Δεν ξέρω πως τολμά η σκέψη και βαδίζει σε εκείνα τα απόμερα μονοπάτια. Απορώ πώς έμαθε αυτά τα μονοπάτια, πώς τα βρήκε; Δεν φοβάται να φωτίζεται μέσα στο σκοτάδι; Μα ποιος να τα βάλει με τη σκέψη; Κατάρα μαζί και ευλογιά, αλλά σε αυτούς τους χαλεπούς καιρούς ρέπει περισσότερο προς την απερισκεψία. Απόδειξη οι αυτοκτονίες που σημειωθήκαν τον τελευταίο καιρό σε δημοσίους χώρους προβάλλοντας την αδικαιολόγητη δικαιολογία της χρεωκοπίας. Μάλλον σε χρεωκοπία του μυαλού αναφερόμαστε σε κάτι τέτοιες στιγμές. Περήφανος μπορείς να είσαι μόνο για τη ζωή σου, όχι για το θάνατο σου.  Ποιος μπορεί να είναι ο λόγος να διαπράξεις το χειρότερο έγκλημα και μάλιστα όχι μόνο κατά του εαυτού σου άλλα σε βάρος όλων εκείνων των περαστικών που έτυχε να στιγματιστεί η ζωή τους από μια εικόνα, ένα τέλος.

   Η ζωή δεν είναι καλή ή κακή, δίκαιη ή άδικη, δεν διαπερνάται από συγκεκριμένες αξίες ούτε μπορεί να αποσαφηνιστεί πλήρως. Βρίσκεται η ζωή στο έλεος σου και εσύ στο δικό της. Δεν πρέπει να την απαρνηθείς γιατί θα σου γυρίσει την πλάτη, ούτε και να την πάρεις στα σοβαρά γιατί θα σε πάρει και αυτή. Να προσαρμόζεσαι στις ιδιοτροπίες της, να την ερωτεύεσαι και να την βελτιώνεις συνεχώς. Όπως οι Άγγλοι έχουν καταφέρει να μοιράζονται με τα σύννεφα τη ζωή τους και οι θαλασσοπόροι με τα κύματα να συζητούν για τα φουρτουνιασμένα όνειρα τους, έτσι ακριβώς και εσύ να υπερβαίνεις αυτό που σε φοβίζει και να το κανείς έδαφος για να πατήσεις, όνειρο για να αγαπήσεις. Να αφήνεσαι στη ζωή με κίνδυνο να σε παρασύρει σε αιχμηρό βράχο, σε στείρα στεριά ή σε αφιλόξενους ανθρώπους ξέροντας, όμως, πως τίποτα από όλα αυτά δεν μπορεί να σταματήσει το ταξίδι. Η καρδιά που χτυπάει λες και θέλει να βγει από το στήθος και ο πόνος στο λαιμό κάθε φορά που αναπνέεις να σου θυμίζει το μεγαλείο της ζωής.

   Ο τελευταίος σταθμός είναι πάντα στη θέση του, υπομονετικά σε περιμένει και ξέρει πως θα τον επισκεφτείς. Δε χρειάζεται, όμως, να το επισπεύσεις γιατί υπάρχουν άλλοι τόσοι σταθμοί που περιμένουν να τους ανακαλύψεις και μερικές φορές σου εμφανίζονται τόσο άξαφνα. Ο κάθε ένας από αυτούς σε μαγνητίζει σαν καρφίτσα, σε σαγηνεύει σαν σειρήνα ακόμη και αν δε σου αρέσει μόνο και μόνο επειδή μπορείς να γελάσεις και να κλάψεις, να χαρείς και να λυπηθείς, να πιστέψεις ή να λιποψυχήσεις, να αγαπήσεις ή να μισήσεις, μόνο και μόνο επειδή ζεις!

Σωτήρης Χαβαλές

Φωτογραφία: Jacek Yerka