, θυμώνεις και διώχνεις. Δεν βοηθάνε οι κουβέρτες αγάπη μου, δεν φεύγει αυτό το κρύο, είναι το μέσα κρύο, κι άμα μείνει πολύ μέσα, ξεχνάς την ζέστη και το φως, μουδιάζεις και φοβάσαι πως θα μείνεις πάντα έτσι. Βέβαια, ναι, αυτό συμβαίνει, κάποιες φορές έρχεται κάποιος με εκείνο το φώς του ήλιου, τόσο δυνατό, σού τρίβει και τα χέρια που στέκανε άδεια πιο πριν και το κρύο φεύγει τελικά. Ναι, κι έτσι σταματάνε οι φωνές. Οι καυγάδες είναι άλλο πράγμα, συνήθως θέλουμε όλοι το ίδιο πράγμα και μαλώνουμε ποιος θα το πάρει πρώτος. Ναι, κάτι σαν τις άδειες θέσεις στις κούνιες, μόνο που εκεί έχει και χώμα από κάτω. Μαλώνουμε γιατί κάποιος είπε περισσότερα από όσα έπρεπε, γιατί γέμισε το στόμα σου και απλά πρέπει να το αδειάσεις, να τα βγάλεις όλα έξω. Μετά ή περνάνε όλα ή δεν κάνεις παρέα πια με αυτόν που μάλωσες. Όχι αγάπη μου, δεν πειράζει γιατί βρίσκεις άλλους φίλους και περνάς πιο καλά. Ψέμα νούμερο δύο.
Πού είναι ο Θεούλης..; Δεν ξέρω. Αλλά θα ήθελα κι εγώ πολύ να μάθω. Όχι, δεν θα σε τιμωρήσει εάν δεν είσαι καλός και φρόνιμος, θα σε τιμωρήσουν οι γύρω σου, για αυτό να μάθεις να ζεις με τους γύρω σου, αν είσαι καλός θα σε αγαπάνε όλοι, ο θεούλης έχει σημαντικότερα πράγματα να κάνει. Ψέμα νούμερο τρία.
Αγκαλιά κάνουμε με τα χέρια για να χωράει όλο το κορμάκι, να πηγαίνουν γύρω γύρω και να προστατεύουν, να καλύπτουν όσο περισσότερο γίνεται, ναι, μερικές φορές θέλουμε δύο χέρια να μας κρύψουν, να φύγει και το κρύο, να φύγει και το άδικο, να φύγει εκείνη η πίκρα που την μια ζωή που σου δόθηκε την ήθελες αλλιώς, πώς δεν μπόρεσες τελικά το γκρι να το κάνεις ροζ.
Άννα Τζούτζου
Πηγή εικόνας: weheartit.com
0 Response to "Σε μια αγκαλια, λιγο πριν τις 12..."
Δημοσίευση σχολίου