ΧΑΙΡΕΤΙΣΜΑΤΑ ΣΤΙΣ ΚΑΤΡΑΠΑΚΙΕΣ...
12:27 μ.μ.
Press and shout
, Posted in
Ζούμε μεγάλες στιγμές, τέλος. Πόσες φορές το είπα και πόσες ακόμη θα το ξαναπώ, δεν ξέρω. Όπως επίσης δεν ξέρω και αν στο μέλλον θα είμαστε περήφανοι για την ιστορία που τώρα γράφεται. Η αλήθεια όμως είναι πως οι στιγμές είναι όντως ιστορικές και, παρόλα αυτά, δεν το έχουμε καταλάβει όλοι μας. Σκεφθείτε κάτι πολύ απλό για να το συνειδητοποιήσετε. Τα εγγόνια σας στα σχολεία του μέλλοντος μπορεί να μη μαθαίνουν την ιστορία του Βυζαντίου αλλά να διδάσκονται την ιστορίας της ελληνικής κρίσης. Και κάπου μέσα σε αυτό το τεράστιο βιβλίο να υπάρχει μια σελίδα για ένα χαστούκι, που δόθηκε από τον εκπρόσωπο τύπου ενός ακροδεξιού κόμματος σε μια αριστερή συνάδελφό του στις 7 Ιουνίου του 2012 και ώρα 09:48. Και μπορεί να γυρίσει το παιδάκι να σας ρωτήσει: «Εσύ παππού/ γιαγιά ζούσες τότε;». Αν ζούσαμε, λέει; Και θα ξεκινήσετε να του λέτε όλη την ιστορία της κρίσης, όπως τη βιώσατε προσωπικά, πάντα μπροστά στο τζάκι του μέλλοντος – όπως και αν είναι αυτό, δεν έχει σημασία! Και το παιδάκι θα χαίρεται γιατί θα σας ηρωοποιήσει στο μυαλό του, όπως κάναμε και εμείς με τους δικούς μας παππούδες και τις ιστορίες τους για την κατοχή.
Ας πιάσουμε όμως το συμβάν, αυτό καθαυτό. Δεν θα αναλωθώ σε όσα έχουν χιλιοακουστεί, γιατί και εγώ βαριέμαι να τα γράφω και εσείς να τα διαβάζετε. Απλά θα σας παραθέσω – με έναν μάλλον ιονεσκικό τρόπο- τα πρώτα πράγματα που μου ήρθαν στο μυαλό.
Λιάνα όπως Λίζα Παπασταύρου: Μια κακομαθημένη νεάνιδα που φοιτά σε ένα ακριβό κολλέγιο σκαμπιλίζεται από τον γοητευτικό καθηγητή των αρχαίων, κ. Φλωρά. Φαντάζομαι πως οι περισσότεροι κάναμε τον ως άνω συνειρμό, μιας και οι περισσότερες ελληνικές οικογένειες έχουν παρακολουθήσει αυτήν την ταινία αμέτρητες φορές. Το χαστούκι δρα λυτρωτικά για τον τηλεθεατή που έχει δυσφορήσει με τα καπρίτσια (μα πόσο ρετρό λέξη!) των αρχοντοθρεμμένων κορασίδων. Μάλιστα ανοίγει η κερκόπορτα για έναν κύκλο νέων χαστουκιών από όλους σχεδόν τους καθηγητές του κολλεγίου. Αλησμόνητη η ατάκα «Εγώ πρόσεχα την Πολυχρονοπούλου, που πρόσεχε την Ξανθοπούλου, που μίλαγε με τη Γιαδικιάρογλου», που ταιριάζει γάντι με την αντίδραση του Παυλόπουλου.
Λιάνα όπως Λιάνη: Πρόκειται ίσως για το πιο εγωκεντρικό και ματαιόδοξο χαστούκι που δόθηκε ποτέ σε πραγματικό χρόνο, σε δημόσιο χώρο και με τις κάμερες να γράφουν. Όλοι θυμόμαστε την γκράντε έξοδο της Αναστασίας Αθήνη – Τσούνη με την πλεξούδα αλά Γκόλφω και με το μειδίαμα της επιτυχίας. Και να σου, να πηγαίνει το κεφάλι μια από εδώ και μια από εκεί!
