Ας είναι καλά οι ταινίες που μπορούν να μας ταξιδεύουν σε μέρη μακρινά γιατί αν περιμέναμε από την πραγματικότητα… καλά κρασιά! Νομίζω ότι ανήκω στην συντριπτική πλειοψηφία των Ελλήνων για τους οποίους η Λατινική Αμερική (και γενικά οι εξωτικοί προορισμοί) είναι ένα όνειρο απατηλό (και θα παραμείνει έτσι).  Βέβαια παρηγορούμαστε με την ιδέα ότι και για αυτούς (και τους Αμερικάνους γενικότερα) η Ελλάδα είναι αντιστοίχως εξωτική.

Το Ρίο είναι μια ταινία κινουμένων σχεδίων ότι πρέπει για καλοκαιράκι. Βρισκόμαστε στο εξωτικό Ρίο Ντε Τζανέιρο όπου παρακολουθούμε τις περιπέτειες ενός μπλε Μακάο (είδος παπαγάλου) το οποίο μάλιστα είναι και το τελευταίο αρσενικό του είδους του. Έχει όμως και άλλη μια ιδιαιτερότητα: δεν έχει μάθει ποτέ να πετάει καθώς έχει εξημερωθεί  (αιχμαλωτιστεί από μικρό καλύτερα) και το περιβάλλον που κανονικά έπρεπε να του είναι φυσικό, του είναι εντελώς ανοίκειο! Ο λόγος που βρίσκεται στο Ρίο είναι γιατί πρέπει να ζευγαρώσει με το τελευταίο θηλυκό μπλε Μακάο αλλά στην όλη… γνωριμία μπλέκονται και ντόπιοι λαθρέμποροι εξωτικών πουλιών καθώς και ένας καταχθόνιος λευκός παπαγάλος.

Τίποτα απρόβλεπτο στο σενάριο. Ακολουθεί την πεπατημένη και όλα πάνε κατ’ ευχή, όπως τα παιδάκια- μικρά και μεγάλα- θα ήθελαν.  Η ταινία περνάει τα μηνυματάκια της – διαφορετικότητα, μοναδικότητα, φόβος για τον κόσμο και το άγνωστο, λαθρεμπόριο (άσχετο!). Έχει την σωστή ισορροπία χιούμορ και συναισθηματισμού και μουσικούλας για τρελό χορό! Παίζει με όλα τα κλισέ που μας έρχονται στο μυαλό όταν ακούμε τη λέξη Βραζιλία , σάμπα, καρναβάλι, ήλιος και  ποδόσφαιρο τοποθετημένα σε ένα πανδαιμόνιο χρωμάτων, ήχων και κίνησης!

Υπάρχει ωραία χημεία μεταξύ των πρωταγωνιστικών φωνών (Eisenberg και Hathaway ) και αξιομνημόνευτες δεύτερες παρουσίες (για παράδειγμα ο  Jamie Foxx ως καναρίνι!). Τα τραγουδάκια δεν θα τα θυμάστε μετά αλλά εκείνη τη στιγμή την κάνουν τη δουλειά τους! Χρώματα, χρώματα, χρώματα… έτσι ακριβώς φανταζόμουν το καρναβάλι του Ρίο! Η λατρεμένη Pixar ξέρει από τέτοια κόλπα, θυμηθείτε το Ice Age και το Robots. Μπορεί να μην προσφέρει τίποτα εξαιρετικά πρωτότυπο – δεν ξέρω γιατί το στόρυ μου θύμισε το Madagascar- και να μην φτάνει στο επίπεδο του Ice Age (έχουν τον ίδιο σκηνοθέτη) αλλά η παρουσίαση είναι εντυπωσιακή! Τα παιδάκια σίγουρα θα το λατρέψουν – ε, τα παιδιά λατρεύουν όλα τα «παιδικά» έτσι δεν είναι; - αλλά και οι μεγαλύτεροι θα περάσουν μιάμιση ευχάριστη ώρα σε μια πολύ ρεαλιστική απεικόνιση ενός εξωτικού μέρους, το οποίο- θα το ξαναπώ - δεν υπάρχει και μεγάλη πιθανότητα να επισκεφτούν στην πραγματικότητα (αναστεναγμός). Άντε και καλό μας καλοκαίρι!

Μελάκη Σταματία

Υ.Γ. Πολλή από τη μουσική είναι του βασιλιά της Bossanova , Sergio Mendes. Ελάτε, αυτό το τραγουδάκι όλοι το ξέρετε...