Καλοκαιρινο χιονι...
12:42 π.μ.
Press and shout
, Posted in
Ο πιο βαρύς χειμώνας τον τελευταίων 50 ετών ήρθε και τα σάρωσε όλα. Φονικό κοκτέιλ μαζί με την χειρότερη οικονομική κρίση, κι εμείς στο μπαρ να πίνουμε το ποτήρι αυτό μουδιασμένοι. Μερικά βράδια δεν θες να βγεις έξω κι όμως βγαίνεις, μα το ποτό δεν κατεβαίνει, κρυώνεις, σε εκνευρίζει η μουσική και οι διπλανοί σου σε σκουντάνε. Κάπως έτσι κύλησε ο χειμώνας, μαζί με παγωμένα χαμόγελα, χιονισμένους δρόμους που δεν μπορούσες να περάσεις και σκασμένα χέρια που όλο τα έτριβες αλλά δεν έλεγαν να ζεσταθούν.
Το κρύο σε κάνει να νιώθεις άβολα, ζητάς την ζεστή σου κουβερτούλα, ζητάς μια αγκαλιά να σου πολλαπλασιάσει τους βαθμούς Κελσίου σου. Μας έκανε να κλειστούμε μέσα και να αποκτήσουμε την απόγνωση και την βαρεμάρα μπαϊλντισμένης λεχώνας. Μαζί με το χιόνι ήρθε και η άδεια τσέπη και εκεί που λες ότι δεν γίνεται χειρότερο έρχεται και το τσαλακωμένο μέλλον ολονών και μας αποχαιρετάει χωρίς να μας πει πού πηγαίνει και εάν θα ξανάρθει. Ποτέ ξανά δεν άκουσα τόσους ανθρώπους να λαχταράνε να έρθει το καλοκαίρι, να βλέπουν την λύτρωση σε αυτό. Ποτέ ξανά δεν άκουσα για τόσους ανθρώπους να κοιμούνται την μέρα και να μένουν ξάγρυπνοι την νύχτα. Χάσαμε το κέφι μας, το χαμόγελο μας, τον ύπνο μας και πάνω απ’ όλα την ισορροπία μας. Και το δίχτυ ασφαλείας δεν παίζει σε αυτό το τσίρκο. Γίναμε όλοι πιστές Πηνελόπες που περιμέναμε καρτερικά να έρθει ο Οδυσσέας μας, να διώξει τους ενοχλητικούς μνηστήρες και να μας πάρει αγκαλιά.
Ο Οδυσσέας-καλοκαίρι μας έστειλε γράμμα και σιγά σιγά επιστρέφει. Κι είναι τόσο ωραίο να ξέρεις ότι τώρα έχει νόημα να περιμένεις κάποιον, γιατί θα σε κάνει καλά. Δεν ξέρω τι έχει ο ήλιος και μας γιατρεύει, αν είναι η βιταμίνη D12 ή το χρώμα του, ή όλα αυτά που μας θυμίζει, ή ότι πολλαπλασιάζει τους βαθμούς Κελσίου μας. Ξέρω ότι τον χρειάζομαι όπως τον χρειάζεσαι και συ, να συνδεθούμε μαζί του, όπως ο φορτιστής στο κινητό και να ανεβάσει τις γραμμούλες μας. Ξέρω ότι τον χρειάζομαι για να μού λιώσει λίγο από το εσωτερικό μου χιόνι, είναι βαρύ και το φτυάρι, φτυαρίζω, φτυαρίζω και δεν τελειώνει.
Ένα μεγάλο φωτεινό καλοκαίρι χρειαζόμαστε όλοι, να βάλουμε τα γυμνά μας πόδια μέσα στην άμμο και να αφήσουμε εκεί όλα τα «γιατί» και τα «δεν μπορώ». Να μπουν άλλα κοκτέιλ μέσα μας, γλυκόπιοτα και να θέλουμε να καθίσουμε σε αυτό το μπαρ μέχρι αργά. Ένα μεγάλο φωτεινό καλοκαίρι δεν θα αλλάξει την ζωή σου. Η θάλασσα όμως μετά από ώρες στον ήλιο είναι τόσο δροσιστική και τα ξεπλένει όλα. Τα πόδια σου που γίνονται μαύρα από κάτω περπατώντας ξυπόλυτος, λειαίνονται και φεύγει η σκληράδα. Οι βόλτες με το καινούριο σου χρώμα και το παλιό αγαπημένο Τ-shirt, το παγωτό, η χωριάτικη και τα βράδια στο μπαλκόνι τρώγοντας καρπούζι ,μυρίζουν όλα ανεμελιά και ελαφρότητα. Αυτό χρειαζόμαστε, κάτι να μας σηκώσει ψηλά, να μας κάνει ελαφρούς, παρδαλό αερόστατο το καλοκαίρι και συ μέσα, να φτάνεις όλο και πιο πολύ τον ήλιο. Έχει και το καλοκαίρι το χιόνι του, οκ, αλλά αυτό τουλάχιστον μόλις το φτυαρίσεις από μέσα σου, του βάζεις λίγη τεκίλα, λίγη γρανίτα φράουλα και το απολαμβάνεις μονορούφι, σαν την ζωή. Ή και σαν το ουίσκι, straight, with no rocks... J
Άννα Τζούτζου
0 Response to "Καλοκαιρινο χιονι..."
Δημοσίευση σχολίου