Νομίζω πως στη Θεσσαλονίκη κάνοντας μια πολύ μικρή βόλτα θα αναγνωρίσουμε πολλά σημάδια κιτς. Ας ξεκινήσουμε από τη νέα μόδα (οκ αυτό είναι πανελλαδικό): φωσφορίζοντα παπούτσια (επεκτείνονται και σε μπλούζες, μπουτονιέρες κ.λπ.). Ότι τι; Θα τα βάλεις το βράδυ στο κλαμπ και θα κάνεις εντύπωση ή θα βρεις το ιδανικό ταίρι που ψάχνεις; Αν βρεις έναν που να στην πέσει γι’ αυτά τα παπούτσια και όχι επειδή γδύθηκες σωστά, σε παρακαλώ στείλε μου ένα μέιλ! Φυσικά, θα μπορούσα να πω πολλά για το θέμα ‘ένδυση στη Θεσσαλονίκη’ αλλά μια ματιά θα σε πείσει χωρίς τα δικά μου λόγια και σίγουρα ένα κείμενο δε φέρνει την άνοιξη ούτε την αλλαγή στην επιλογή ντυσίματος (ναι, τα τσόλια θα παραμείνουν τσόλια).

  Ξεφεύγοντας, λοιπόν, από τα ρούχα (για ορισμένες περιπτώσεις μπορούμε απλά να ελπίζουμε ότι μόδα είναι και θα περάσει) περνάω σε κάτι που δε θα αλλάξει και που κυριολεκτικά μαστίζει αυτήν την πόλη: χώροι εστίασης (τα καφέ-μπαρ). Εδώ, λοιπόν, βλέπουμε καθημερινά τη Μέκκα της βλαχουριάς και του κιτς. Στοιβαγμένα ατομάκια ηλικίας 15-25 (κυρίως) σε τραγικά καφέ με πλαστικές καρέκλες και τραπέζια το ένα ΠΙΣΩ από το άλλο να σερβίρουν φραπέ (όχι καφέ) σε ποτήρια που χάλασαν στο πλύσιμο, με συνοδεία σκυλομουσικής και μιας κοπέλας με μπλούζα η οποία σου λέει ‘καλημέρα-καλησπέρα-καληνύχτα’ και απορείς αν όντως της αρέσει αυτή η δουλειά. Και έρχομαι να αναρωτηθώ για άλλη μια φορά: ΓΙΑΤΙ; Και απευθύνομαι κυρίως σε φοιτητές άλλων πόλεων μικρότερων: έρχεσαι στη Θεσσαλονίκη, ζεις το όνειρο της ανεξαρτησίας (Θεός να την κάνει) και ο χώρος που επιλέγεις να πας για καφέ είναι η «Δάδα» το «Logo-παίγνιο» και το «Μικρό Μπλε»;; (προς αποφυγή παρεξηγήσεων: η μόνη σχέση του με το ζαχαροπλαστείο Blé  είναι η κοντινή τους απόσταση)

  Κάτι παρόμοιο συμβαίνει και με παρακμιακά κλαμπ, κυρίως στα κάτω Λαδάδικα που συνεχίζουν να υπάρχουν και μετά την άνοδο των νέων μπυραριών/μπαρ/εστιατορίων (thank god, στα Λαδάδικα αδερφές μου, στα Λαδάδικα), αλλά δε θα πω παραπάνω γιατί νομίζω μπήκες στο πνεύμα!

   Τι θέλω στην ουσία να πω; Θέλω να πω πως θεωρώ άδικο σε μια πόλη, με συνεχή πολιτισμική έξαρση και με αυξανόμενο το νεανικό ενδιαφέρον για τις τέχνες καθώς και στη μελλοντική ευρωπαϊκή πρωτεύουσα νέων, να κυριαρχεί το κιτς και να υποθάλπεται η ομορφιά αυτής της πόλης.

Μάρθα Οστιούνη

Υ.Γ.: Αν διάβασες αυτό το κείμενο και αυτό που σκέφτηκες ήταν: «Τι διαφορετικό έχουν τα καφέ που βγαίνεις εσύ, κυρά μου», θα σου πω το εξής: πέρα από στοιχειώδη διακόσμηση και ποικιλία καφέδων πληρούν και το ρόλο των χώρων εστίασης : εστία-ση.