Press and Shout: ΜΑΤΙ ΜΟΥ ΚΟΙΤΑ, ΧΕΡΙ ΜΟΥ ΠΙΑΣΕ*

ΜΑΤΙ ΜΟΥ ΚΟΙΤΑ, ΧΕΡΙ ΜΟΥ ΠΙΑΣΕ*

7:26 π.μ.

Press and shout , Posted in Scattered toys , 0 Comments

Ο κόσμος αποτελείται από αντιθετικά ζεύγη, αγάπη και μίσος, καλό και κακό, αλήθεια και ψέμα και ο κατάλογος μακρύς. Ο μόνος νόμος της φυσικής που συγκράτησε ο υπερφορτωμένος μου εγκέφαλος (χαίρε αθάνατο, ελληνικό, εκπαιδευτικό σύστημα) είναι ότι η δράση φέρνει αντίδραση. Η βία υπάρχει παντού, το παραμικρό συστατικό αυτού που λέμε ζωή ενέχει βίαια στοιχεία, κάτι πάντα πληγώνει, κάτι πάντα αντιδρά, κάτι πάντα πονάει. Ακόμα ένα αντιθετικό ζεύγος. Βία το ένα άκρο λοιπόν, το άλλο; Βία και απραξία; Βία και ειρηνισμός; Ή απλά βία και μη βία;

Δεν τη συναντάμε μόνο στα χαστούκια και τις μπουνιές, απλά εκεί η βία ξεδιπλώνει το μεγαλείο της, συστήνεται θρασύτατα, δείχνει τη δύναμη της με ωμά ένστικτα, καταλύει και θριαμβεύει. Υπάρχει και η υπόγεια βία, αυτό το σπρώξιμο που σκοπό έχει να ενοχλήσει, ο εξαναγκασμός ο άλλος να ζήσει με τον δικό μας αέρα, με τους δικούς μας όρους. Αυτή η διασάλευση της ηρεμίας, το καράβι που σκίζει το πελαγίσιο νερό και το πάει στην άκρη, το μειδίαμα κάποιου όταν αποδοκιμάζει αυτό που είσαι, η έξοδος ενός βρέφους από την μήτρα, βία παντού. Κάθε φορά που βιάζεσαι και αγχώνεσαι, και σου πέφτουν πράγματα κάτω από την βια-σύνη σου, μόλις βιάστηκες. Το παιδάκι που θα κοροϊδέψει τον στρουμπουλό συμμαθητή του, του ασκεί βία. Οι επίμονες ερωτήσεις αν σε αγαπάει ακόμα και το τι σκέφτεται, είναι βία.

Οι αυτόχειρες του 2012 βιάστηκαν και κατόπιν άσκησαν βία στον ίδιο τους τον εαυτό. Τους περίμεναν σπίτι για φαγητό το μεσημέρι, οι φίλοι μπορεί να περίμεναν να τους συναντήσουν για ένα καφέ στο καφενείο το απόγευμα. Λίγο πριν το κάνουν, θα είχαν πει σε κάποιον καλημέρα. Και μετά η βία. Πόσο ηχηρό μπορεί να είναι το χαστούκι στους ανθρώπους που άκουσαν ότι ο άνθρωπος τους αυτοκτόνησε λίγο πριν; Για πόση βία μιλάμε;

Ληστείες με θύματα, λίγη βία, κάθε βράδυ, ανά κάποια διαμερίσματα. Άνθρωποι κακοποιούνται, φιμώνονται, δένονται χειροπόδαρα παρατηρώντας βουβά τα τελευταία τους υπάρχοντα να φεύγουν μαζί με τους βιαστές τους. Δεν είναι ληστές μόνο, μόλις βίασαν τον ζωτικό σου χώρο, την ασφάλεια σου, την νυχτερινή σου ηρεμία και το μέλλον σου. Την όση πίστη σου ‘χε μείνει την τσαλάκωσαν, την έφτυσαν και σού την βίασαν. Άνθρωποι στρέφονται εναντίον ανθρώπων, έλληνες με έλληνες, έλληνες με μετανάστες, μετανάστες με μετανάστες. Ένας λάκκος υπερκατοικημένος γίναμε, βρωμερός και άγριος, με συννεφάκια καπνού από τα κλοτσομπούνια που διαδραματίζονται μέσα του, αγώνας χωρίς κανόνες που νικητής δεν υπάρχει φυσικά. Αν υπάρχει λέγεται βία.

Ναι, ξέρω, φταίει η κρίση, φταίει η πείνα, η εξαθλίωση του διπλανού και το «ακόμα στέκομαι καλά» του παραδιπλανού. Η κοιλιά που γουργουρίζει και το χέρι που έμαθε να οπλίζει αντί να δίνει βοήθεια ή να σηκώνει τον άλλο από το πάτωμα. Είναι και που ο κύριος Μέρφυ όταν διατύπωνε τους νόμους του, ήξερε τι έλεγε, και το κακό που μπορεί να πάει χειρότερα, θα πάει. Πού θα σταματήσει είναι το θέμα; Πότε θα σταματήσουν γιαγιάδες να δέρνονται πάνω στο κρεβάτι τους για 300 ευρώ; Πότε θα σταματήσουν να πέφτουν χαστούκια σε αθώα παιδάκια μέσα σε σχολεία, σε γυναίκες μέσα στο σπίτι τους από έναν άντρα που δεν του άρεσε το ύφος της, πότε τα χέρια θα σταματήσουν να πονάνε κάποιον άλλο; Ζωές αφαιρούνται, έτσι, γιατί κάποιου, κάτι του την έδωσε, ζωές ματαιώνονται (βλέπε μετανάστες), έτσι γιατί κάποιος δεν έχει μάθει να μοιράζεται τον αέρα που αναπνέει.

Ο αέρας είναι για όλους και όλοι έχουν το δικαίωμα της ανάσας. Η ζωή είναι μία και μόνο το γήρας θα έπρεπε να στη στερήσει. Τα όπλα θα έπρεπε να είναι στα χέρια όσων ξέρουν να τα χειρίζονται και πρόκειται να αγωνιστούν σε έδαφος πολέμου για τη δική μου και τη δική σου ανάσα, μόνο τότε και μόνο σε αυτών. Και τα χέρια είναι για να χαϊδεύουμε, να ταΐζουμε τα παιδιά μας, να αγκαλιάζουμε, να σηκώνουμε και να δίνουμε. Και κάποιον θα πρέπει να τον κοιτάμε από ψηλά, μόνο όταν είμαστε από πάνω του και ετοιμαζόμαστε να τον σηκώσουμε.

*τουρκική παροιμία

Άννα Τζούτζου

Πηγή εικόνας: http://toyriffic.blogspot.gr