Χαιρετισματα… στον «πιασμενο» Μαη.
11:05 π.μ.
Press and shout
, Posted in
Μα τι ωραία Πρωτομαγιά! Για μια ακόμη χρονιά 29 κατασκευαστές ψησιμάτων- και όχι πλυντηρίων- πρότειναν Χαλκιδική. Και ναι, για μια ακόμη χρονιά οι δρόμοι μάς οδήγησαν εκεί. Για να είμαι ειλικρινής, νομίζω πως οι δρόμοι της Θεσσαλονίκης, κατά έναν περίεργο τρόπο, οδηγούν μόνο στη Χαλκιδική κάθε Πρωτομαγιά. Το αποδεικνύει περίτρανα η «φάση Τσάνταλη» στην επιστροφή (οι Θεσσαλονικείς σίγουρα το έχουν ζήσει καμιά διακοσαριά φορές. Για τους νότιους φίλους μας που μπορεί να μη γνωρίζουν, πρόκειται για την περιοχή που συντελείται το «καθιερωμένο» μποτιλιάρισμα κατά την επιστροφή από τη Χαλκιδική στη Θεσσαλονίκη. «Ευλογημένος» τόπος! Για αυτό και τον επέλεξε και ο Τσάνταλης – Ναι, αυτός με τα κρασιά).
Μα τι απολαυστική Πρωτομαγιά! Μετά από έναν παρατεταμένο χειμώνα που η βόρεια Ελλάδα θύμιζε λίγο Νοβοσιμπίρσκ, έρχεται η Πρωτομαγιά με 30 βαθμούς. Είναι δυνατόν να μην πας για μπάνιο; ΌΧΙ. Εξαιρετικά λογικό. Και να σου τα μπιτσόμπαρα και να σου τα μοχίτα. Μα οι οχτώ στους δέκα, σου λέει, μυρίζουν μέντα και δυόσμο!
Μα τι καταπληκτική Πρωτομαγιά! Σε κάθε τριήμερο ή περίοδο αιχμής συνηθίζουμε με την παρέα μου να πίνουμε το ομώνυμο τσίπουρο, ενόσω πηγαίνουμε σημειωτόν στο «Τσάνταλη». Ξεκίνησε ως απλή βλακεία και συνεχίζεται ως απλή βλακεία χωρίς κανένα νόημα, το ξέρω. Απλά τώρα έχει γίνει θεσμός, οπότε η όλη βλακώδης συνήθεια μπορεί να χαρακτηριστεί «παραδοσιακή». Μα είναι άλλο πράγμα να βλέπεις αυτό που πίνεις μπροστά σου! Επίσης, εκτός από τον ακραιφνή συμβολισμό η όλη διαδικασία χρησιμεύει και ως μονάδα μέτρησης. Εξηγούμαι. Πως λέμε ότι το τάδε είναι δυο τσιγάρα δρόμος; Ε, εμείς μετράμε το χρόνο και την απόσταση με τσίπουρα (Σημειωτέον, οι οδηγοί έκαστου αυτοκινήτου δεν πίνουν. Δύνανται να πιουν μόνο οι λοιποί συνεπιβάτες). Φέτος την Πρωτομαγιά λοιπόν μείναμε στο «Τσάνταλη» όσο πέντε μπουκαλάκια με γλυκάνισο και τρία χωρίς γλυκάνισο – κάποιους τους χαλάει ο γλυκάνισος, τι να κάνουμε. Να μετρήσω λίτρα μετά από αυτό μου είναι αδύνατο.
Μα τι εξαίσια Πρωτομαγιά! Αν και έχουν περάσει τόσα χρόνια, ακόμη δεν έχω καταλάβει πως γίνεται και πάντα επαναλαμβάνεται το ίδιο σκηνικό. Όλοι μαζί θα πάμε στο ίδιο μέρος, για τις ίδιες μέρες και θα ξεκινήσουμε και θα αποχωρήσουμε τις ίδιες ακριβώς ώρες. Γιατί κανείς δεν αλλάζει έστω μια παράμετρο; Να φύγουν αργά το βράδυ ή να αλλάξουν μέρος. (Εμένα μη με σκέφτεστε καν! Περιμένω πως και πως τα μποτιλιαρίσματα για να ξεδιπλώσω αυτά τα ανόητα ωραία δικά μου «έθιμα»).
Έχω την υπόνοια πως στο μυαλό του Έλληνα (Χελήν ή Γκρήκ, μέικ γιορ τσόις) μια εορταστική απόδραση χαρακτηρίζεται επιτυχής ή όχι από το μποτιλιάρισμα του γυρισμού. Αν δεν υπάρξει αυτή η αναγκαστική μαζικότητα, δεν θα επιβεβαιωθεί το ορθόν της επιλογής μας. Ίσως οι άλλοι, οι πολλοί, να επέλεξαν κάτι καλύτερο.
Τα «Χαιρετίσματά» μας λοιπόν σε όσους αρέσκονται να «πιάνουν» τον Μάη συλλογικά. Επίσης, σε όσους νιώθουν «πιασμένοι» αφού τον «πιάσουν», τον Μάη.
Νομίζω πως η επόμενη απόδραση θα είναι αυτή των εκλογών και θέλω να πιστεύω πως η μαζικότητα στις «παγιωμένες συνήθειες των πολλών» εξαντλήθηκε στην απόφαση της Πρωτομαγιάς. Θα δείξει. Εγώ πάντως, καλού – κακού, δε θα πιω για να είμαι νηφάλιος . . .
Πέτρος Λεμονίδης
Πηγή εικόνας: www.voria.gr
0 Response to "Χαιρετισματα… στον «πιασμενο» Μαη."
Δημοσίευση σχολίου