Fair enough ανταλλαγή θα έλεγα. Σε μερικές μέρες θα ξέρουμε, αλλά υπάρχει ένας και μοναδικός λόγος που κάνει το αιώνιο sex symbol, George Clooney, να αξίζει το πολυπόθητο αγαλματάκι κομματάκι παραπάνω από τους ανταγωνιστές του. Στους «Απόγονους» ο George που όλες αγαπήσατε και όλοι μισήσαμε, γίνεται τόσο «κακομοίρης» που αντί για να συνεχίσω να τον μισώ για τους γνωστούς λόγους ζηλοφθονίας, θέλω να του χτυπήσω στοργικά την πλάτη και να του πω «Έλα, πάρε ένα Oscar, θα νιώσεις καλύτερα».

Ο Clooney στους «Απόγονους» είναι μεγαλοδικηγόρος, κληρονόμος επίγειου παραδείσου, κυκλοφορεί με aloha πουκάμισα και μοκασίνια ιστιοπλοΐας στους πάντα ηλιόλουστους δρόμους της Χαβάης, αλλά δεν τον μισώ. Δεν τον μισώ διότι είναι αποτυχημένος και ως πατέρας  και ως συγγενής και ως σύζυγος. Μετά από ένα ατύχημα που ρίχνει τη γυναίκα του σε κόμμα καλείται να παίξει τον πρωτόγνωρο γι αυτόν ρόλο του στοργικού πατέρα. Και εκεί που πάει να αναθαρρήσει ο άνθρωπος και να πει «εντάξει το χω» , μαθαίνει από τους γιατρούς ότι η γυναίκα του δεν θα επανέλθει και οφείλει να ενημερώσει και τους άσπονδους (λόγω κληρονομικών διαφορών ως είθισται) συγγενείς του, προκειμένου να την αποχαιρετήσουν για τελευταία φορά πριν τη διακοπή της μηχανικής υποστήριξης. Και όταν ο πάτος δείχνει τόσο κοντά, το βλαστάρι του αποφασίζει να κάνει την κατρακύλα  λίγο πιο ενδιαφέρουσα, αποκαλύπτοντας του πως τα Χριστούγεννα πρέπει να βάζει κόκκινη μύτη και να σέρνει το έλκηθρο του Αϊ-Βασίλη. Ξαφνικά οι μειώσεις μισθού και η αύξηση του Φ.Π.Α. φαντάζουν λιγότερο τραγικές στο μυαλό του Έλληνα σινεφίλου. Η συνέχεια του «ζω ένα δράμα» του αγαπημένου μας τέως Martini Man επί της οθόνης.

Ο Matt King (κατά κόσμον G.Clooney) μπορεί να ζει ένα δράμα και να έχει να αντιμετωπίσει τα πάθη του Ιώβ, αλλά πίσω από το σενάριο και τη σκηνοθεσία βρίσκεται ο Αλέξης ο Payne ( δικό μας παιδί ντε). Αυτό σημαίνει ότι οι καταστάσεις πλέκονται περίτεχνα στο σενάριο κάνοντας την παρακολούθηση ιδιαίτερα ομαλή, αλλά και αρκετά ευχάριστη καθώς η χιουμοριστική  διάθεση και η εναλλαγή ανάμεσα στο δραματικό και το κωμικό, το ουσιώδες και το ανάλαφρο είναι μία ισορροπία της οποίας ο Payne είναι , αν μη τι άλλο, άψογος χειριστής. Σκηνοθετικά είναι αρκετά ευχάριστη με πολύ καλή φωτογραφία, που είναι φυσικό επόμενο όταν  βλέπεις χαβανέζικα τοπία που μυρίζουν coconut, και ακούς μουσικές που έχουν γεύση mai tai.

Τώρα που είναι το part των ερμηνειών πού να αρχίσω και πού να τελειώσω. Εν συντομία, όπως ανέφερα ήδη ο Clooney αξίζει την υποψηφιότητα του A΄ ανδρικού ρόλου και με το παραπάνω. Τσαλακώνει παράτολμα το προφίλ του και καταφέρνει μέσα από την ερμηνεία του να κάνει τον θεατή να νοιώσει. Με βλέμμα γεμάτο απόγνωση, πόνο αλλά και μίσος καθ’ όλη τη διάρκεια της ταινίας, κάποια στιγμή δακρύζει και πραγματικά, τον λυπάμαι…. Αξιοσημείωτη είναι φυσικά και η ερμηνεία της Shailene Woodley που υποδύεται τη μεγάλη κόρη (ναι, εκείνη τη μαρτυριάρα), η οποία επάξια κέρδισε διάφορες υποψηφιότητες και βραβεία για το ρόλο της, και όπως όλα δείχνουν έχουμε πολλά να περιμένουμε από αυτή. Τέλος δεν μπορώ να μην κάνω έστω και μια αναφορά στον ρόλο cartoon του Nick Krause, ο οποίος μπορεί να είναι ερμηνευτικά αδιάφορος, αλλά αποτελεί ουσιαστικά ένα από τα κυριότερα μέσα διοχέτευσης χιούμορ στην ταινία.

Κλείνοντας θα πω ότι η ταινία αξίζει το χρόνο μας για πολλούς και διάφορους λόγους. Δες την λοιπόν αν μισείς τον Clooney επειδή είναι το ιδανικό αρσενικό στα μάτια της καλής σου, αν τον ζηλεύεις γιατί μπορεί απλά να παρατήσει γυναίκες τύπου Ε.Canalis, αν βαρέθηκες να τον βλέπεις να πίνει espresso  με τον Malkovich, αν νομίζεις ότι ο πάτος της ζωή είναι οι φόροι και τα χαράτσια, η αν απλώς θέλεις να δεις την ερμηνεία με την οποία ο Clooney θα ζευγαρώσει τα αγαλματάκια στο σπίτι του. (Αυτό το τελευταίο θα σβηστεί αν στις 29/2 έχει νικήσει ο «βουβός»)