Άκουσα να λένε για μια πόλη, που εύκολα πηγαίνεις, αλλά δύσκολα γυρνάς.

Είναι γεμάτη λουλούδια και πάνω τους μικροσκοπικά σπίτια από πολύ λεπτό γυαλί.

Τα λουλούδια μεγαλώνουν μ' ένα πρόσταγμα και τα σπίτια ισορροπούν πάνω στα πέταλά τους.

Πολλές φορές ανοίγουν τη μεγάλη πόρτα της πόλης και φυσάει ο αέρας ρίχνοντας τα γυάλινα σπίτια στο χώμα. Τότε γεμίζει η πόλη θρύψαλα και σχισμένα λεπτά φτερά.

Γιατί μέσα στα σπίτια ζουν κορίτσια πεταλούδες που φτάνουν εκεί σα φαντάσματα.

Δεν έχουν πόρτες τα σπίτια τους, μόνο ένα παράθυρο στη σκεπή.

Από εκεί μέσα ρίχνουν τροφή και αρώματα, όμορφα ρούχα και θεάματα,

για να κρατούν τα κορίτσια απασχολημένα.

Όποια προσπάθησαν να ξεφύγουν από το παράθυρο,

έμειναν με φτερά σχισμένα, τσαλακωμένα, χωρίς καμία λάμψη,

αυτή την όμορφη σκόνη που βλέπεις πάνω τους και σε ζαλίζει.

Τότε τις καρφιτσώνουν σε τετράδια με ατέλειωτες λίστες από το παρελθόν.

Όλα μαζί τραγουδούν μέσα από τα σπίτια τους.

Τα βλέπουμε, μέσα από τα λεπτά γυάλινα και σιδερένια σπίτια που ζούμε ευτυχισμένοι όλοι εμείς.

Αυτό δεν είναι τραγούδι που άκουσα, ούτε παραμύθι σε παιδικό βιβλίο, είναι η αλήθεια που τη γνωρίζουν πολλοί και αυτοί που θέλησαν και γίναν πεταλούδες.


Κείμενο και σχέδιο: Ελένη Παρχαρίδου