Εγελασες με μια φορα, αναθεμα σε σενα, εγελασες με δυο φορες, αναθεμα μου εμενα.*
7:18 π.μ.
Press and shout
, Posted in
Ας ξεκινήσω λίγο ανορθόδοξα. Το 1921, ο Alexander Sutherland Neill, ίδρυσε ένα σχολείο το οποίο, ακόμα και στις μέρες μας, θα φάνταζε πολύ προοδευτικό στα μάτια πολλών. Το Summer hill λοιπόν είχε έναν σκοπό, να αποτελέσει μια δημοκρατική κοινότητα για τους μικρούς του μαθητές, όπου η ελευθερία και η ισότητα αποτελούσαν τις βασικές αρχές λειτουργίας του. Τα παιδιά αποφάσιζαν για το πρόγραμμα, υπήρχε πληθώρα εργαστηρίων για να μαθαίνουν χειρονακτικές τέχνες, τα μαθήματα δεν ήταν υποχρεωτικά, και το παιχνίδι είχε το στέμμα στο κεφάλι του. Ο Neill, κάνοντας μόνος του τον δικηγόρο του διαβόλου στον πρόλογο του, διαβεβαίωνε πως επειδή δεν υπήρχε πίεση στα παιδιά, αλλά σεβασμός στην ελευθερία και την δημιουργικότητα τους, η μη υποχρεωτική παρακολούθηση μαθημάτων, έφερε τα αντίθετα αποτελέσματα από αυτά που φαντάζεστε.
Η μεταβίβαση της εξουσίας σε αυτά, με το αποκλειστικό τους προνόμιο να αποφασίζουν πρακτικά για το οτιδήποτε, τα έκανε ισορροπημένα, ευτυχισμένα και ελεύθερα. Όλοι οι μαθητές του εν λόγω σχολείου διέπρεψαν και όταν ερωτήθηκαν πολλά χρόνια αργότερα, ενήλικες πλέον, όλοι έδωσαν την ίδια απάντηση. Θεωρούσαν ευτυχισμένους τους εαυτούς τους διότι είχαν ευτυχισμένα παιδικά χρόνια. Αυτός ήταν και ο σκοπός του Neill, ο οποίος πίστευε πως εάν ένα παιδί έπαιρνε αγάπη, ελευθερία και σεβασμό, δεν θα γινόταν ούτε Στάλιν, ούτε Χίτλερ, δεν θα σκότωνε, δεν θα ήθελε να βιάσει, δεν θα ήθελε να εξαπατήσει, ούτε να διεξάγει πολέμους. Ας μην ξεχνάμε πως ένα συγκλονιστικό ποσοστό της διάπλασης χαρακτήρα έχει συντελεστεί μέχρι τα 4-5 έτη, και το υπόλοιπο λίγο αργότερα.
Σπουδαίος άνθρωπος, θεός σχωρέστον και συνεχίζω. Αναρωτιέμαι εάν οι πολιτικοί φοιτούσαν στο εν λόγω σχολείο, θα ήταν τόσο αναίσχυντοι; Θα έκλεβαν με τέτοια ευκολία; Εάν είχαν ευτυχισμένα παιδικά χρόνια, θα γλυτώναμε τώρα το χάος στο οποίο στροβιλιζόμαστε σαν την Μαίρη την Πόπινς, χωρίς καν ομπρέλα στα χέρια; Κάθομαι και τους παρατηρώ να μιλάνε και είναι σαν κάποιος να έχει πατήσει το mute και δεν ακούω τίποτα. Όταν τελειώνουν άραγε τα λογύδρια τους ξεκαρδίζονται στα γέλια με αυτά που μόλις ξεστόμισαν; Είναι αδέρφια του Πινόκιο; Ξύλινος λόγος, ξύλινα άκρα, ξύλινο μυαλό, ξύλινη καρδιά. Η μύτη τους γιατί δεν μεγαλώνει;
Και άντε αυτοί είναι ξύλο σάπιο, εμείς γιατί δεν γινόμαστε ξυλοκόποι με το καρό πουκαμισάκι και το τσεκουράκι επ’ ώμου να αρχίσουμε τη δουλειά; Συζητήσεις παντού, φωνές, βρισίδια, κατάρες, έχουμε φτάσει να ευχόμαστε να θυμηθεί ο χάρος αυτούς και να αφήσει τους ανθρώπους της τέχνης. Τόση οργή, νιώθω ότι έχουμε βουτηχτεί μέσα στο κόκκινο, όχι της αριστεράς, το κόκκινο της οργής και του μίσους. Διψάμε για αλλαγή, για επανάσταση, για τιμωρία, πεινάμε και όπως έλεγε και ο Ζαν Ζακ Ρουσώ « Όταν ο λαός δεν θα ‘χει τίποτα πια να φάει, θα φάει τους πλούσιους». Υπάρχει χειρότερο πράγμα από το σου κλέβουν το μέλλον σου, να ζεις μέσα σε έναν λαβύρινθο όπου σε πέταξαν χωρίς καν να σού δώσουν έναν μίτο;
Έχουμε όντως το δικαίωμα της επιλογής; Πολλοί πλέον δεν αντιμετωπίζουν την ψήφο σαν υποχρέωση και έχουν παραιτηθεί των δικαιωμάτων τους. Και σεβαστό εν μέρει, δεν ξέρω πια εάν υπάρχει νόημα σε αυτόν τον τόπο να συζητάμε περί δικαιωμάτων και υποχρεώσεων. Φαντάζει μάταιο σε πολλούς το πιο κόμμα θα κυβερνήσει, όλοι έχουν εξισωθεί, όλοι είναι φορείς του κακού και της διαφθοράς. Όλοι καταχράστηκαν, όλοι έβαλαν το άδειο τους χέρι κάτω από το τραπέζι και όταν το σήκωσαν πάλι πάνω, το χέρι ήταν γεμάτο. Ας κοιτάξουμε το δικό μας χέρι να ακολουθήσει μια συνειδητοποιημένη επιλογή, έστω αυτής όπου το μη χείρον βέλτιστον. Και ας επαναλάβουμε ευλαβικά μέσα μας την παραπάνω κουβέντα. «Η πόρνη θα εγκαταλείψει έναν πελάτη που δεν έχει λεφτά, ο υπήκοος ένα βασιλιά που δεν μπορεί να τον υπερασπιστεί, τα πουλιά ένα δέντρο που δεν έχει καρπούς και οι μουσαφίρηδες ένα σπίτι όπου τα γεύματα έχουν τελειώσει.»**
* ελληνική παροιμία
** Τσανάκυα, Ινδός σοφός και πολιτικός, 370-280 π.X.
Πηγή εικόνας: www.streetfiles.org
Η ψηφος δεν ειναι υποχρεωση αλλά δικαιωμα. Απο υποχρεώσεις εχουμε αρκετές πλεον σ αυτό τον τόπο. Αν παραιτούμαστε κ από το να διεκδικούμε την ασκηση των ελάχιστων δικαιωμάτων μας, ε τοτε ναι, ειμαστε αξιοι της μοιρας μας!