Press and Shout: ΤΕΛΟΣ ΕΠΟΧΗΣ

ΤΕΛΟΣ ΕΠΟΧΗΣ

8:00 π.μ.

Press and shout , Posted in Scattered toys , 0 Comments

Τέλος εποχής

Να θυμηθώ μαζί με τα χειμωνιάτικα ρούχα να μαζέψω και την κουρελιασμένη διάθεση. Κάπου εκεί, ανάμεσα από τα πουλόβερ, να τη στριμώξω, να μη φαίνεται. Πρέπει να κάνω και μια λίστα με όλα αυτά που θέλω να κάνω το καλοκαίρι, έχω χρόνο ακόμα, αργεί όπως φαίνεται. Να βρω κι εκείνο το αντίσκηνο, και τα πλαστικά ποτηράκια, και την αρμυρισμένη σπαστή καρέκλα. Και το χαρούμενο καπέλο μου. Όλα τα καλοκαιρινά είδη είναι τόσο πολύχρωμα, εποχή συνυφασμένη με χαρά κι ανεμελιά. Yeah, right.

Έρχεται ένα πρωτόγνωρο καλοκαίρι. Κάπου αλλού είναι τώρα, μας βλέπει από μακριά και μας εμπαίζει, αλλά έρχεται, πού θα πάει, μια περασιά θα την κάνει κι από δω. Θα βάλουμε όλοι τα καλά μας χαμόγελα, τα καλά μας γυαλιά, τα καλά μας κέφια και θα πάμε να το γιορτάσουμε. Κάπου αλλού, τα σκουπίδια θα συνεχίζουν να γεμίζουν και κάποιοι συνάνθρωποι μας θα συνεχίζουν να τα αδειάζουν. Σε λίγο καιρό φωτογραφικά κλικ θα πέφτουν συνέχεια, αποτυπώνοντας το πόσο φανταστικά περνάνε οι λουόμενοι στις παραλίες, ουρές αυτοκινήτων θα σχηματίζονται στην εθνική Θεσσαλονίκης - Μουδανιών. Και σε αυτόν το δρόμο μερικά αμάξια πιο πέρα, κάποιος μπορεί να γυρνάει από τη δουλειά του απολυμένος.

Στις συνταγές για γλυκά του κουταλιού διαβάζεις πως πρέπει να βάλεις και αλάτι και λεμόνι. Σαν το καλοκαίρι που έρχεται, γλυκό για μερικούς, για όσους έχουν ακόμα, είτε λεφτά, είτε ψυχικό απόθεμα. Ξινό, για όσους μόλις σηκώθηκαν από το τραπέζι και οι υπολογισμοί των χρημάτων για διακοπές φαντάζει μάταιη ιστορία τελικά. Ακόμα ξινότερο για όσους σηκώθηκαν από το τραπέζι και ακόμα πεινάνε. Ξινότατο, για πολλούς φίλους μου, που εάν το καλοκαίρι δεν καταφέρουν να πάνε κάπου, να εναρμονιστούν με το υπόλοιπο πλήθος των χαρούμενων και ξέγνοιαστων «καλοκαιριστών», παίρνουν αγκαλιά την κατάθλιψη και περιφέρονται ξενερωμένοι ψάχνοντας το δικό τους χαμένο καλοκαίρι. Άσχημο πράγμα η μοναξιά της διαφορετικότητας, όπου όλοι γύρω σου είναι χαρούμενοι και εσύ όχι, όταν όλοι πηγαινοέρχονται κάπου φορτίζοντας μπαταρίες κι εσύ έχεις μείνει με τον φορτιστή στο χέρι. Και η δική σου φωτογραφική μηχανή δεν έχει καν ούτε ένα κλικ ακόμη.

Ένα αντίσκηνο κάτω από μια συστάδα δέντρων, να ναι μετρημένα είκοσι βήματα το πολύ από την θάλασσα. Η αρμυρισμένη καρέκλα, πολύχρωμα κουβαδάκια για πολλά, πολλά κάστρα, τραπεζάκι, ψυγειάκι κι ένα στρώμα. Για μουσική τζιτζίκια και παφλασμοί κυμάτων. Τα βιβλία που άφηνα για την επόμενη βδομάδα, μήνα, ζωή. Τηγανιτές πατάτες στο γκαζάκι και χωριάτικη σαλάτα, με ντομάτες πλυμένες στην θάλασσα. Αντηλιακά πεταμένα τσαπατσούλικα και μισοθαμμένες στην άμμο σαγιονάρες. Μαγιό να στεγνώνουν στα κλαδιά του δέντρου. Καρπούζι που το τρως με τα χέρια, στάζει και πας να ξεπλυθείς στη θάλασσα. Κλικ πολλά, μέσα μου, να μαζεύω στιγμές, να τις κλειδώσω και να είναι μόνο δικές μου.

Τέτοιες διακοπές ονειρεύομαι. Σαν εκείνα τα Σαββατοκύριακα «τριγυρνάω-μες-στην-αλμύρα-θα-κάνω-μπάνιο-όταν-γυρίσω-σπίτι». Κι ας μην υπάρχουν πολλά λεφτά. Κι ας μην έρχεται το καλοκαίρι. Κι ας μην υπάρχει πολλή διάθεση. Κι ας είναι και για λίγο. Αρκεί να έρθουν, να είναι σύντομες, αλλά γεμάτες, γεμάτες αλμύρα, λάδι, καρύδα και στεγνωμένη πάνω σου ευτυχία. Εναλλακτικά, έχω ήδη στήσει αντίσκηνο στο 2x3 σαλονάκι μου.

Άννα Τζούτζου

Πηγή εικόνας: iloveplaymo