I see a monkey on the tree
7:21 π.μ.
Press and shout
, Posted in
Περίεργες εποχές. Δεν ξέρω με τι να μας παρομοιάσω. Με επιβάτες πλοίου που απολάμβαναν την κρουαζιέρα τους και λίγο πριν το καράβι βουλιάξει πήραν χαμπάρι το τέλος; Μήπως με απατημένη σύζυγο η οποία είχε γνώση της εξωσυζυγικής σχέσης του άντρα της κι ενώ το κατάπινε ξύπνησε μια μέρα και δεν τον άντεχε άλλο; Με ψυχικά ασθενείς; Με υπνοβάτες; Κυκλοθυμικές γυναίκες γίναμε, μια γέλιο και «δεν βαριέσαι» και μια συννέφιασμα μετά βλέμματος που χάνεται κάπου δίπλα από τον ώμο του απέναντι μας.
Δεν ξέρω τα ονόματα όσων έχουν φάει και έχουν καταχραστεί. Δεν ξέρω πώς κοιμόντουσαν το βράδυ. Δεν ξέρω άμα υπάρχει θεία δίκη, πάντως την αληθινή δεν θα την δούμε ποτέ. Αν άλλοι τα φάγανε, υπήρξε μια τεράστια μερίδα κοινών θνητών, που καθόταν κι έβλεπε το γεύμα, περιμένοντας πότε θα τους πετάξουν τα περισσεύματα. Ήμασταν σαν τα παιδιά άραγε; Φταίμε εμείς και το dna μας που είμαστε έτσι ή φταίνε αυτοί γιατί έτσι μας μεγαλώσανε;
Λάδωμα. Στην εφορία, στη πολεοδομία, στον δήμο, στα νοσοκομεία, ακόμα και στην εκκλησία άμα έδινες κάτι παραπάνω, γινόταν η δουλειά σου. Θέλεις σοφίτα; Οι υπόλοιποι στην γειτονιά σου θέλανε επίσης, αλλά εσύ ήσουν πιο μάγκας. Πλήρωσες. Ήθελες καινούριο τρακτεράκι για τα τσιφλίκια; Ένα λάδωμα, μια προώθηση και η επιδότηση όλη δική σου. Δεν βγαίνανε τα νούμερα γιατί η ταμειακή σου είχε καταστεί αντίκα στην επιχείρηση; Με ένα λαδωματάκι και ο εφοριακός είχε γίνει ο καλός σου προστάτης.
Βόλεμα. Γιατί να περπατάω 5 λεπτά και να μην αφήσω το αμάξι τριπλοσειρά; Κλείνω τον δρόμο ε; Ε, ας περιμένουν λίγο, δεν θα πάθουν και κάτι. Γίνε κορίτσι μου δασκάλα, μπες στο δημόσιο, σε μια υπηρεσία, ό,τι να ναι. Θα παίρνεις τα λεφτάκια σου και θα κάθεσαι. Φαντάρος; Εκεί μεσολαβεί τηλέφωνο στο βύσμα, να μη ξεβολεύεται το παιδί, να είναι κοντά στο σπίτι του. Προέκυψε σκουπίδι στο χέρι; Μα ο κάδος είναι μακριά, το να το πετάξω κάτω είναι πιο εύκολο. Εγώ έχω δύο πόδια, πού να φανταστώ πώς είναι για κάποιον η ζωή σε ένα καροτσάκι; Τσουπ το αμάξι πάνω στην ράμπα αναπήρων.
Πελατειακή κατάρα. Έτρεχες σαν τον τρελό και σου κόψανε κλήση; Είναι τρελοί, δεν δείξανε κατανόηση οι κακοί τροχονόμοι. Φόβος κανένας. Θα σού σβήσει ο ξάδερφος της πρώην γκόμενας σου την κλήση, «καλό παιδί», θα του κάνεις εσύ εξυπηρέτηση την επόμενη φορά. Ψήφιζες για να έχεις ή να έχει κάποιος δικός σου μια δουλειά, αφού τον έχω, χαζός είμαι να μην τον χρησιμοποιήσω; Έμπαινες στην κούτρα σε εκδήλωση που άλλοι χρυσοπληρώνανε εισιτήριο, και καθόσουν πρώτη σειρά γιατί είχες γνωστό από μέσα.
Γυρνάω-γύρω-από-το-καρότο. Ίσως το χειρότερο, ύπουλο και στρεβλωτικό, με δύναμη αλλοίωσης όλου σου του είναι. Είναι όταν σού έχουν δέσει ένα καρότο οι μεγάλοι στην ουρά και δεν βλέπεις πια τίποτε άλλο, πέρα από αυτό. Βλέπεις μόνο την επιθυμία σου και ξεχνάς πως ζεις μέσα σε μια κοινωνία ανθρώπων. Είναι το σπίτι της υποκρισίας, της μισανθρωπίας και της μικροπρέπειας. Είναι εσύ. Εσύ που κάποιον με περιβαλλοντικές ανησυχίες τον έλεγες χίπη. Εσύ πού τους φιλόζωους τους χαρακτηρίζεις πωρωμένους και γραφικούς, υπερβολικούς που ενδιαφέρονται για τα ζώα πιο πολύ απ’ ότι για τους ανθρώπους. Εσύ που θα με σπρώξεις στην αγορά και αντί να ζητήσεις ένα συγνώμη θα με αγριοκοιτάξεις από πάνω. Εσύ που είσαι πολύ ανώτερο ον από εμένα και θα μπεις μπροστά σε ένα φανάρι παρακάμπτοντας 20 αμάξια, έτσι γιατί είσαι μάγκας. Εσύ που όποιον ήθελε ένα άλλο πλάνο για αυτή τη χώρα, έναν άλλο χάρτη για να πορευτεί, τον έλεγες αναρχικό ή ταραξία. Εσύ που έβλεπες το ασθενοφόρο στον εσωτερικό καθρέφτη να γκαζώνει με τις σειρήνες, κι αντί να πας στην άκρη, γκάζωνες κι εσύ.
Σε ένα προβληματικό σπίτι θα μεγαλώσουν προβληματικά παιδιά. Ποιος φταίει για τους κακούς μας τρόπους; Για τα δικά μας λάθη; Δεν μπορούσα να γράψω ακόμα ένα άρθρο για τους κακούς πολιτικούς. Είναι κάκιστοι και κάκιστοι θα μείνουν. Εμείς; Κάτι πρέπει να κάναμε κι εμείς στραβά, δεν γίνεται. Κάποτε διδάσκαμε πολιτισμό στις μαϊμούδες άλλων δέντρων και τώρα αρχίσαμε να πιάνουμε από ένα δέντρο ο καθένας και να κουνάμε ασύστολα τα νευρικά και μακριά μας χέρια. Ας κατεβούμε κάτω και από αύριο, ας αλλάξουμε τις δικές μας κακές συνήθειες. Είναι ίσως το μόνο που μπορούμε να αλλάξουμε σε αυτόν τον τόπο τελικά.
Άννα Τζούτζου
Φωτογραφία: Νίκος Ράκκας
.jpg)
1 Response to "I see a monkey on the tree"
Δημοσίευση σχολίου