Press and Shout: ΧΑΙΡΕΤΙΣΜΑΤΑ... ΣΤΟΥΣ ΜΗ ΕΓΕΡΘΕΝΤΕΣ.

ΧΑΙΡΕΤΙΣΜΑΤΑ... ΣΤΟΥΣ ΜΗ ΕΓΕΡΘΕΝΤΕΣ.

12:10 μ.μ.

Press and shout , Posted in Χαιρετίσματα , 0 Comments

Ρε παιδιά, υπάρχει «εγέρθητω»; Για να θυμηθώ... Εγέρθητι, εγερθήτω, εγέρθητε, εγερθήτωσαν / εγερθέντων (Παθητικός αόριστος). Ότι θα έμπαινα σε αυτή τη διαδικασία μετά από τις πιο περίεργες εκλογές στη σύγχρονη Ελλάδα, και να μου το λέγανε, δε θα το πίστευα. Μάθε παιδί μου γράμματα λοιπόν! Δεν ξέρεις ποτέ, πότε θα σου χρησιμεύσουν. Αλλά εντάξει δε μπορώ να πω, πήρα μια γερή δόση πολιτικού σουρεαλισμού. Από αυτές τις εκλογές μηδενίζουμε και πάλι από την αρχή . . .

Για να είμαι ειλικρινής, ενόσω έβλεπα τα εκλογικά αποτελέσματα στην τηλεόραση –αυτό το κλασσικό με μπύρες και σουβλάκια αλά Γιουροβίζιον (Eurovision) ή Τσου- Λου (Champions League), αισθανόμουν πρωτόγνωρα. Αρχικά μια γενικευμένη αμηχανία, κάτι το ανοίκειο. Όλοι ήταν αρκετά μαγκωμένοι μιας και παρακολουθούσαμε ταινία σε πρώτη προβολή. Με τα πρώτα έξιτ πόλς (δεν νομίζω να υπάρχει επίσημη μετάφραση – αν υπάρχει, θα είναι κάτι σε «ψηφοφορία εξόδου», μιας και πρόκειται για την άμεση καταγραφή του τι ψήφισε ήδη κάποιο δείγμα εκλογέων που εξέρχονται των εκλογικών τμημάτων) έκαναν την εμφάνισή τους και τα πρώτα μειδιάματα. Αυτήν την ανοίκεια αλλαγή την είχαμε κιόλας οικειοποιηθεί. Η οικειοποίηση οδήγησε σε ανακούφιση και η ανακούφιση σε μια συγκρατημένη χαρά εξαιτίας της συντελεσθείσας αλλαγής. Κανείς όμως δεν πανηγύρισε. Κανείς δεν ήθελε και δεν επέτρεψε στον εαυτό του να πανηγυρίσει, παρά όλοι έλεγαν για μηνύματα που δόθηκαν και πάρθηκαν. Και να σου οι συζητήσεις για αυτοδυναμία και συνεργασία που ξαναέφεραν στο προσκήνιο μια νέα ανασφάλεια.

Και τσουπ, μέσα στην νεοδημιουργηθείσα ανασφάλεια, ένα 7% από το πουθενά. Η καλή μέρα, λένε, απ’ το πρωί φαίνεται, η άσχημη απ’ την αυγή! Και πως έτυχε οι περισσότεροι στην παρέα να φοράμε μαύρες μπλούζες, πανάθεμά μας! Δε θα το κρύψω, μόλις το συνειδητοποιήσαμε, ψιλο – κοκαλώσαμε.

Για το πώς οδηγηθήκαμε στο ως άνω μίλησαν πολλοί. Λίγο η τρομολαγνεία, λίγο μια παρεξηγημένη αίσθηση εθνικοφροσύνης, πολύ το πρόσχημα της αντίδρασης και άλλο τόσο πολύ ο φόβος για το ξένο στοιχείο και οι απανωτές αποτυχίες στη διαχείρισή του. Μα πάνω από όλα μια χαλασμένη παιδεία, που καθημερινά αποδεικνύεται ανίκανη στο να μας μάθει όχι μόνο ποιο είναι το β’ πληθυντικό της προστακτικής του παθητικού αορίστου του ρήματος εγείρομαι αλλά και πώς να εντάσσουμε μεθόδους αλληλοσεβασμού στην έννοια του «συνυπάρχειν» μας.

Κάποιοι χαρακτήρισαν την επιλογή του σχεδόν 7% ως ένα κακόγουστο αστείο μιας άκρως επιθετικής αντίδρασης κατά του πολιτικού συστήματος, που θα «διορθωθεί» στις επόμενες εκλογές (Ράδιο Αρβύλα). Το να σαρκάσεις και να σατιρίσεις κάτι είναι πάντα πιο εύκολα αποδεκτό από το να του αντιπαρατεθείς. Σε γλυτώνει από τις απώλειες που επιφέρει η σοβαρότητα. Άλλοι τη χαρακτήρισαν ως ψήφο χωρίς προφύλαξη (Σταύρος Θεοδωράκης, protagon.gr – «Ψήφος χωρίς προφύλαξη»).

Η πιο σημαντική όμως σκοπιά επί του θέματος, μου ήρθε από το παρελθόν και δη από ένα μουσικό. Το 1993 ο Μάνος Χατζιδάκις έγραψε ένα άρθρο με τίτλο «ο νεοναζισμός δεν είναι οι άλλοι» (musicpaper.gr). Φοβούμενος για τη δική του εποχή, περιέγραψε και τη δική μας. Αναφέρει κάπου πως «Ο φασισμός στις μέρες μας φανερώνεται με δυο μορφές. Ή προκλητικός, με το πρόσχημα αντιδράσεως σε πολιτικά ή κοινωνικά γεγονότα που δεν ευνοούν την περίπτωσή τους ή παθητικός μες στον οποίο κυριαρχεί ο φόβος για ό,τι συμβαίνει γύρω μας. Ανοχή και παθητικότητα λοιπόν. Κι έτσι εδραιώνεται η πρόκληση. Με την ανοχή των πολλών». Πρόκειται για ένα άρθρο που θα πρέπει να το διαβάσουν όλοι όσοι επεξεργάζονται το θέμα στο μυαλό τους.

Τα «Χαιρετίσματά» μας λοιπόν στους μη εγερθέντες! Αν και μου ακούγεται εύκολα παρεξηγήσιμο, το κρατώ γιατί έτσι δόθηκε το παράγγελμα ως ένδειξη σεβασμού! Δεν πρέπει να ξεχνάμε ποτέ όμως πως ο σεβασμός δεν επιβάλλεται, μοναχά εμπνέεται.

Κάποιοι προσέταξαν και κάποιοι δε συμμορφώθηκαν. Εντάξει και τι έγινε θα μου πείτε. Συγνώμη, δικό μου λάθος, ξέχασα να προσθέσω πως αυτό έγινε το 2012! Ε, και; Και έχετε δίκιο. Βλέπετε τα προβλήματα συνήθως δεν αλλάζουν. Αν δεν λυθούν ριζικά εν τη γενέσει τους, αναδιπλώνονται με μια επίφαση εφησυχασμού και επανεμφανίζονται ενδυναμωμένα. Για όσο θα ακούγεται όμως το «Χαμόγελο της Τζοκόντα», δε θα είμαστε μόνοι . . .

Πέτρος Λεμονίδης