Press and Shout: 50-50 Filippides free!

50-50 Filippides free!

10:00 π.μ.

Press and shout , Posted in Cineholic , 0 Comments

Η προβολή της προηγούμενης εβδομάδας ήταν αρκετά πειστική ώστε να επηρεάσει και την παρούσα επιλογή μου. Λίγο ο καυστικός δίμετρος μαυρούκος, λίγο οι μαγευτικές μελωδίες, με «cineπήραν», και για δεύτερη εβδομάδα αποφάσισα να καταπιαστώ με δραματική κομεντί, δηλαδή dramedy, για οικονομία λόγου. Μεγάλη εβδομάδα όντας, και αφού δεν έχουμε άνοιξη (πόση βροχή αντέχουν τα κράσπεδα αυτής της πόλης πια?), ας έχουμε κατάνυξη, μία ιστορία προσωπικού δράματος αμπαλαρισμένου με την ελαφρότητα του κωμικού στοιχείου, φαντάζει ιδιαιτέρως ταιριαστή με την εορταστική περίσταση. “50-50” λοιπόν, με τις πιθανότητες επιβίωσης και τα αντικρουόμενα συστατικά του κωμικοτραγικού, μοιρασμένα ισόποσα.

Ο Adam είναι ένας ταπεινόφρων και αποστειρωμένος 27χρονος παραγωγός ραδιοφώνου. Μοναδικοί σύντροφοι στην υποτονική ζωή του μια μονόχνωτη, αδιάφορη και εγωκεντρική bitch για σχέση, και ένας κολλητός, ρηχός και αθυρόστομος , μονίμως υποκινούμενος από τον “λεβέντη” που κρύβει ανάμεσα στα μπατζάκια του παντελονιού του. Η υποχόνδρια και ανιαρή ρουτίνα του Adam κλονίζεται όταν μαθαίνει ότι παρά την υγιεινή και politically correct ζωή που κάνει, παρουσιάζει μία σπάνια μορφή καρκινώματος στη σπονδυλική στήλη, η οποία του μειώνει τις πιθανότητες επιβίωσης στο ήμισυ. Το σοκ της ασθένειας θα πυροδοτήσει μια σειρά από αλλαγές στον χαρακτήρα του αλλά και στις σχέσεις με τους ανθρώπους που τον περιβάλλουν, καθώς ο φόβος και η συνειδητοποίηση του θανάτου θα υποκινήσουν μια ριζική αναθεώρηση αντιμετώπισης των καταστάσεων.

Το σενάριο της ταινίας είναι και πάλι (βλέπε “Intouchables”) βασισμένο σε πραγματική ιστορία. Για την ακρίβεια εκτυλίσσεται η προσωπική εμπειρία του σεναριογράφου Will Reiser, που κατάφερε να βγει νικητής από την μάχη με την επάρατη νόσο. Και παρά το γεγονός ότι το συγκεκριμένο ζήτημα έχει αποτελέσει ουκ ολίγες φορές θέμα αναρίθμητων ταινιών, ο θεατής δεν έρχεται αντιμέτωπος με την ψυχολογική κατάρρευση που προκαλεί μια τόσο σοβαρή ασθένεια αλλά με μια πρωτόγνωρα ψύχραιμη αντιμετώπιση της δυσάρεστης κατάστασης από έναν άνθρωπο νέο, που στην προσπάθειά του να ανταπεξέλθει, ψυχανεμίζεται ανάμεσα στον φόβο και την απογοήτευση από τη μία, στην αδιαφορία και τον ορθολογισμό από την άλλη. Το πικάντικο και φαλλοκρατικό χιούμορ του κολλητού που προσπαθεί να εκμεταλλευτεί την ασθένεια του φίλου για να γεμίσει το κρεβάτι του, η απαθής αμηχανία της ακατάλληλης και «λίγης» σχέσης, η απεγνωσμένη υπερβολή της μάνας που χάνει τον κανακάρη της και η επαγγελματική – και όχι μόνο – υποστήριξη μιας νεαρής ψυχολόγου, βοηθούν στο να επιτευχθεί η σφαιρική προβολή της κατάστασης του καθόλα συμπαθέστατου πρωταγωνιστή.

Ο σκηνοθέτης Jonathan Levin καταφέρνει περίτεχνα να αιχμαλωτίσει στο φακό του την αναμόχλευση του δραματικού μέσα στο κωμικό και το αντίθετο, εκμεταλλευόμενος στο έπακρο το ταλέντο της αξιολογότατης ερμηνευτικής ομάδας που του παρέχεται. Χωρίς να δυσκολεύει σε κανένα σημείο ακλουθεί με τα πλάνα του ευχάριστα την ανάλαφρη ροή της ταινίας, συλλαμβάνοντας με ακρίβεια τις ψυχολογικές διακυμάνσεις του ήρωα. Η μουσική επίσης συμβαδίζει και, χωρίς να κραυγάζει ιδιαίτερα, κάνει αισθητή την παρουσία της σε βαθμό που ικανοποιεί.

Η επιλογή των ηθοποιών θεωρώ ότι είναι τόσο εύστοχη που φαίνεται σαν οι ρόλοι να ήταν κομμένοι και ραμμένοι στα μέτρα των ερμηνευτών. Ο Joseph Gordon-Levitt στον πρωταγωνιστικό ρόλο ξεδιπλώνει για άλλη μια φορά το ταλέντο του που τον έχει κατατάξει στους πλέον ταλαντούχους ηθοποιούς της νέας γενιάς. Συμπαθής στα όρια του κακομοίρη αντιμετωπίζει την απιστία και τα χαστούκια της ζωής με ιώβεια υπομονή και καρτερία, κάτι στο όποιο μάλλον μας έχει συνηθίσει. Ο Seth Rogen είναι αναμενόμενα καλός υποδυόμενος έναν σεξοκωμικό κάφρο που σκέφτεται και λειτουργεί με λάθος κεφάλι, καθώς αυτά είναι τα κατεξοχήν ερμηνευτικά πλαίσια που τον έχουν αναδείξει. Οι Bryce Dallas Howard και Anna Kendrick ανταποκρίνονται εξίσου καλά στις απαιτήσεις των ρόλων τους, η μία αφενός ερμηνεύοντας την εγωκεντρική και αδιάφορη αρτίστα-σύντροφο, και η άλλη την χαριτωμένη κορασίδα επιστήμων-εν δυνάμει σύντροφο.

Το 50-50 λοιπόν, μπορεί να μην έχει Φιλιππίδη και Χαϊκάλη όπως συνειρμικά παραπέμπει ο τίτλος του, στον νου του εγχώριου θεατή, αλλά καταφέρνει να διαχειριστεί με ανάλογο χιούμορ το προσωπικό δράμα ενός νέου που έχει να αντιμετωπίσει την θνητότητα του. Μια ιστορία δεινών και αντιξοοτήτων, μέσα από το δράμα της οποίας ξεπηδά το ελπιδοφόρο μήνυμα της «αναγέννησης» και της θέλησης για ζωή. Οποιαδήποτε ομοιότητα με καταστάσεις μέρες που είναι, βοήθεια μας, στην κρίση σας. Καλή προβολή και καλές γιορτές, μαγειρίτσες, αυγά, αρνιά, χοληστερίνες και τα σχετικά. Καλή Ανάσταση.

Σάββας Κυριακίδης