Καθρέφτη καθρεφτάκι μου, πόση Τζούλια Ρόμπερτς μπορεί να αντέξει ένας άνθρωπος στη ζωή του; Ποτέ μου δεν τη συμπάθησα ούτε ως φυσική παρουσία ούτε ως ηθοποιό. Οι ταινίες που επιλέγει να παίζει είναι ένα αιώνιο déjà-vu, ο ακλόνητος ρόλος της χαριτωμένης ενζενί η οποία καταφέρνει να ξεπεράσει τις φοβίες της/αρθεί στο ύψος των περιστάσεων/βρεί την πραγματική αγάπη η οποία «ήταν μπροστά της όλον αυτόν τον καιρό». Μια από τις λίγες αποκλίσεις από τη μαγική συνταγή είναι η συμμετοχή της στην ταινία του Singh , “Mirror mirror” στον οποίο υποδύεται την μητριά της Χιονάτης ομολογουμένως αρκετά πετυχημένα (ή απλά εγώ την αντιπαθώ ήδη οπότε δεν χρειάστηκε να κάνει μεγάλη προσπάθεια να με πείσει για την κακία της) . Με μεγάλη δόση χιούμορ και ειρωνείας η κακιά μητριά αντιμετωπίζει δυναμικά την επέλαση του χρόνου και το άνθισμα της έφηβης Χιονάτης μπροστά στα μεσήλικα της μάτια. Βοηθοί της στις δολοπλοκίες, ο υπασπιστής της Brighton (Nathan Lane προσωπική μου αδυναμία και καλλιτέχνης ολκής) και φυσικά το alter-ego που αντικρίζει στον καθρέφτη της.

Η Χιονάτη είναι όπως την φαντάζεστε αλλά προσθέστε το φρύδι του Καραμανλή (στα νιάτα του πριν γκριζάρει). Πρόκειται περί της κόρης του Phil Collins, παίζει αρκούντως ικανοποιητικά τη γλυκανάλατη ηρωίδα, μοιάζει πολύ με την Audrey Hepburn και όλοι φυσικά προσπαθούν να τονίσουν αυτή την ομοιότητα. Το αντικείμενο του πόθου της, τον πρίγκηψ, υποδύεται ο Armie Hammer (χάρμα οφθαλμών και ώτων) ενώ οι επτά νάνοι παρουσιάζονται ως μια συμμορία μικρόσωμων Ρομπέν των δασών οι οποίοι κατέφυγαν στην παρανομία λόγω της ανεργίας και του κοινωνικού ρατσισμού (ορίστε;;).

Το Mirror mirror δεν είναι απόλυτα πιστό στην κλασσική ιστορία των αδερφών Grimm και καλά κάνει γιατί μας εκπλήσσει ευχάριστα με την φρέσκια ματιά του σε ένα χιλιοειπωμένο παραμύθι. Έξυπνα αστεία, για να διασκεδάσουν και οι μεγάλοι, παραμυθένια σκηνικά , εντυπωσιακά εφέ και υπέροχα κουστούμια για να μαγευτούν οι μικρότεροι.  Αγαπημένη σκηνή, το beaute της κακιάς βασίλισσας πριν τον χορό , ανατριχιαστικό όσο και ευφάνταστο. Μια πολύ όμορφη οπτική εμπειρία, πραγματικά νιώθεις ότι ζεις σε ένα τόπο βγαλμένο από την φαντασία μικρών παιδιών. Φυσικά μην περιμένετε τόσο μεγάλη απόκλιση ώστε να έχουμε unhappy ending (ανυπομονώ για τη μέρα που θα δικαιωθούν όλοι οι κακοί των παραμυθιών με εναλλακτικά φινάλε) όμως υπάρχει διαφοροποίηση η οποία διανθίζεται βέβαια με τα απαραίτητα ηθικά διδάγματα και τσιτάτα. Ο Ινδός σκηνοθέτης κάνει και στο φινάλε μια αναφορά στο Bollywood, η οποία προσωπικά με ξένισε ιδιαίτερα αλλά… δική του είναι η ταινία και ότι θέλει κάνει.  

Εν ολίγοις μια πολύ ευχάριστη ταινία, αισθητικά άρτια και πρωτότυπη (μια αρκετά πιο φεμινιστική διασκευή του κλασσικού παραμυθιού) , πιστεύω δεν απογοητεύσει το κοινό που λίγο-πολύ ξέρει τι να περιμένει. Την προτείνω ειδικά σε όσους αντιπαθούν την Τζούλια Ρόμπερτς γιατί είναι μια ευκαιρία να βιώσουν και  να εκφράσουν απενοχοποιημένα όλο τους το μίσος.

Υ.Γ. Είμαι η μόνη που ποτέ δεν φαντάστηκε ότι όλο αυτό το σκηνικό της ιστορίας της Snow White (για τους φίλους σκέτο Snow) εκτυλίσσεται σε χιονισμένο τοπίο;;;

Μάτα Μελάκη