Press and Shout: Χαιρετισματα... στις αφορμες.

Χαιρετισματα... στις αφορμες.

1:10 μ.μ.

Press and shout , Posted in Χαιρετίσματα , 0 Comments

Το παρεάκι αίτιου και αιτιατού ανέκαθεν με μπέρδευε. Δεν μπορούσα ως μαθητής να κατανοήσω ποτέ γιατί, ενώ φαίνονταν τόσο ίδια, είχαν τόσο μεγάλη διαφορά. Μέχρι που ήρθε η αφορμή. Και εννοώ τη λέξη αφορμή. Ξεδιάλυνε πλήρως στο μυαλό μου τις άλλες δυο έννοιες. Σημειωτέον, αυτό δεν ήταν το σύνηθες, μιας και για τους περισσότερους η αφορμή ήταν μια έννοια που περισσότερο έκανε περίπλοκα τα πράγματα από ό,τι βοηθούσε.

Μετά από αυτό κατάφερα να αποδεχθώ πως ο Τρωικός πόλεμος δεν έγινε για την ωραία Ελένη και πως αυτή αποτέλεσε την αφορμή. Ελένη ίσον αφορμή λοιπόν. Μέχρι και το τέλος της εφηβείας μου ο παραγωγικός αυτός συλλογισμός επαληθευόταν ασκαρδαμυκτί. Κάθε φορά που ερχόταν για να πιει καφέ με τη μάνα μου η γειτόνισσα Ελένη – σχέση με την ομορφιά όχι, σχέση με τον «πόλεμο» ναι- μου έλεγε το εξής κλασσικό : «Όλα τα παιδιά είναι έξω και παίζουνε και συ μένεις και βλέπεις τηλεόραση. Φτάνει πια, θα αποβλακωθείς! Πάνε να παίξεις με τα δικά μου παιδιά που μαζεμό δεν έχουν!». Αυτές οι φράσεις αν και με εκνεύριζαν – γι αυτό και δεν την ήθελα καθόλου μες στο σπίτι, το παραδέχομαι- αποτελούσαν την «αναγκαστική» αφορμή για να βγω. Δεν έπαιζα βέβαια με τα δικά της παιδιά – γιατί δε θεωρούσα πως το να κλέβεις τα ποδήλατα των άλλων παιδιών ήταν παιχνίδι- αλλά έπαιζα. Αποτέλεσε λοιπόν η κυρα Λένη την αφορμή για να έχω παιδικές αναμνήσεις παιχνιδιού, όπως σήμερα δεν ευδοκιμούν. Κατέληξα μάλιστα τώρα που μεγάλωσα να την ευχαριστώ κιόλας!

Με αφορμή τις αφορμές της κυρα Λένης μπαίνω σε σκέψεις. Πόσο χρήσιμες μπορεί να είναι τελικά οι αφορμές; Πόσο εύκολα μπορούμε να τις παράξουμε από τη μια και να τις δεχθούμε από την άλλη;

Μαθαίνουμε να ψάχνουμε πάντα για τα βαθύτερα αίτια και να τα ξεχωρίζουμε από τις αφορμές – καταλαβαίνω πως έχω επαναλάβει τη λέξη υπερβολικά αλλά είναι πολύ εύηχη. Η τακτική αυτή συνδέεται κυρίως με τη λογική. Εν αντιθέσει, η διαδικασία παραγωγής ή λήψης των αφορμών έχει να κάνει με το συναίσθημα, τα ένστικτα και τον χώρο του τυχηρού. Η συχνότητα με την οποία επιλέγουμε το ένα έναντι του άλλου, ίσως καταδεικνύει μια υπεροχή της λογικής ή της συναισθηματικής «δράσης» αντίστοιχα.

Υπάρχουν όμως και φορές που οι αφορμές εξυπηρετούν τη λογική. Την αναταράσσουν, την ξαφνιάζουν και της αλλάζουν πορεία. Συχνά μια απλή εικόνα ή ένα άσχετο συμβάν είναι ικανά να σαθροποιήσουν ολόκληρη την κοσμοθεωρία μας. Πολλοί ορθολογιστές έχουν γοητευθεί δε από μια απλή αφορμή και εξαιτίας αυτής μεγαλούργησαν –βλέπε τη θεωρία των παιγνίων του John Nash (αρκεί η ταινία «Ένας υπέροχος άνθρωπος», μη το χοντρύνουμε και διαβάσουμε όλη τη θεωρία!).

Τα «Χαιρετίσματά» μας λοιπόν στις μικρές ή μεγάλες αφορμές, είτε αυτές ικανοποιούν το θυμικό μας είτε αναδιαμορφώνουν το λογικό μας κομμάτι. Ας σταματήσουμε να ψάχνουμε μόνο για αιτίες και λύσεις στην παρούσα φάση της έντονης αδράνειας. Ας τη δούμε και λίγο αλλιώς! Μη ξεχνάτε πως κάποιοι περίμεναν όλη τους τη ζωή για μια απλή και μόνη αφορμή . . .

Καλές Αφορμές!

Πέτρος Λεμονίδης