Ο δρόμος προς την αποδοχή ενός τόσο συγκλονιστικού γεγονότος όσο αυτού που συνέβη στον Bill και την Kate, θα περιγραφόταν από τους δημοσιογράφους ως  «ένας προσωπικός Γολγοθάς» ή «μια σύγχρονη Οδύσσεια». Το κακό με τις κλισέ εκφράσεις είναι ότι τις ακούμε τόσο συχνά που δεν μπαίνουμε στην διαδικασία να σκεφτούμε πρακτικά και με λεπτομέρειες τι μπορεί να σημαίνουν. Αυτό ακριβώς το πρόβλημα λύνει ο σκηνοθέτης του Beautiful boy, Shawn Ku, δίνοντας μια διαφορετική οπτική σε ένα θέμα που ταλανίζει κυρίως την Αμερικάνικη κοινωνία (προσφάτως και την ευρωπαϊκή).

Σίγουρα θα ξέρεις, αγαπητέ αναγνώστη, κάποιο παντρεμένο ζευγάρι που να έχει παιδί κοντά στα 18. Φέρε αυτό το ζευγάρι στο μυαλό σου… φαντάσου  ότι δεν είναι πολύ ευτυχισμένο και διακριτικά οδεύει προς το διαζύγιο. Τώρα φαντάσου ότι ο γιός τους σκοτώνει 17 άτομα στο κολλέγιο  που φοιτά και μετά αυτοκτονεί. Η ερώτηση που σου θέτω είναι η εξής: θα τους έβλεπες με συμπάθεια; Ή σαν τους γονείς ένας τέρατος που δεν μπορεί παρά τέρατα να είναι κι αυτοί; Μπορείς να φανταστείς πόσο ριζικά και αμετάκλητα αλλάζει η ζωή τους μετά από αυτό;

Μια ταινία αφιερωμένη στις παράπλευρες απώλειες ενός εγκλήματος. Σκέφτηκε ποτέ κανείς άραγε τι περνάει η μάνα και ο πατέρας ενός οποιουδήποτε εγκληματία; H Maria Bello και ο Michael Sheen μπαίνουν στο πετσί των ρόλων και μας χαρίζουν μια μοναδική κινηματογραφική εμπειρία , ζόρικη και ομολογουμένως επώδυνη στη θέαση. Η απώλεια, η άρνηση, η οδύνη, οι ενοχές, η απορία, βιώνονται σαν μια αδυσώπητη χιονοστιβάδα από ένα ζευγάρι γονέων που δεν κατάλαβε καν (ή επέλεξε να αγνοήσει) ότι έρχεται βαρύς χειμώνας. Έφταιγαν καθόλου οι γονείς για αυτό που συνέβη; Μπορούσαν να το προβλέψουν; Μπορούσαν κάπως να το αποτρέψουν;

Το περιβάλλον της ταινίας, τα ηλιόλουστα προάστια που ευωδιάζουν ευτυχία και ηρεμία. Ο σκηνοθέτης μας θυμίζει ότι δεν χρειάζεται να προέρχεται από τα κατώτερα στρώματα της κοινωνίας μια τέτοια περίπτωση. Οι οικογενειακές δυσλειτουργίες δεν είναι αποκλειστικό «προνόμιο» των φτωχών και αμόρφωτων (βλέπε American beauty). Η ερμηνεία της Bello, της οποίας το πρόσωπο είναι από τα πιο εκφραστικά, αξίζει πολλά βραβεία αν μη τι άλλο για την πειστικότητα της (σε κάποιες στιγμές νόμιζα ότι βλέπω ντοκιμαντέρ). Ο πατέρας, επίσης εξαιρετική η ερμηνεία του Sheen, αντιμετωπίζει το ζήτημα με μια παγωμένη αποστασιοποίηση η οποία θα ξεσπάσει μαζί με ένα χείμαρρο καταπιεσμένων παραπόνων για μια ζωή την οποία νιώθει ότι δεν επέλεξε αλλά από την οποία δεν μπόρεσε να ξεφύγει.

Εκτός από μια συγκλονιστική διαδρομή, η ταινία κατά τη γνώμη μου, σου προσφέρει μια ευκαιρία σύγκρισης των δύο φύλων όσον αφορά την αντιμετώπιση ενός τόσο τραγικού γεγονότος. Οι γυναίκες της ταινίας (η μητέρα του παιδιού και η γυναίκα του αδερφού της) παρουσιάζονται σκληροτράχηλες, ανθεκτικές, εγωίστριες, έτοιμες να προσπεράσουν και αυτό το πικρό ποτήρι. Οι άντρες (ο πατέρας και ο θείος) υπέρ-ευαίσθητοι, χαμένοι και αδύναμοι μπροστά σε τέτοια παιχνίδια της μοίρας, παιδιά και οι ίδιοι τελικά. Δεν νομίζω ότι υπάρχει τη σήμερον ημέρα καμία αμφιβολία για το ποιο είναι το «δυνατό» φύλο και το φινάλε της ταινίας είναι απολύτως ενδεικτικό και αποδεικτικό αυτού ακριβώς του γεγονότος.

Υ.Γ.  H AnnMarie Milazzo ευθύνεται για κάποια από τα υπέροχα τραγούδια της ταινίας όπως αυτό. Ο Meat Loaf με εξέπληξε ευχάριστα στο ρολάκι που έχει.