"Αυτό δεν είναι ζωή" σκεφτόταν
Δεν ήξερε πως ακριβώς ήταν η ζωή, όμως σίγουρα δεν ήταν αυτό.

"Γιατί οι άλλοι είναι πιο ευτυχισμένοι από μένα;
Φαίνεται να έχουμε τα ίδια πράγματα, να τα καταφέρνουμε το ίδιο καλά,
όμως εμένα κάτι μου λείπει!
Πως γίνεται σε όλους να φτάνει η ζωή και σε μένα όχι;
Αχάριστος δεν είμαι, μίζερος δεν είμαι κι όμως κάτι μου φταίει"

Κι είχε δίκιο.
Κάτι του έφταιγε, αλλά δεν ήξερε τι ήταν αυτό που έφταιγε.
Όταν ρωτούσε του είχαν πει "Όποιος δεν έχει μυαλό, έχει πόδια"

Και δεν μπορούσε να καταλάβει πως μπορούν να συνδεθούν αυτά τα δύο

"Το ένα είναι πάνω, το άλλο είναι κάτω.. Τι σχέση έχουν.."
Έψαχνε να βρει τη σχέση, μα δεν τα κατάφερνε.

Ώσπου μια μέρα, το αποφάσισε..
"Αφού δεν έχω μυαλό, ας χρησιμοποιήσω τα πόδια!"
Βγήκε από το σπίτι του κι άρχισε να περπατάει με γρήγορο βήμα,
φεύγοντας όλο και πιο μακριά.

Αλλά, κάποτε κουράστηκε και είδε ότι το να φύγει κάπου που δεν ξέρει
δε θα τον βοηθήσει σε κάτι, ίσα ίσα, πιο πολύ θα τον δυσκολέψει
Έτσι, γύρισε πίσω.

Έφτασε. Μπήκε σπίτι του, χωρίς να κοιτάζει πέρα δώθε
κι αποφάσισε ότι δε θα ξαναχρησιμοποιήσει τα πόδια,
χωρίς πρώτα να έχει βάλει σε λειτουργία το μυαλό.

Αλλά, πολλές φορές, θέλοντας να χρησιμοποιήσει το μυαλό, προλάβαιναν τα πόδια
και έμπαιναν μπροστά, χαλώντας του τα σχέδια.
Γι' αυτό και αποφάσισε κάτι πολύ απλό, να μην ξαναχρησιμοποιήσει τα πόδια.
Ήθελε δεν ήθελε το μυαλό, θα έκανε τη δουλειά του σωστά..

Κι έτσι, μη χρησιμοποιώντας πια τα πόδια, αυτά του έγιναν άχρηστα
κι όταν μια μέρα, ξαφνικά, όπως συνήθως γίνονται αυτά, έπιασε φωτιά το χωριό του,
εκείνος με άχρηστα πόδια, δεν μπόρεσε να σηκωθεί, να τρέξει και να σωθεί.

Η φωτιά τον βρήκε να σκέφτεται ευτυχισμένος, ότι τουλάχιστον πέθανε έξυπνος.

Κείμενο και σχέδιο: Ελένη Παρχαρίδου