Στο άδειασμα του χρόνου, εκεί όπου ο ορίζοντας μονάχα τη δύση αντικρίζει και το νερό πιο ορμητικό, πιο γάργαρο κατευθύνεται προς τις εκβολές, εκεί με ταξίδεψαν απόψε οι πιο κρυφοί μου φόβοι. Πρόσκαιροι κάτοικοι αυτών των περιοχών, άνθρωποι με βαθουλές ρυτίδες στα μάτια και τα χείλη, σκαμμένες από του χρόνου την βιαιότητα, από της εμπειρίας το ανεξίτηλο σημάδι. Μα των ματιών το χρώμα αγέρωχο, ακόμα αντιπαλεύει την ακόρεστη πείνα της μοίρας του ανθρώπου. Οι πιο ειλικρινείς των επικείμενων αποφυλακισθέντων έχουν γκρίζα τα μαλλιά, επιδεικτικά προβάλουν τη φθορά αλλά όχι την παραίτηση από την προαιώνια αυτή ζωοδόχο μάχη. Όλοι τους, όμως, κουβαλούν τη μυρωδιά των ασυναγώνιστων παραμυθάδων των οποίων οι ιστορίες όλη τη μαγεία της ζωής περικλείουν, ολάκερη την παιδική μας ηλικία στοιχειώνουν.

   Είναι παγκόσμιο φαινόμενο αλλά ιδιαίτερα η ελληνική κοινωνία έχει θεσπίσει στο μεδούλι του ιδεολογικού προστάγματος το στερεότυπο ότι η τρίτη ηλικία είναι καταδικασμένη στην αδράνεια. Πολλοί διαλάλησαν πως δεν μπορείς να είσαι παραγωγικός και δραστήριος μετά την παραβίαση των συνόρων της νεότητας οδηγώντας, έτσι, τα γηραιότερα άτομα σε ένα καθεστώς παθητικότητας. Μα ποιος στην πραγματικότητα χαράζει τις κόκκινες γραμμές μεταξύ των εποχών της ηλικίας; Μπορεί μία κοινωνία; Μπορούν λίγες ζάρες; Τα γκρίζα μαλλιά; Ριπή ανέμου η ζωή και πως θα μπορούσε κανείς να την οριοθετήσει; Δε θα μπορούσε!

   Στο ραδιόφωνο, πριν λίγες μέρες, παρά τις συνεχείς παρεμβολές, μία διαπεραστική φωνή απαιτούσε την προσοχή μου. Μια κυρία, 78 χρονών, πρώην καθηγήτρια, περιέγραφε με μία ασυνήθιστη γλυκύτητα την καθημερινότητα της – η οποία διόλου γερασμένη ήταν. Κάποια στιγμή, σαν από ανάγκη κατακλείδας, είπε χαμηλόφωνα μία από τις πιο εκκωφαντικές αλήθειες: «Είναι επιλογή του ανθρώπου να γεράσει». Τα υπόλοιπα δεν τα άκουσα, έμεινα να περιεργάζομαι την παραπάνω φράση.

   Όλοι επισημαίνουν πως πρέπει να ζεις το τώρα μα κάνεις ποτέ δεν απαίτησε να ζεις το πάντα μαζί με τα λάθη και τα πάθη του παρελθόντος, μαζί με τις φιλοδοξίες και τις αγωνίες του μέλλοντος. Και πάντα ο κάθε άνθρωπος που αναπνέει θα έχει παρελθόν, παρόν και μέλλον. Κάθε σου στιγμή να ζώνει όλη σου την ύπαρξη. Οι ηλικίες δεν αποτελούν την γκρίζα ζώνη μεταξύ ζωής και θανάτου παρά μόνο ανώριμες κατασκευές για να πάρει υπόσταση ο εγωισμός του χρόνου.

Σωτήρης Χαβαλές
Πηγή εικόνας: http://elvuitbruit.blogspot.gr