Αυτά είναι τα χαστούκια με τη μεγαλύτερη ιστορικότητα κατ’ εμέ. Άλλα αληθινά και άλλα κινηματογραφικά. Όλα τους όμως ανεξίτηλα στη μνήμη μας. Κάτι άλλο που μου κίνησε την περιέργεια ήταν η πληθώρα λέξεων που έχουμε για να περιγράψουμε αυτή την κίνηση. Σκαμπίλι, ράπισμα, κόλαφος, χαστούκι, μπούφλα, κατραπακιά, ξανάστροφη, γρήγορη, φάπα, σφαλιάρα, μπάτσα ή μπάτσο. Μάνι – μάνι 11 διαφορετικές λέξεις με ένα πρόχειρο υπολογισμό. Άλλο παράδοξο είναι πως το ρήμα που χρησιμοποιούμε με τις περισσότερες λέξεις είναι το «τρώω» - «να φας μια σφαλιάρα», «έφαγα ένα μπάτσο», «θα φας ξύλο» κλπ. Έχουμε συνδέσει, δηλαδή, τις λέξεις αυτές με ένα ρήμα που έρχεται για να ικανοποιήσει το αίσθημα της πείνας. Και αυτό είναι ίσως το πιο ανησυχητικό και θλιβερό από όλα. Πολλοί αισθανόντουσαν την «πείνα» για να αντιδράσουν με βία στο ανάλγητο κράτος και τους πολιτικούς εκφραστές του. Πολλοί λυτρώθηκαν ενώ άλλοι εμπνεύστηκαν. Ήδη άρχισαν να ακούγονται και οι πρώτες απειλές για μια συντεταγμένη χρήση βίας ενάντια σε όσους την αξίζουν ή την προκάλεσαν.
Δεν ξέρω αν ένα χαστούκι μπορεί να αποτελέσει παιδαγωγική μέθοδο. Οι γονείς πάντως σε παλιότερες εποχές υποστήριζαν αυτή την τακτική με ιδιαίτερη θέρμη. Και κάποιοι από μας όντως τσιμπήσαμε και κανά χαστουκάκι, όταν ήμαστε μικρά και άτακτα, χωρίς να πάθουμε και κάτι τραγικό. Απλά το έχουμε και το μνημονεύουμε. Από την άλλη όμως, οι γονείς μας δεν άρχισαν να απειλούν όλα τα άλλα παιδιά πως θα «είναι τα επόμενα» και «θα αρχίσουνε να δέρνουνε όποιο βρούνε μπροστά τους». Αυτό το επεκτατικό αποτέλεσμα χαρακτηρίζεται εμμονή ή μανία και αποτελεί απειλή για οποιαδήποτε δημοκρατική κοινωνία.
Αγνοώ επίσης, αν όντως «το ξύλο βγήκε από τον Παράδεισο». Φοβάμαι όμως πως το επόμενο που σίγουρα θα βγει από τον Παράδεισο είναι «το κλάμα» και μάλιστα με την εξευτελιστική έννοια του όρου. Από όλους τους τίτλους ωστόσο, θα προτιμήσω να επιλέξω το «μια τρελή, τρελή οικογένεια»!Τα «Χαιρετίσματά» μας λοιπόν σε αυτήν την τρελή οικογένεια που δυστυχώς όμως έπαψε, εδώ και καιρό, να είναι αστεία και να χαρακτηρίζεται κωμική. Αλλά εγώ θα συνεχίσω να επιμένω, για όσο ακόμη μπορώ να νεφελοβατώ, πως όσο τρελοί, μαλωμένοι, αγανακτισμένοι ή οργισμένοι και αν είμαστε, δεν παύει να είμαστε οικογένεια!
Εάν το παραβλέψουμε αυτό και ενδώσουμε στην επικράτηση του πιο δυνατού, το χάσαμε το παιχνίδι ολοκληρωτικά. Όσα βήματα κάναμε για να γίνουμε από πίθηκοι άνθρωποι, θα πάνε χαμένα και η θεωρία του αταβισμού θα επαληθευτεί πανηγυρικά.
Πέτρος Λεμονίδης
0 Response to "ΧΑΙΡΕΤΙΣΜΑΤΑ ΣΤΙΣ ΚΑΤΡΑΠΑΚΙΕΣ..."
Δημοσίευση σχολίου