Press and Shout: ΠΟΔΗΛΑΤΑΔΑ ANYONE?

ΠΟΔΗΛΑΤΑΔΑ ANYONE?

7:30 π.μ.

Press and shout , Posted in Cineholic , 0 Comments

Επιτέλους έρχεται. Το καλοκαίρι που μερικοί από εμάς αδημονούμε από τα μέσα Σεπτεμβρίου, μας δείχνει διστακτικά το φωτεινό του πρόσωπο και μας κάνει να χαμογελάμε. Είναι αξιοθαύμαστο το πώς μερικές ηλιαχτίδες διώχνουν τη μουντάδα των προσώπων και ανεβάζουν την διάθεση μερικά σκαλιά παραπάνω απλά και μόνο με την παρουσία τους. Δωρεάν ψυχοθεραπεία για όλους, ευκαιρία για ξεπόρτισμα με δικαιολογία τα πάντα. Βόλτα, καφέ, περπάτημα, ποδηλατάδα, αρκεί να γίνεται με ήλιο και ζεστή. Η δική μου διάθεση στο ζενίθ, η πρόθεση μου για οτιδήποτε θα με απεγκλωβίσει από την ατέρμονη οκνηρία που μου προκαλεί ο χειμώνας απλά ακόμη δεν υφίσταται, και η τελευταία προβολή μου, πραγματικά ό,τι πιο εφάμιλλο είμαι διατεθειμένος να χαρακτηρίσω ως «δραστηριότητα». “Life cycles” καιρού ένεκεν, αφιερωμένο στους ποδηλάτες της πόλης που είτε λόγω συνείδησης, είτε λόγω «ανάλαφρης» τσέπης, αυξάνονται με γεωμετρική πρόοδο.

Το “Life Cycles” δεν είναι ταινία, διότι δεν έχει πλοκή. Δεν είναι ούτε ντοκιμαντέρ, γιατί δε δίνει πληροφορίες. Θα το χαρακτηρίσω λοιπόν ως ένα “project” με κύριο θέμα το mountain bike, που σε 45 λεπτά καταφέρνει να διεγείρει την αίσθηση του θεατή οπτικά και ακουστικά, σε βαθμό που ενθουσιάζει.

«Πρωταγωνιστές» είναι επαγγελματίες οδηγοί του είδους, οι όποιοι με περισσή δεξιοτεχνία και γενναιόδωρες ποσότητες αδρεναλίνης ξεναγούν τον θεατή σε μέρη και τοπία που είναι τόσο δίπλα, και συνάμα φαντάζουν τόσο μάκρυνα. Με αφετηρία το εργοστάσιο παραγωγής, και τερματισμό τις σκουριασμένες ζάντες και τα φαγωμένα λάστιχα, το ταξίδι με την «ευγενέστερη εφεύρεση μας» είναι σχεδόν αδύνατον να αφήσει κάποιον ασυγκίνητο.

Πλοκή μπορεί να μην υπάρχει, υπάρχει όμως αφήγηση. Αφήγηση χωρίς πληροφορίες. Αφήγηση αποσπασματική, σχεδόν ποιητική, που έρχεται μόνο για να συνταιριάξει τα μονοπάτια της οθόνης με τα μονοπάτια της σκέψης, σαν να μη θέλει ο αφηγητής να σταματήσει το θέαμα. Ένας αφηγητής που, είμαι σχεδόν σίγουρος ότι είναι ο χαμένος αδερφός του Johnny Cash που περνά το χρόνο του κάπου στο Tennessee πετώντας φελλούς στο βαρέλι του Jack Daniels, περιμένοντας το ουίσκι να ωριμάσει.

Σκηνοθετικά, θα το χαρακτήριζα σχεδόν αριστουργηματικό. Εναλλαγή μοναδικών τοπίων, καιρικών συνθηκών, ακόμη και εποχών που πατούν στον καμβά του ιδίου πλάνου δημιουργούν την πεποίθηση ότι αυτά τα ταπεινά 45 λεπτά χρειάστηκαν μια ζωή, ίση με του ποδηλάτου που σκουριάζει με τον καιρό, για να γυριστούν. Σκόνη, λάσπη, νερό, χιόνι, χώμα, δέντρα, ήλιος, κίτρινο, πράσινο, καφέ, λευκό, δάση και αγροί περιπλέκονται ιδανικά στην παλέτα των δημιουργών για να καταλήξουν σε μια πραγματικά σπάνια οπτική πανδαισία. Την έκρηξη των αισθήσεων ολοκληρώνουν οι εμπνευσμένες μουσικές επιλογές, που ενώ ποικίλουν από rock έως electronica, καταφέρνουν να συνταιριάξουν με τα πλάνα, τις διαδρομές, ακόμη και τις συνθήκες καιρού με τρόπο τόσο απερίγραπτα και αποσβολωτικά εντυπωσιακό.

Τέλος, αξιέπαινα είναι και τα οικολογικά μηνύματα που επιχειρεί να μεταδώσει το project, τα οποία σε συνδυασμό με την αδρεναλίνη που αποπνέει, είναι σε θέση να πείσουν και τον πλέον νωθρό (όποιον σκεφτήκατε να τον διαγράψετε τώρα από το κεφάλι σας) να εξορμήσει, ακόμη και στα φτωχά downtown κράσπεδα, για μια ποδηλατάδα…

Σάββας Κυριακίδης