Press and Shout: ΧΑΙΡΕΤΙΣΜΑΤΑ … ΣΤΟ ‘ΣΑΝ ΤΗΝ ΧΑΛΚΙΔΙΚΗ ΔΕΝ ΕΧΕΙ’!

ΧΑΙΡΕΤΙΣΜΑΤΑ … ΣΤΟ ‘ΣΑΝ ΤΗΝ ΧΑΛΚΙΔΙΚΗ ΔΕΝ ΕΧΕΙ’!

11:31 π.μ.

Press and shout , Posted in Χαιρετίσματα , 0 Comments

Αθάνατο ελληνικό καλοκαίρι. Έτσι όπως μας το έμαθαν και το αγαπήσαμε, συνεχίζουμε να το αγαπάμε. Τα έχουμε ξαναπεί για τη Χαλκιδική και το σίγουρο είναι πως θα τα ξαναπούμε πολύ σύντομα. Τι ιδιαίτερο όμως υπάρχει εκεί; Γιατί τέτοια μούρλα; Γιατί είναι η συνήθεια που έγινε λατρεία;

Καταρχάς, έχει 3 πόδια. Συνηθίζουμε να επιλέγουμε κυρίως ανάμεσα σε δυο, ναι- όχι, αλμυρό- γλυκό, πάνω- κάτω κλπ. Εδώ το δίπολο δε μας είναι αρκετό. Έχουμε τρίπολο! Συνεπώς, σπάει το πράμα σε περισσότερες εκδοχές και αυξάνουν οι επιλογές.

Επίσης είναι τόπος ευλογημένος. Φτύνεις κάτω και φυτρώνει. Με τις ελιές της, τα πεύκα της, τα μποστάνια της, τα αμπέλια της. Μυρίζει αλλιώς βρε παιδί μου, όπως και να το κάνουμε.

Είναι τόσο κοντά στη Θεσσαλονίκη και στις γειτονικές περιοχές αλλά ταυτόχρονα και αρκούντως μακριά, ώστε να θεωρηθεί επιλογή διακοπών πέραν του κλασσικού τριημέρου. Εξηγούμαι. Θες να πεταχτείς για μπάνιο αυθημερόν, πας κάπου κοντά. Θες να το κάνεις road trip, πας στην άκρη του ποδιού που είναι πιο μακριά από εκεί που βρίσκεσαι. Αν πέσεις κιόλας πάνω σε κίνηση, θα νιώθεις σαν να πηγαίνεις κάπου πραγματικά μακριά. Το αν θα σπάσουν τα νεύρα σου από την κίνηση, σε προλαβαίνω, δεν είναι παράμετρος που τη λαμβάνω υπόψη μου. Εφοδιάσου με καλή παρέα, αλκοόλ και κάτι σε φαγώσιμο για ενδεχόμενη λόρδα. Απλούστατο!

Οι παραλίες της μάνας Χαλκιδικής, όσο και να γκρινιάζουμε εμείς τα τέκνα που την έχουμε συνηθίσει, είναι ανώτερες από το γενικό μέσο όρο των ελληνικών παραλιών. Άμμος ψιλή, άμμος χοντρή, σπάνια πέτρες και κροκάλες – γιατί δε μας αρέσει κιόλας, καθαρά νερά και μια διαδρομή τίγκα στα δέντρα. Να μην πιάσω τα μπιτσόμπαρα, μεγάλο κομμάτι από την προίκα της και αυτό. Ενίοτε μπορεί να ξεφεύγουνε σε μονοπάτια νεοπλουτίστικου φετιχισμού αλλά ευτυχώς δεν είναι ο κανόνας.

Υπάρχει όμως κάτι πιο σημαντικό από όλα τα παραπάνω. Με τη μαμά Χαλκιδική υπάρχει μια στενή σχέση που αγγίζει τα όρια του ψυχαναγκασμού. Με αυτήν έχουμε μεγαλώσει μιας και αποτέλεσε σχεδόν μονόδρομο για τις οικογενειακές μας διακοπές, όταν ήμαστε παιδιά. Ήταν κοντά, ήταν φθηνά και βολικά, ώστε να κουβαληθεί όλο το σόι και τα συμπαρομαρτούντα αυτού. Η εικόνα των παιδικών μου διακοπών είναι ένα κομβόι από 4-5 αυτοκίνητα τίγκα στα οικοκυρικά τσιμπράγκαλα και παστωμένα ξαδέρφια, να κατευθύνονται κάπου στη Χαλκιδική. Όπου βρίσκαμε ενοικιαζόμενα για όλους μας, δε μας πείραζε. Βλέπετε ποτέ δεν κλείναμε δωμάτια από πιο νωρίς. Θα πάμε και θα βρούμε. Μα τι άπλα; Ούτε άγχος ούτε τίποτα. Ας σπρωχτούμε και όπως πέσουμε. Αυτός ο νομαδικός τρόπος καλοκαιρινών διακοπών που και που μου λείπει.

Όταν ενηλικιωθήκαμε όμως, θελήσαμε να αποτινάξουμε το ζυγό της Χαλκιδικής. Ξεκινήσαμε και πήραμε σβάρνα τα νησιά, τα must places και τα wanna be must places. Για καιρό την απέφευγα τη Χαλκιδική. Μετά όμως μπήκαν τα πράγματα στη θέση τους και επήλθε η επανασύνδεση. Προσωπικά για μένα, η Χαλκιδική επαλήθευσε όλο αυτό το παιχνίδι γονιού – παιδιού. Που κάποια στιγμή νιώθεις ότι έχεις βαρεθεί, απογαλακτίζεσαι, επαναστατείς, ξεχνάς αλλά δεν λησμονείς και μετά από τον κύκλο της αναζήτησής σου, με πρωταγωνιστή εσένα και μόνο, επανέρχεσαι σε όσα στρίμωξαν στο πίσω μέρος του μυαλού σου οι παιδικές σου αναμνήσεις.

Στη Χαλκιδική υπάρχει, τέλος, και αυτό το κλασσικό που πάντα θα βρεις γνωστό. Όσο και να μη θέλουμε και να γκρινιάζουμε, λέγοντας πως δε μπορούμε να ησυχάσουμε πουθενά, ξέρουμε όλοι μας πως ενδόμυχα το απολαμβάνουμε. Πρόκειται για μια βασική παράμετρο οικειοποίησης του χώρου.

Τα «Χαιρετίσματά» μας λοιπόν στην Χαλκιδική γιατί πολύ απλά σαν τη Χαλκιδική δεν έχει. Ακούγεται τετριμμένο και ίσως ανεξήγητο για τους νότιους φίλους μας αλλά αν δεν το βιώσουν, δε μπορούν να το καταλάβουν. Έρχονται τριήμερα και ζζζζέστα. Υπολογίζω πως πάλι ομοθυμαδόν θα ξεχυθούμε προς την ίδια πάνω – κάτω κατεύθυνση και είμαι σίγουρος πως με μερικούς μπορεί να τύχουμε και σε διπλανές ξαπλώστρες … Θα τα πούμε και εκεί λοιπόν.

Πέτρος Λεμονίδης