Ο χρόνος είναι χρήμα λέει ο σοφός λαός… Τι γίνεται όταν αυτό εφαρμοστεί κυριολεκτικά στη ζωή μας; Ο Andrew Niccol, πέρυσι, υλοποίησε μια εξαιρετικά πρωτότυπη ιδέα - δεν περίμενα κάτι λιγότερο από τον σκηνοθέτη του Gattaca και του Truman show.

Μεταφερόμαστε στο μέλλον όπου το παγκόσμιο νόμισμα είναι ο χρόνος. Όλοι σταματούν να γερνάνε στα 25 και είναι εν δυνάμει αθάνατοι. Αλλά… υπάρχει μια παγίδα … ο υπερπληθυσμός της γης. Έτσι στα 25 σου δίνεται bonus ένα χρονάκι παραπάνω (ενεργοποιώντας το πολύ trendy ρολόι που είναι ενσωματωμένο στο χέρι σου) και μετά πρέπει να βρεις τρόπο να «εξοικονομήσεις» την ζωή σου αλλιώς μόλις το ρολόι μηδενιστεί μένεις στον τόπο. Όπως είναι αναμενόμενο από το υπέροχο είδος μας, υπάρχουν περιοχές - γκέτο που οι άνθρωποι δεν έχουν παρά μόνο μια μέρα να “ξοδέψουν” και περιοχές που οι ζάμπλουτοι κάτοικοι έχουν αιώνες στη διάθεση τους. Κερασάκι στην τούρτα, οι «χρονόμπατσοι»,  για να εξασφαλιστεί η «ανισορροπία» της κοινωνίας. Σας θυμίζει τίποτα μέχρι στιγμής; Ούτε κι εμένα.

Όλα λοιπόν πήγαιναν «ρολόι» (τι γράφω σήμερα!) μέχρι τη στιγμή που 25αρίζει ο Justin Timberlake. Ναι σωστά διαβάσατε, ο Justin Timberlake. Η προσωπική μου αλλεργία. Τολμώ να πω όμως ότι δεν ήταν όσο ατάλαντος περίμενα. Ο Will ζει στο γκέτο, φτωχός πλην τίμιος, δουλεύει στη φάμπρικα και ζει με την μάνα του. Εμπλέκεται όμως κατά λάθος στον θάνατο, ενός πλούσιου που προφανώς είχε υπαρξιακές ανησυχίες και επισκέφτηκε το γκέτο για να… πεθάνει. Ο Will τη βλέπει Ρομπέν των Δασών, βρίσκει και μια τσούπρα πλούσια (Amanda Seyfried - πονάνε τα μάτια σου από την ομορφιά της) η οποία βαρέθηκε να ζει «με τα χρόνια του μπαμπά» και ως άλλοι Μπόνι και Κλάιντ προσπαθούν να διορθώσουν την κοινωνική αδικία. 

Αυτή πρέπει να είναι η πιο περίεργη μεταφορά της οικονομικής κρίσης που έχω δει ποτέ. Ο Καρλ Μάρξ θα ήταν τόσο υπερήφανος. Τιμημένη εργατιά, καταραμένο καπιταλιστικό σύστημα, αχόρταγες τράπεζες, κακοί πλούσιοι, ακόμα πιο κακοί αστυνομικοί. Το όλο θέαμα γίνεται ακόμα πιο αγχωτικό γιατί τη θέση των χρημάτων έχει πάρει ο χρόνος που σου απομένει για να ζήσεις. Κατά τη γνώμη μου είναι ένα καθαρό sci-fi action movie με αρκετή αγωνία το οποίο όμως ποτέ δεν θα δρέψει δάφνες αριστουργήματος (αριστούργημα=Gattaca). Θα μπορούσε να επεκταθεί περισσότερο στα κοινωνικά διλήμματα που προκύπτουν ή ακόμα και στα φιλοσοφικά (το κυνήγι της αθανασίας, της αιώνιας νιότης) αλλά προφανώς ο σκηνοθέτης έδωσε βάρος στη δράση παρά στην τροφή για σκέψη. Εξάλλου ό,τι έναυσμα είχε να δώσει το έδωσε, δεν μπορείτε να σκεφτείτε και λίγο μόνοι σας πια;;;

Y.Γ.: Εμένα ο πλούσιος κύριος με έπεισε. Πώς θα χωρέσουμε στον πλανήτη αν είμαστε όλοι αθάνατοι; Από την άλλη μεριά, ποιος αποφασίζει ποιος θα ζήσει και ποιος θα πεθάνει; Και γιατί να ζουν οι λίγοι εκατοντάδες χρόνια και κάποιοι άλλοι να τα τινάζουν στα 26 τους; Εδώ έρχεται ο άλλος Κάρολος , ο οποίος με το νόμο της φυσικής επιλογής μας έδωσε απάντηση. «Κύριοι», είπε ο Δαρβίνος « θα επιβιώσει ο πιο μάγκας και ο πιο δυνατός». Αυτό το «δυνατός» βέβαια αλλάζει περιεχόμενο ανάλογα με τις εποχές. Παλιά θα ήταν αυτός με το μεγαλύτερο ρόπαλο. Ωραίες εποχές…    

Μελάκη Μάτα