Στο διπλανό διαμέρισμα, ήρθε κι εγκαταστάθηκε

ένας άνθρωπος περίεργος


Τη δική του πόρτα, την άνοιγε με τα χέρια του, όπως όλοι
Τι πόρτες των άλλων τις άνοιγε με την παράξενη μύτη του

Άνοιγε τρύπες στους τοίχους μας, με τη μύτη του
Άνοιγε τους φακέλους της αλληλογραφίας μας, χωρίς να μας τους επιστρέφει
Πείραζε τα πράγματά μας, έπαιρνε το φαγητό μας
Με τη μύτη του όλα

Με τη μύτη του μας έδειχνε στους φίλους τους για να μας χτυπήσουν
όταν δεν του άρεσαν αυτά που λέγαμε μεταξύ μας

Κι αυτή η μύτη όλο μεγάλωνε και μεγάλωνε
Έφτασε να σέρνεται, ώσπου έμαθε να περπατά, έγινε ανεξάρτητη, έπαιρνε αποφάσεις
κι ύστερα την είδαμε να τον σέρνει εκείνη

Αργότερα έκανε παιδιά και τα έστειλε στο σχολείο, μαζί με τα δικά μας
Να μορφωθούν, να γίνουν μύτες χρήσιμες στην κοινωνία


Κι έτσι έγινε

και ζούμε εμείς καλά
κι αυτές;
αυτές κι αν ζουν καλύτερα!!

Κείμενο και σχέδιο: Ελένη Παρχαρίδου