Πέρασα μια μέρα από έναν κήπο, λίγο παλιό και σκονισμένο. Είχε σαν καραμέλες τη ναφθαλίνη σκορπισμένη στις γωνίες
κι έτσι όπως κάθισα για λίγο στη σκιά, είπα να βγάλω τα γυαλιά μου.

Όμως δεν πρόλαβα να τα περάσω στη λαιμόκοψη κι από την άκρη του ματιού μου, χωρίς κόπο, πέρασε ένας άνθρωπος και έφτασε στην κόρη, πιάστηκε από τις βλεφαρίδες και χώθηκε μέσα στο μυαλό μου.

Χωρίς να χάσει καιρό, βρήκε ότι χρειαζόταν και χωρίς καθόλου να τον νοιάζει η δική μου τάξη, τακτοποιήθηκε όπως του άρεσε.

Μέσα σε δευτερόλεπτα έφτιαξε ολόκληρο σπίτι, αυλή, κόσμο. Όλα πολύ γνωστά σε μένα, αφού ξεκολλούσε, όλα όσα είχα τόσα χρόνια μαζέψει, σαν παλιές ταπετσαρίες απ' τους τοίχους.

Όμως τι να έκανα, αφού κι αυτό το φίδι που 'χα μέσα στο κεφάλι, τ' άφηνα πάντα νηστικό και με μισούσε.. Έτσι βρήκε τον πρώτο σύμμαχο ο άνθρωπος εκείνος κι όλο το τάιζε και του γλυκομιλούσε.

Μέχρι και μια φλογέρα και μία μέθοδο για να μαθαίνεις μόνος, τις βρήκε και σε λίγες εβδομάδες το κοίμιζε με νανουρίσματα.

Τόσα τηλέφωνα, ονόματα και διευθύνσεις, που τα είχα θάψει κι ήταν όλα μια χαρά, τα ξέθαψε

Έκανε συναντήσεις που δεν ήθελα. Γνώρισε κόσμο που δε μ' ενδιέφερε, έκανε μόνο ότι ήθελε, έκανε ότι όλα τα ήξερε

Δε μ' άφηνε να κοιτάζω τίποτ' άλλο, δε μ' άφηνε να πάω πουθενά.

Και μέχρι σήμερα δε φεύγει ότι κι αν κάνω κι έτσι αποφάσισα να φύγω και να τ' αφήσω τέτοια μυαλά

Πολύ κρίμα γιατί πολύ τα 'χα αγαπήσει.

Αυτά παθαίνεις αν κοιτάζεις ξένους κήπους.. Αυτά παθαίνουν τα "ανοιχτά" μυαλά..


Λέξεις και σχέδιο: Ελένη Παρχαρίδου